Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Anemia


Rekomendowane odpowiedzi

Miał zielone, za duże oczy, a w nich to coś
innego, co kazało babom żegnać się
szybciej i mamrotać aniele boży do obiadu, bywało,
że hen, za połowę dnia. Dzieciakom starczały cukierki,
albo lanie - wedle starszeństwa. Z troski i żeby nie zagadywały
jeśli przechodził. Mężczyźni pluli w dłonie.

Musiała w tym zamieszać Odmienica, chyba
żeby grzech zatajony - szemrali po zagonach. Przekleństwo,
lub wola boska, taki chłopak. Jasny, skóra cienka i to patrzenie
inne niż nasz Wojtek, Zahorodnych Andrzejko. Na wskroś.
Mały, mały, dorósł siódmego roku, mówił jak uczony
czy wariat, a ciała nie nabrał;

zahuczało. Czemu nad kołyską nie wysmagała brzozową wicią,
nie wyniosła pod las? Matka, może Strzyga, kto rozpozna?

Wszystko jest znaczeniem, trwałym porządkiem:
kartoflisko, ogień, dym, wydrapywanie
diabła zza skóry. Płaczki i grudka ziemi, która zostanie
w garści, zostanie w garści.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To nie jest tylko dobre pisanie...
" Grudka ziemi " nie jest, w tym przypadku, tylko prostym " opisaniem ", to jej intensywne doświadczenie na poziomie zupełnie elementarnym - zmysłami, odruchami, ludową wiaromagią, atawistycznymi lekami. Doświadczenie, które nie " nabrało ciała " wiedzy.
Anemia, Zahorodnych Andrzejki, to w jakimś sensie anemia pewnej mijającej obyczajowości, o coraz cieńszej " skórze ", tyleż prostej, naturalnej, zhierarchizowanej wedle ładu bożego, co dusznej i obumierającej w swoim samoograniczeniu...
Fascynujący tekst.
: )

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...