Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie chę być samotna. Nie teraz.
Znowu opuszczona, jak nieraz.
Kilka pięknych słów,
potem sama. Znów.
Czy tak zawsze będzie?
W każdym miejscu? Wszędzie?
Ponownie cierpieć? O nie!
Jak każdy szczęściwa być chcę.
Pomóż mi, proszę cię!
___

!EDIT!
Zdecydowałam się na publikację, zahipnotyzowana i przekonana przez Andrejch(a) ;) (skoro bez imion... xD)

Opublikowano

gak widzę taki utwór to muszę skomentować, choć obiecałam sobie, że już nigdy;P otóż, absolutnie nikogo tutaj nie atakując oczywiście, stwierdzam, że w utworze nie ma żadnych środków stylistycznych, które determinowałyby go jako wiersz. Jeśli są, bo przecież mogłam jakimś cudem nie zauważyć, proszę o sprostowanie mojego komentarza.
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



o ile dobrze pamiętam to liryka do której zaliczają się wiersze ma opisywac przeżycia i uczucia autora, a w tym utworze nasza koleżanka przedstawiła właśnie własne uczucia i przeżycia więc mylisz się twierdząc, że nie może to byc sklasyfikowane jako wiersz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chodziło mi o to, że w utworze nie ma nic co determinowałyby go jako wiersz. owszem, wiersz to emocje. ale jeśli napiszę list (w tym wypadku proza) w którym zawrę mnóstwo emocji, to czy będzie to wiersz? nie, to będzie list. nie napisałam, że to nie jest wiersz. ale czy to jest liryka? poezja? brakuje mi przynajmniej większości czynników, które tak by ten utwór klasyfikowały. ale myślę, że jest to kwestia, którą by można roztrząsać bardzo długo. bo ja przyznam, że jest podział na wersy i emocjonalność podmiotu lirycznego, ale nadal nie widzę tutaj środków, dzięki którym mogłabym stwierdzić, że właśnie przeczytałam poezję.
pozdrawiam:)
Opublikowano

[quote]A jeśli nie potrzeba, to pytanie, co robi w dziale poezji?


Siedzi. Czy już wspomniałam, że nie każdy wiersz ma metaforę? Mam dziwne przeczucie, że tak.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sarkastyczny uśmiech głupca, jesteś taki śmiały. Wszystko to iluzja, tarcza, co zatrzymuje strzały, by świat nie wiedział, jak naprawdę jesteś mały. Mur, który chroni to, co tak bardzo chcesz ukryć, łatwo byłoby skruszyć, gdybyś choć na chwilę opuścił wartę, przestał zgrywać bohatera i pozwolił nam zacząć od zera. Wiedziałbyś, że jesteśmy tacy sami — wzbraniamy się przed łzami, chronimy kłamstwami. Choć wiem, że to oznacza serię pocisków w dłonie tak pełne odcisków, wiedz, że jestem obok. Nie musisz być jak posąg. Pozwól mi być bohaterem, twym szczęśliwym zakończeniem
    • Nieskończoność należy pomierzyć, temu cos uszczknąć, bo się nie należy... Pzdr.
    • Umieram - przebita obłokiem Rogatki podświadomości.  Ktoś dostał awizo z moim zniknięciem Uwaga: fatamorgana!  Brak obojętności.  Budzę się we fiolecie Wielu rzeczy nie pamiętam Do kilku - nie można mnie zmusić Knebel ustom nic nie da: wolnością też można dusić Smutne to:  poddajemy się - na mapie każdego świata I nie płacimy pieniędzmi:  spłacą nas dni, miesiące i lata w połowie - zmarnowane: ''Czy znajdę w końcu szczęście?''   przez takie trywialne pytanie ... 
    • Najgorszy architekt - czas. Rzeźbi fundamenty z oszustw i spękanych głazów. Życie to bezustanne umieranie, nawet jeśli się ma własnego "koucza" czy metr kwadratowy w Château d'Armainvilliers. Nawet - jeśli urodziłeś się na przełomie dzisiaj i wczoraj. Życie to rzeka, która prędzej czy później porywa wszystkich. I nagle masz o -dziesiąt lat więcej. I już nie jesteś w "mejnstrimie." Przepiękne akwarele, pastelowe pastisze bezludnych wysp w miejskich dżunglach.  Huśtawka nastrojów - na której człowiek siedzi sam jak ten palec.  W tle - karuzela sklecona z zerwanych mostów. Zrobię im fotkę. Kwiecień przemknął niezauważony,  wiosna po raz kolejny nie złapała bukietu. Piosenki mimo to - piszą się same, piosenki - pełne puchu, piór (wiecznych) i (wiecznych) niedomówień. Balony w kształcie serca w cudzym oknie na świat. Nie wiem, czy dziejemy się naprawdę, ale od tej chwili chyba nawet w nic ...   Zacznę sobie wierzyć.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...