Starość

[Daniel „Nadiel” C.]

Stary Dom,
Na wzgórzu stojący,
Milczący i tajemniczy,
Z oknami zabitymi,
Z ogrodem zaniedbanym,
Pusty,
Melancholijny,
Lecz piękny.

Stary Dom,
Na wysokim wzniesieniu,
Niczym strażnik stojący nad miastem,
Dawno już opustoszały,
Bez głośnego śmiechu,
Bez gwaru rozmów,
Bez duszy,
Zapomniany.

[Gość]

Smutna ale pradziwa alegoria starości...Bardzo udany wiersz! Podoba mi się ;]

[matka boska elektryczna]

Zgadzam się z przedmówczynią alegoria ciekawie zastosowana.
Gorzej z formą przekazu...fatalna.

Proponowałabym więcej metafory aby czytelnik miał szersze pole
manewru podczas interpretacji...ale to są tylko moje skromne sugestie :)

Zajrzę jeszcze bo jestem ciekawa czy wiersz rozwinie się dalej...
bo koncepcja jest naprawdę ciekawa i szkoda by było ją oprawiać w tak mosiężne ramy przekazu:)

Pozdrawiam gorąco i życzę powodzenia w dalszych zmaganiach
:)))

[nAzGuL22]

Dlaczego jak "stary dom" to od razu na wzgórzu stoi, i jest milczący, i tajemniczy, i zabity oknami, i szarawy, i pstrawy. Czy naprawdę nie ma lepszych pomysłów na ten "stary dom" ?? Albo dlaczego to nie może być po prostu dom, do którego przypina się historię, która tak jak ten dom moze być stara, albo nowa. Świeża, odkrywcza, oryginalna?

O metaforach już ktoś wspominał.

Forma też kuleje, ale wszystko przed tobą, dużo rpacy a będą efekty i lepiej konstruowane wiersze.

Pozdrawiam

[Agnieszka Ibraheb]

Zgadzam się z przedmówcami, wiersz sprawia wrażenie, jak gdyby był niedokończony, gdyby tak jeszcze troszkę nad nim popracować... Pomysł piękny, od razu widzę to wzgórze...

Życzę powodzenia :)

[Daniel „Nadiel” C.]

Tego wiersza już nie zmienię. Choć nie jest najlepszy był pierwszym wierszem, jaki napisałem i mam do niego sentyment. Ale dałem go tu, by dowiedzieć sie, co jest źle i na przyszłość tego unikać. W końcu "człowiek uczy się na błędach".