Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

chodź ze mną na pustynię ja ci pokażę słońce
zaczniemy się kochać mając rozbite wargi

podniesiesz lewą rękę dam ci całe królestwo
wszystkie jego pałace i nie będziesz bać się deszczu

powiedz coś w co uwierzę ty piasek masz we włosach
i wiesz nikt nie widział wiatr pozacierał ślady

podejdź do mnie dziewczynko weź z sobą garść krzemieni
a kiedy wrócimy rozstąpią się przed nami rzeki

spodnie mam wytarte
znoszoną kurtkę i buty
wczoraj widziałem ślepego psa
ale my pójdziemy cicho jak mróz

świt i tak przypełza położy nas spać
świt i tak się doczołga położy nas spać
wypływa ze mnie sam tytoń

(14/15/16 V 2009)

Opublikowano

Chyba muza pomsty i smutku natchnęła Cię do tego wiersza. Tutaj nic się nie dzieje. Nie pokusiłeś się też o bardziej oryginalne metafory. Efekt mizerny. Trzeba czekać na dobre wiatry. I w porę ustawić żagiel. Zrób zwrot przez sztag dziobowy i halsuj do bajdewindu i czekaj na podmuch... weny. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Franka Zet: no cóż, tak się zdarza czasami;).

emil garbicz: ej, muzie daj Pan spokój:D. a tekst... tekst powstał w sumie pod kawałek, więc tematyka jest narzucona trochę przez muzykę. poza tym, tym razem chciałem uspokoić, nie walić w twarz.

mały dzielny toster: no, cieszę się:D

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Do bzu w ogrodzie róża trzpiotka puszcza zalotnie perskie oczka.   Stateczny bez nasrożył kiście i mruknął - nie kuś tak ogniście. Ja jestem stary- spójrz -przekwitam. W gałęziach coś mi ciągle strzyka, a w liściach jakieś skurcze łapią. Werwy brakuje nawet kwiatom - - zapach uleciał, barwy zbladły, byle wiatr zrywa ze mnie płatki; a tobie - nie wiem, co się marzy. Może luksusy Abu Dhabi, podróże, flirty i bankiety, lecz to nie ze mną już - niestety.   Róża przyznaje - święta racja! Ja sobie roję o wakacjach, o nowych strojach, lansie w necie, tutaj zaś istna nędza przecież.   Uschnąć z tęsknoty - brzmi banalnie, singielką również nie zostanę. W czerwonych tiulach i szyfonach wnet zaplanuję nowy romans, obmyślę sprytny skok na kasę i się zakocham - - w złotokapie!       Sztambuchodonozor, maj 2025
    • Wyzwolenie z toksycznej relacji?  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wrócisz do korzeni samej siebie?
    • Bardzo rozpoznawalne, jako stylizacja na romantyczną balladę, słychać echo mickiewiczowskich świtezianek. W tym gatunku literackim (wywodzącym się z ludowych śpiewanek) bardzo ważny jest rytm, który w tym wierszu stanowczo należy dopracować. Obrazowanie, powiedziałbym, poprawne, utrzymane w określonej konwencji i posłusznie nie wyłamujące się z niej.
    • Miłość bliźniego:   Kiedy wydaje się, że wszystko się skończyło, wtedy dopiero wszystko się zaczyna. Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko kocha się za nic. - J.Twardowski
    • Szczęśliwi i wolni. Czy to ci, co skręcili na lewo?   Coś/ktoś mi tu w polityczne dzwony bije. Dość ostrożnie, to fakt, ale nie da się ukryć. To mogłoby być nawet całkiem udane pokazanie przekrzykujących się fanatyzmów rozmaitej proweniencji, ale przytyk do prawicowców odbiera wierszowi rzetelność.   A wolność to prawo do świadomego i dobrowolnego wyboru ograniczeń, z pozbawionym strachu wkalkulowaniem konsekwencji.   To ja wolę posłuchać mistrza:      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...