Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ktoś zrobił mi zdjęcie
pamiętam
trzask migawki błysk flesza.
zatrzymany w kadrze
dla potomnych
wybrany spośród tysiąca
przekłamanych zdarzeń
przekaz

ożywiam kolejne strony
albumu
wyblakła sepia
z dziadkiem na pierwszym planie
uwiecznionym ku pamięci
bohaterem w mundurze.
nienawistne spojrzenie
ukryte pod zręcznym
retuszem

zamykam przejaskrawione fakty
z życia wielkich
z małych fotografii

Opublikowano

Ktoś zrobił mi zdjęcie. Pamiętam trzask migawki, błysk flesza - zatrzymany w kadrze dla potomnych, wybrany spośród tysiąca przekłamanych zdarzeń, przekaz.
Ożywiam kolejne strony albumu. Wyblakła sepia z dziadkiem na pierwszym planie, uwiecznionym ku pamięci, bohaterem w mundurze. Nienawistne spojrzenie, ukryte pod zręcznym retuszem.
Zamykam przejaskrawione fakty z życia wielkich. Z małych fotografii.

Mało tu poezji. Raczej proza, może i poetycka, choc mi się nie bardzo to widzi. Poza tym nudne to co piszesz, oklepane, oczywiste, powierzchowne. Bez "błysku" w poincie. W zasadzie brak tu klimatu, brak emocji.
pozdr aga

edit; o jeszcze chciałam napisać że zapis jest bezcelowy, to się nazywa 'enteroza'. Jeśli rozdzielasz wiersz na wersy, musi to mieć sens. Tu nic to nie daje.

Opublikowano

Cześć
Ja rozumiem Twój przekaz!
Przerwy na przewracanie kartek w albumie - nowy akapit.
To nie maraton, tylko leniwa chęć (jakoś nie pierwsza pewnie), żeby dowiedziec sie czegoś o sobie, cos przyjąć, może sie do czegos przekonać.
Każdy album ma przeeeeretuszowane zdjęcia, każdy czlowiek ma w pamięci ludzi niechcianych, a wracać do nich musimy, bo tam nasze korzenie.
Przemawia do mnie.
pozdrawiam
AnkaJ

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no tak, ten dziadek pewnie niejedno życie miał na sumieniu, a jego fotka służyła jako testament psychologiczny.
my, współcześni pozerzy też pewnie coś fałszywego chcemy pozostawić potomnym
nie nosimy mundurów, mamy maski

trafny przekaz

szacuneczek
Opublikowano

ten wiersz pod "pozorem" oglądanych starych fotografii kryje drugie dno,
dlatego uważam, że jest dobry; jakże często pod teatralną maską codzienności
ukrywamy najboleśniejsze wspomnienia, czasami wręcz niechlubne...

serdecznie pozdrawiam Grażynko :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no tak, ten dziadek pewnie niejedno życie miał na sumieniu, a jego fotka służyła jako testament psychologiczny.
my, współcześni pozerzy też pewnie coś fałszywego chcemy pozostawić potomnym
nie nosimy mundurów, mamy maski

trafny przekaz

szacuneczek

no właśnie Pablo, może to nie tylko o dziadku...

dzięki za wizytę i poswięcenie czasu

pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...