Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

full of House

adam_bubak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

adam_bubak

adam_bubak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano
Na pytanie, czy można napisać wiersz o ulubionym serialu, odpowiadam,
że ja również bywam wrednym skurwysynem i staram się, żeby to mnie kręciło.
Kurewstwo mojej matki jest potoczne, ale uwiera równie, a może bardziej.
Zaraz przyplącze się tutaj bóg, bo zazwyczaj go nie lubię i wciąż milczę,
że nie wierzę. System wymaga deklaracji. Nad łóżkiem
jak wróżki
zdychają anioły.

Mimo wszystko Neverland i jego zwiędła konstytucja.

Czas się wyprowadzić, zanim wszystko przejdzie w bolenie,
a bolenie w bezmiar.
Zaczęło się od twojej nagości, pamiętasz?
A przecież w innych stanach cię nie ogarniam
zbyt łatwo przytrafiają mi się słowa -
żarłoczne potworki.
Tak naprawdę nigdy nie byłem od dotykania, więc zabiorę
(właściwie nie wiem, czy mam tutaj coś swojego)
i skieruję się do wyjścia.
Po drodze pewnie znów napotkam twoje usta

chłód i blask.
adam_bubak

adam_bubak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I trochę się zmienił, ciekawe czy teraz też? ;)
Pomysł był niepoważny, ale wykonanie znowu ze smutną miną :)
Co do formy, to myślę, że to tylko jednorazowy wybryk, ale zobaczymy.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam
Adam
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I trochę się zmienił, ciekawe czy teraz też? ;)
Pomysł był niepoważny, ale wykonanie znowu ze smutną miną :)
Co do formy, to myślę, że to tylko jednorazowy wybryk, ale zobaczymy.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam
Adam
Szczerze, teraz dla mnie dużo strawniejszy. Ale nie jestem specem,
tylko zwykłym zjadaczem chleba.
Rzeczywistość, jest czasem jeszcze bardziej okrutna i zaskakująca, niż nasze wyobrażenia,
ale Twój wiersz, zwłaszcza w tej wersji skróconej, poraża, jak już to określiła chyba Stasia.
Zgadzam się z nią. Poraża tym, co przecież mogło się zdarzyć, bo się kiedyś już zdarzało.
Pozdrawiam posmutniała
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niewygoda
      Ta metresa da ser - temat.

      Przez Niewygoda · Opublikowano

      Jo, hałda - jęzor, jak łopata: połkaj. Rozę jadł, ahoj!            
    • Niewygoda
      I Klimek Emilki.

      Przez Niewygoda · Opublikowano

      Musi lec z celi sum.               Kasia i sak.    
    • Waldemar_Talar_Talar
      Nie boje się miłości

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      nie boje się miłości uwielbiam ją bo pomaga zrozumieć uśmiech i płacz   nie boje się miłości będę ją kraść tym którzy jej nie rozumieją   nie boje się miłości bo jest jak baśń która zawsze ze złem wygrywa   nie boje się jej bo  jest światłem które noce upiększa   nie boje się gdyż nauczyła mnie zrozumieć to co w sercu się tli.  
    • Ola 2
      ***

      Przez Ola 2 · Opublikowano

      Wszystko co im powiedziano, przyjęli że to nie prawda, nie wiedzieli i bez krytycznie to powtarzali    Robili wszystko co im kazano, nie przypuszczali że robią źle Chodzili tymi samymi drogami Co wielki autorytet    A kiedy on dał znak Bez zastanowienia podążali za nim  Wierzyli że idą w imę chwały  więc swoje życie w ofierze za niego dawali I nigdy się nie przekonali że nie podszepnie umarli    Teraz leżą w grobach  puste, zimne twarze  Nie jako bochaterowie, nie jako zbrodnie ale jak marionetki nie świadome niczego  nie są wspominani i nigdy nie będą
    • Migrena
      Armia niedoszłych poetów

      Przez Migrena · Opublikowano

      Idą - choć nikt ich nie woła. W kieszeniach mają wersy, które uciekły im z rąk jak szczury z tonącej metafory. Robią miny poważne, choć słowa mają z waty, a każde zdanie składa się jak łóżko polowe po nietrzeźwej wojnie z samym sobą. Przystają na rogach własnej niepewności: „może napiszemy o świetle?” - pytają, po czym kręcą głowami, bo światło za jasne, a cień za ciemny. Więc stoją w półmroku - idealnym dla niezdecydowanych, tych, co wciąż stroją instrumenty, ale nigdy nie grają melodii. Każdy z nich niesie w plecaku niedokończony wiersz o „poszukiwaniu siebie” - taki, którego nie przeczyta nawet pies, bo pies ma godność i węch do rzeczy skończonych. A między kartkami plecaka czai się ich własny strach - taki, co syczy jak kot wyrzucony z metafory za brak talentu, i drapie, gdy ktoś próbuje napisać prawdę. A jednak idą - zamaszyści jak prorocy własnych pomyłek. Śmieszni, bo chcą pisać o ogniach, lecz boją się zapałki. Groteskowi, bo robią krok w przód i natychmiast krok w bok, jakby tańczyli z losem, który wcale nie przyszedł na bal. I gdy już, już mają ten WIELKI wers (ten, który miał ich ocalić), nagle - bach - wpada im do głowy wątpliwość o smaku marginesu, i cały świat rozsypuje się jak źle sklejona metafora o świcie. Bezradni wsłuchują się w ciszę - tę samą, która niczego nie obiecuje, bo jest lustrem tak krzywym, że odbija tylko to, czego w sobie nie chcą widzieć. Próbują jeszcze raz, z nową odwagą - i znów odkrywają, że wena, ich półetatowa bogini, rzuca natchnienie jak handlarka ryb: byle jak, byle gdzie, byle sprzedać złudzenie. A oni łapią to w locie, jakby to było złoto, choć najczęściej jest to mokra gazetka z wczorajszą pogodą. Tak sobie tuptają, armię poetów udając - każdy chciałby być meteorem, a kończy jako iskra o krótkim oddechu. A może i dobrze - bo w tej ich śmiesznej, roztrzepanej tułaczce jest coś niezwykle ludzkiego: pragnienie, by wreszcie złapać słowo, które nie ucieknie. Bo słowo, które dogonisz, pierwsze cię ugryzie - żebyś wiedział, że było żywe.            

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...