Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

gdzieś na obrzeżu miasta
wśród zdeptanych trawników
szarawe blokowisko szuka
w stęsknionych oknach
zbawiennej drogi

wciąż niedościgła
jak przeznaczenie
umyka zbyt szybko

poczekaj
zabierz ze sobą
pozwól ująć skrzydeł
w odległą przestrzeń
mnie przenieś
do niej

uwierz
jestem zdecydowany

Opublikowano

lekko przejrzyście i świeżo /

szary obraz
wstrząśnięty nabiera kolorów
wewnątrz Twojej nadziei

jak zawsze / nie sposób się doczepić do takiego pisania
jest proste ale czuć dojrzałość
doświadczenie i przeświadczenie
radość po smutku smutek po radości
zmysł po domyśle i wierność oczekiwania

uszanowanie /

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tomku!
Zaniemówiłam z wrażenia.
Twoja opinia jest dla mnie bardzo ważna.
Pięknie odczytujesz przesłanie mojego pisania.
Bardzo dziękuję.

Serdecznie pozdrawiam :)))
Krystyna
Opublikowano

A ja nie bardzo rozumiem, chociaż coś mnie wciąga w tym wierszu. Przestrzeń, skrzydła, droga, tęsknota - to są bliskie mi słowa i rekwizyty, budzą we mnie nostalgiczny nastrój.
Natomiast przesłanie mi umyka.

...blokowisko szuka
w stęsknionych oknach


Może raczej: "stęsknionymi oknami"? Jak człowiek oczami?

zbawiennej drogi

wciąż niedościgła
jak przeznaczenie
umyka zbyt szybko


Co umyka? Droga?
Dalej jest apostrofa - do kogo zwrócona? Do drogi?
Ta droga jest "zbawienna" i jest "jak przeznaczenie", w dodatku apostrofa do niej zawiera prośbę o zabranie Peela "w odległą przestrzeń" po "ujęciu mu skrzydeł".
Dlatego ta droga kojarzy mi się ze śmiercią, a wiersz - z modlitwą o śmierć, która ucieka.
Potwierdzałby to tytuł z zapytaniem o pewność - całkowita śmierć nie jest pewna, nie wiadomo, czym ona jest w swej istocie.

Ale sądząc po tym, jak radośnie odebrał wiersz Tomasz Biela i jak się tym ucieszyłaś, nie jestem pewna, czy dobrze go rozumiem. Jednak w tej chwili nie kojarzy mi się z niczym innym.

Pozdrawiam serdecznie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Oxyvio!
Zaciekawiło mnie Twoje rozumowanie, owszem jest logiczne, ale, sorry, nie o to chodzi w wierszu. Tomasz dobrze zrozumiał, stąd radosny odbiór, ale nie mogę wyjawić swojego zamyslu, ponieważ zamknęłabym innym czytelnikom drogę do interpretacji (dowolnej).
Te wyszczególnione przez Ciebie sekwencje mają charakter przenośny...np. "zbawienie" może oznaczać "wybawienie" z trudnej sytuacji, a "odległa przestrzeń" może oznaczać zbyt dużą odleglość do upragnionego celu (do osoby) itp.

Dziękuję za czytanie i wnikliwy komentarz.
Serdecznie pozdrawiam :)))
Opublikowano

Przeczytałam, nie jestem pewna czy zrozumiałam dobrze,
każda interpretacja może być właściwa - jeśli już jakaś jest.
Ktoś chce się wyrwac z blokowiska do NIEJ.
Ale dlaczego tego nie robi? Ona go przecież zachęca.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Komentując takie wiersze, w zasadzie trudno mieć pewność, czy czujemy to, co autor.

gdzieś na obrzeżu miasta
wśród zdeptanych trawników
szarawe blokowisko szuka
w stęsknionych oknach
zbawiennej drogi . . . . . I-sza, II-ga strofa, dla mnie ok. Stęsknione okna bardzo pasują

wciąż niedościgła
jak przeznaczenie
umyka zbyt szybko

poczekaj
zabierz ze sobą
pozwól ująć skrzydeł . . . ten wers brzmi mi jakoś niegramatycznie, nie ma być "skrzydła"..?
w odległą przestrzeń
mnie przenieś
do niej

uwierz
jestem zdecydowany


Całość robi dorbe wrażenie, jest wszystko to, o czym wspomniał wyżej Tomek.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dlaczegp? Czy chodzi o "ująć skrzydeł"?. Jeśli o to, to wyjaśnię, że użyłam tu w sensie podobnym jak "ująć czyjeś dłonie" czyli chwycić, wziąść w swoje...może jaśniej byłoby, gdybym dodała "się", pozwól ująć się skrzydeł, ale wydawało mi się i tak jasne...

Dziękuję i pozdrawiam :))
Opublikowano

Nata Kruk!
Już wątpliwości III strofki wyjaśnilam (usiłowałam) wyżej..."ująć skrzydeł" jak "ująć (wziąć w swoje) dłonie...może zabrakło "się" dla ścisłości...
Dziękuję, że zajrzałaś.
Serdecznie pozdrawiam :)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dobrze rozumujesz, choć można interpretować na różne sposoby.
Ktoś chce...Dlaczego tego nie robi? Bardzo proste...
widać są przeszkody, przynajmniej na razie, więc wyrywa się duchem,
tym bradziej, że ona zachęca :)
Dziękuję, że zajrzałaś.
Serdecznie ściskam :)))
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Mr. Żubr!
Też dobra interpretacja,
bo czy do kogoś, czy z szarości, na jedno wychodzi...
pragnienie wyrwania się i odmiany...
Dziękuję za ponowne pochylenie :)
Pozdrawiam.
Opublikowano

przeczytałam wszystkie opinie. faktycznie, wiersz jest prosty i najprawdopodobniej nie zapadnie w pamięć na zawsze, ale Tomasz powiedział coś bardzo słusznego - w Twoim pisaniu czuć doświadczenie, przez co nie da się mu zaprzeczyć (wierszowi). to atut, duuży ;)

pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech - świat niby wschodzi, ale każde światło drży, jakby mgła niosła w sobie więcej bólu niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu. Ona była światłem - nie światłem zwykłym, lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos, delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy i potężne jak milczenie wszechświata, zanim wymyślono jakikolwiek czas. Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba, z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył - marzenia, które nie chciały spaść, bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru. A teraz - zostały po niej mgły. Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu, którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić. Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach, a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem, że nie odeszła dlatego, że chciała, lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła. Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć. Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym, tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć - choćby jako cień światła, choćby jako najcieńsza iskra w nicości. Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu, jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie. I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła - brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy. Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia, jakby sama przestrzeń płakała po tym, czego nie zdołała zatrzymać. Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy, przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany, jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu, a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić. To drżenie boli bardziej niż jej odejście, bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć, ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie. Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni - do dna, do sucha, do bólu, z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść. Byłem tylko cieniem człowieka z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma. A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce, jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź. I przez krótką, nierealną chwilę jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze - jak gwiazda, która powraca tylko po to, by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu. A jej gasnące światło wypełnia ciszę szarpnięciem tak głębokim, że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu. I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę. To świat płacze po niej. Mgła. Wrzosy. Czas płaczą. A ja tylko stoję, ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia, i oddycham tym, co po niej zostało - światłem, które przeszło przez wszechświat, światłem, które nie zna powrotu, światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa - jak echo jej istnienia, jak drżenie mgły, jak pamięć samego wszechświata, który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jaka cała reszta. Nic nowego pod słońcem.
    • Filozofia wiarą. Świat zadaje pytania-wikła. Niebieska jest strzała! Wąż przyjął kształt…  
    • (Ile ma d.. u dam Eli?)       Rabina tani bar.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...