Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Marzenie

Franka Zet
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Franka Zet

Franka Zet

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Niech no tylko nareszcie zakwitną jabłonie,
Niech się kwiatem zasypią czereśnie i wiśnie;
Gałąź mokra policzek pogładzi i schroni
Przed słońcem mrugającym plamkami przez liście.

Niech by ślad zatarł trawę zroszoną rtęciowo
I niechby nikt nie wiedział, co taki ślad znaczy.
Niechby mi wolno było z rękami pod głową
Gdzieś w czystej wysokości skowronka zobaczyć.

Ech, marzą mi się jasne, złotawe kaczeńce
Jak lśniący kamyk gładko wymyty w strumieniu;
Więc jeszcze te jabłonie i nie trzeba więcej,
by w końcu zasnąć słodko na twoim ramieniu.

teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

ale mnie rozmarzyłaś :) właśnie wróciłam ze spaceru, a one kwitną tak pięknie...gdyby jeszcze tak zasnąć "na twoim ramieniu"...czyż może być piękniej?
ojoj, rozwzdychałam się na dobre :))))
ładnie!

cieplutko pozdrawiam :)
Krysia

adam_bubak

adam_bubak

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jeśli chodzi o rym, to ja jestem Wielka Ignorancja (nie mylić z Wielkim Kryzysem:), czyli mało użyteczny jestem, no może przyczepię się, że niechby pisze się chyba razem ;),
a co do wrażeń powierszowych - ładnie i miękko. I chociaż ja, to raczej poetycki brutal jestem,
miło się wyciągnąłem na trawie i zapatrzyłem w górę (O kurcze! Jak ja dawno nie słyszałem skowronka!)
Pozdrowiam ciepło
Adam
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo piękny, wiosenny wiersz z dużą dozą tęsnoty,
lubię takie, skowronka już słyszałam w tym roku.
(Pierwszy wers - nie jest chyba odkrywczy, za bardzo
kojarzy mi się ze znaną piosenką).
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Franka Zet

Franka Zet

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuję Wszystkim za wspólne wiosenne zachwyty - Opuszczone Marzenie, Krysia, Danka, Almare, Aluna, Adam, Krzysztof, Baba, Judyt: ach, pohuśtałam się z Wami na kwitnących gałęziach.
Adasiu, "niechby" faktycznie razem; Babo to stary wiersz z czasów "Niech no tylko zakwitną jabłonie" Osieckiej, tak mi to wtedy chodziło po głowie, zresztą wszyscy śpiewali, a ja dośpiewałam wierszem. Zielono mi (ach, ta Agnieszka, zapisała wszystko) :)))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Deonix_
      Zuchy

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • infelia
      Zuchy

      Przez infelia · Opublikowano

      @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • Alicja_Wysocka
      Lekcja zastępcza cz.1

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • Deonix_
      Zuchy

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • Alicja_Wysocka
      Nie mam do nich sukienki 4 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...