Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Moje myśli, jak ptaki
do niebios się wzbijają.
Oczy w porannej mgle-
szacunku szukają!

Szara powłoka świata
ze snu zrywa zmysły,
los mój nędzny-
niewarty nawet iskry.

Zatem niech nikt
nie myśli czasami,
że na łzawą lirę
zamienię się z bogami!

Opublikowano

Zbyt patetycznie jak dla mnie, dziwny rytm, nietrafione, trącące Częstochową rymy. Spróbuj napisać może coś białego, bez spinania się na poezję przez duże "P". Coś codziennego, coś od siebie.

Pozdrawiam

Ps. Komentarz skażony gustem i osobowością jego autora:):P

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Moim zdaniem, w tych słowach zginęła treść.
Nie wiem, w każdym bądź razie nie dowiedziałam się tego z wiersza,
na czym polega, lub ma polegać ta tytułowa skromność poety.
"Co znaczy "oczy w porannej mgle szacunku szukają"? Dlaczego "oczy"?
Można to inaczej, ładniej wyrazić. Dlaczego w mgle i to porannej?
W pierwszej zwrotce była poranna mgła, w drugiej;
"Szara powłoka świata
do snu otula zmysły" - czyli zbliża się noc.
Trzecia, ostatnia zwrotka, nie wyjaśnia, dlaczego peel przemieścił się w czasie.
Pogrubione rymy, wg. mnie nie za ładne. Dwa razy użyłeś w wierszu słowo "myśli".
"Szara powłoka świata"," nędzny los", "do niebios się wzbijają", nie są to określenia odkrywcze, we mnie nie budzą emocji, to takie raczej "płaskie", określenia.
Przemyśl komentarz Mr. Żubra. Myślę, że jest w nim zawarta dobra rada.
Zacznij zupełnie inaczej.
Dostrzegam jednak Twoje starania, najważniesze, że chcesz coś zmienić,
ale to nie stanie sie z dnia na dzień. Przeczytaj moją sygnaturkę.
Ja nadal tak myślę.
Obiecałam swoją opinię na temat wiersza, jest. Czy jest ona trafna, nie wiem,
ale wiem na pewno, że może być lepiej i to tylko zależy od Ciebie.
Serdecznie pozdrawiam, życzę powodzenia
- baba
Opublikowano

Dziękuję Baba za czas jaki poświęciłaś mi i za komentarz jest naprawde prawdziwy i masz rację , gdyż nie ma tu 2 zwrotek czyli TWOJA szczerość jest zajebista i o mnie cieszy,żę jesteś dla mnie prawdziwym autorytetem
Bardzo wielkie dzieki
Pozdrawiam

Opublikowano

widzisz Hayq nieeeeeeeeeeeeeeeee ,ale celne spostrzeżenie i szybkość omysłu jest celna,
hehehhhehhhehhehe madrze prawisz
pozdrawiam
ale kpienie nieeeeeeeeeeeeee nie mógbym zakpić z Baby , gdyż jest to wielka dla mnie osoba ona zawsze prawdę pisze i o to chodzi
z poważaniem dzieki ze wpadłes zapraszam na forum:):):):)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława Jest w tym wierszu autentyczność, szorstkość i piękno. Super.
    • Nie spodziewała się. Nie spodziewała się, i to absolutnie całkowicie - bądź też całkowicie absolutnie - że jej uczucie do niego przetrwa. Pomimo tego, że do chwili, kiedy zyskała pewność odnośnie do swoich doń uczuć, upłynął już długi czas - ponad rok. Ponad dwanaście miesięcy od chwili, kiedy nie dotrzymała danego mu słowa i znikła bez wyjaśnienia - zamiast przyjechać tak, jak obiecała.    Myślała o nim przez cały ten czas, to prawda. I było jej głupio przed samą sobą z powodu wtedy podjętej pod wpływem chwilowego impulsu decyzji. Było głupio nawet pomimo faktu, że przeżyta po aktórych krajach południowo-wschodniej i zachodniej Europy, a dokładniej po Grecji, Holandii, Słowenii, Albanii oraz Włoszech, w jaką wybrała się za namową bliskiej koleżanki i wraz z nią, była ekscytująca.  Chociaż zarazem fizycznie wyczerpująca - szczególnie na Rodos i w Atenach - przy sześciodniowym tygodniu pracy w tamtejszym upale, a jeszcze bardziej przy wylewnej emocjonalności mieszkańców.     - Od wspólnych z nim chwil - pomyślała po raz kolejny, słysząc znów po raz kolejny i znów od wspólnych znajomych - minął już tak długi czas. To naprawdę ponad rok, określiła trzema słowami tę kilkunastomiesieczną prawdę. Może przyjdzie, skoro dowiedział się, że wróciłam do pracy do miejsca, w którym poznaliśmy się, zamienić chociaż kilka słów. Chociaż przywitać się. Chociaż spojrzeć. Chciałabym - nie, nie chciałabym: chcę - go zobaczyć. Chcę usłyszeć. Chcę ujrzeć w jego oczach te chęci i te zamiary, o których wtedy zapewniał. Chcę usłyszeć w jego głosie te uczucia, które wtedy poczułam. I przed którymi...     - Wybaczysz mi? - pomyślałam po raz następny, nadal przepełniona wątpliwościami. - Nie wiem, czy ja sama wybaczyłabym ci, gdybyś to ty mnie zostawił.     Przyszedł.     - Chodź, poprzeszkadzam ci w pracy - powiedział jakby nigdy nic, z tym swoim - ale już nie takim samym - lekkim uśmiechem. Serce zabiło mi dwuznacznie. Z jednej strony radośnie na jego widok, z drugiej aspokojnie na widok tego, że uśmiecha się inaczej niż wtedy. Aspokojnie na tak właśnie odczutą świadomość, że on jest już innym człowiekiem. Że zmienił się, podobnie jak ja.     - Dajcie nam trochę czasu - zakończyłam swoją opowieść szefowej prośbą o dodatkową przerwę. - Odlicz mi ją - poprosiłam wiedząc doskonale, że to zrobi.     Usiedliśmy.     - Chcesz wrócić? - zaczął bez ogródek. - Jeśli tak, to pamiętaj: jeden błąd i po nas - nacisnął mnie spojrzeniem i tonem. Udałam całkowity spokój.     - Pozwól, że opowiem ci, co wydarzyło się u mnie przez ten czas - włożyłam awidocznie wysiłek, aby mój głos zabrzmiał swobodnie. I pierwsze, i drugie udanie wyszło mi łatwiej, niż sądziłam.     - Jestem już inną dziewczyną niż wtedy - uznałam wewnętrznie. - Na pewno mnie chcesz? - spytałam go niemo kolejnym spojrzeniem.     - Kontynuuj opowieść - poprosił, dodawszy "proszę" po krótkim odstępie. Poczułam, że celowo.     Opowiadałam, a on słuchał.    -  Muszę to wszystko poukładać - powiedziałam na zakończenie. - Sam teraz już wiesz, że to skomplikowane.     - Pomogę ci we wszystkim, w czym tylko będę mógł - obiecał.     Spojrzałam na niego, uśmiechając się. Do niego i do swoich uczuć.    - Bardzo cię lubię - zapewniłam go. - Ale małymi kroczkami będzie najlepiej...               *     *     *      Dwa dni później przysłał mi zdjęcie białego anturium w doniczce.      Gdańsk - Warszawa, 25. Października 2025   
    • @Gosława dodam jeszcze, i w taki elektryzujący pierwiastek, kobiecy :))))) 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Dekaos Dondi ...przeczyć nie trzeba, gdyż jako drewno, cal za calem, stanie się wkrótce w piecu opałem.   Pozdrawiam z uśmiechem 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...