asiex

Życie mija wśród łez. Żadnych przyjaznych dusz. Czarny, ach czarny bez, gdy wokół mnóstwo miłości róż. Nienawiść się potęguje. Wiele złych pada słów. Jak wirus organizm rujnuje, tak ONA się wkrada znów. Na oczach cazrna opaska. Radość zabierająca. Biała, ach biała laska, nienawiść wciąż przynosząca. Czarny pies kieruje. W ręku czarna smycz. Każdy, ach każdy z nas czuje, choć każdy to czyjaś zdobycz. Czarny świat nienawiści. W mroku nie widać już nic. Pełno, ach pełno zawiści, pękła ta cienka nić. Życia i miłości.

Wciąż istnieję, choć na wieczne zapomnienie. Światło na końcu drogi już widzę. Za horyzont patrzę - ostatnie wspomnienie dobrych chwil.

Zepchnięta do kąta życia, zaplątana w pajęczyny porażki, czekając na ośmonogą śmierć. Pozbawiona miłości. Jak tancerka szuka partnera, tak ja siebie. W morzu ludzkich głów. To oni zgotowali mi los. Tonę. Coraz głębiej, szukając kolejnego dna.

Gałęzie drzew pną się ku górze, młode listki szumią na wietrze, z pąków wychodzą kwiaty i rozchylają delikatnie kielichy. Nasza przyjaźń jest jak drzewo; karmiona zaufaniem, podlewana radością, jak najwspanialszy kwiat – zakwitnie miłością.

Czasem tak tylko uciec. Wziąć książkę własnego ja i pomyśleć. Przeczytać aż do konca. Choć tą jedną, choć ten raz. Zrozumieć. To, co gdzieś głęboko. Choć ważne - zapomniane. Wszystkie lęki wyłożyć na tacę i podać Bogu, z kwitnącym sercem. Gwiazdą wiary być bliżej Niego. Nie łap dymu złudnych nadziei. Śnij, lecz nie ja jawie. By z życia kolebki nie wypaść. ___ Tym razem bez wielokropków, z masakrycznie smutną twarzą, na prośbę przyjaciółki.

[quote]dokłądnie to oznacza, ze wiersz jest napisany wg mnie do kitu :) jeśli chodzi o techniczność jego Technicznie jest to wiersz wolny, więc... :)

[quote]Droga Pani, wierszyk tandetny, i !!!może się wydawać!!!, że kiedy stosuje się wielokropki chce się dać do myślenia O.o pozostawie bez komentarza [quote]a prawda jest taka, że autor nie miał co wetknąć. Drogi Panie, a skąd Pan wie? Pozdrawiam

I znów sprawdza się moja teoria nt pisania wierszy byle jak - ten przyszedł mi do głowy na przystanku, gdy czekałam 10minut na autobus. Zapisany na telefonie, przepisany do zeszytu i opublikowany... I takie właśnie *byle-jakie* najlepiej są tu komentowane.

[quote]Tylko to serce nie potrzebne Myślisz...? Już poprawiam. [quote]to i myśl wierszowa, ale wiersz to bym jeszcze straszyła i torturowała, na miejscu Autorki A coś dokładniej? Lubię być brutalna xDxDxD

Tak bezduszne... Bez łez, ni wzruszenia. Błyszczą - lecz to złudzenie. Pod czapką milczenia ukrywają prawdę. Niewzruszenie do przodu. A w tyle... Wszystko, co ważne. Rzeką kłamstwa płynąc, niedługo utoniesz. Oczy ze szkła... Już nie pomogą.

Nie mogę zapomnieć, że kiedyś mówiłeś o milości, tak pięknie i przekonująco. Kwitnacy kwiat więdnie, a miłość przetrzyma wszystko. Czemu kłamałeś tak perfidnie? Widzę cię w snach, choć chcę zapomnieć. Wciąż przychodzisz. Wbijasz mi w serce miecz cierpienia i kolce łez. Już się nie waham, choć żal trzyma mnie wciąż swą stalową ręką. Klatka wspomnień. Nie mogę wyrzucić pamięci.

No dzięki =.=

Przez oczy w okna duszy zaglądam... I widzę Stół. Stół Miłości, a na nim Kielich Bogactwa, wraz z Czarą Nienawiści. Wchodzisz; rozglądasz się i biegniesz do niego. Lecz nie... Chwytasz Kielich... Stół, złamany, leży wśród wylanej nienawiści... Nie odrzucaj miłości dla bogactwa...

Nie warto być miłym. Człowiek nie docenia. Jak róża na stepie szybko zwiędnie tak i ty, choć pełen życia. Przytłoczony rzeczywistością. Słowa ranią niczym sztylet wbity w serce. Może w plecy? Ból jak słońce poraża. Ty tego nie widzisz. Każdy ma uczucia. Nie wiesz? Żałuj. Będziesz cierpieć w życiu. Jak drzewo w środku miasta. Bezczelny. Tak, to ty.

Nie wiesz, co robisz? Nie widzisz? Nie czujesz? Wrogiem sam dla siebie. Jak kłusownik znajdujący łanię. Pragnie bólu. Ciszy szloch balsamem. Jak zjawa i mara. Przeraża. Wielki głaz w lawinie. Niszczy. Szatan wobec Boga. Wyśmiewa. Piorun uderzający w drzewo. Rozpala. I spala. Usta milczą, serca krzyczą, cisza roni łzy...

Myślę. Nadzieja pryska, jak bańka mydlana dotykająca dywanu. Wspomnienia. Telefon. Serce dzwoni, umysł czeka, oczy z żalu płyną. Pamiętasz, co mówiłeś? Marzenie... Czy spełnię je kiedyś?

Fajne. Ale niektóre Twoje utwory podobają mi się nieco bardziej. Cóż to, wzięło Cię na pisanie wierszy o jednej budowie?

STRACH. Przed czym? Szczęśliwością? Prawdziwym obliczem siebie? Dobrą stroną wszystkiego? OBAWA. Czy jestem godzien? Przyjmie mnie? Wezwie przed Boskie oblicze? Potępi? ZWĄTPIENIE. To nie ma sensu. Jest tylko jeden świat. Kres życia, czyli mnie. Nic więcej. ŚMIERĆ. Koniec? Nie! To przejście! Jak wyrywanie chwastów, by odsłonić piękno klombu.

Prwada? Nie ufam. Każdy może być modliszką. Krzyk milczenia, jakby za dźwiękoszczelną ścianą. Jęk i płacz. Słowa ranią. Wbijając się głęboko w serce, sięgają duszy. Prawda jest jak okruch lodu. Pozbawia uczuć. I litości.

Moje życie, niczym mała wystawa skromych marzeń, do której nawet dziecko nie przyklei nosa, milczy skrywając tajemnicę. Odrzuca wyglądem, choć to, co ważne jest niewidoczne. Kto zechce mnie poznać...? Pryska nadzieja... To on? Nie. To tylko moja własna głupota.

Wiem, nie dam rady. To mnie przerasta. Siła merzeń? Nie zwycieży. Nie tym razem. Przegrałam. Życie i pragnienia. Wszystko, co miałam.

Słyszysz? To jesień w górach, szczyty topiace się w chmurach, opruszone lekko szronem są jak złote korony. Słyszysz? Nasz Hełm kochany także jesienią przyodziany. pagórki, lasy oraz pola wyglądają jak czerwone winogrona. Widzisz? Już trawy wyschły, cały G***ów jest złocisty. Wykropkowałam nazwę swojej miejscowości. ___ Czwarta klasa szkoły podstawowej, mój pierwszy wiersz xDxDxD

Myślałam, że mam przyjaciela. Takiego na dobre i złe. Myślałam, że ufać mu mogę. Lecz widać myliłam się. Myślałam, że on mi ufa. Mówi mi nie to, co usłyszeć chcę. Myślałam, że też mnie "kocha". Lecz widać myślałam źle. Więc cóż ja mam teraz zrobić? Co począć ze sobą mam? Czy rzucić się w wir wydarzeń, czy skończyc ten cały kram? Dać chwili się rozwijać, czy może skończyć ją? Doszczętnie się załamałam i gubię duszę swą. ___ Bardzo nie lubię czytać tego wiersza, ze względu na bolesne wspomnienia niedawnych wydarzeń... Jednak publikuję, na prośbę mojej przyjaciółki.

[quote]Więc daj namiastkę czegoś niemarnego. Jest tego naprawdę wiele, nie wiem, co mógłbyś czytać, znając Twoje zapędy do baaaaaaaaaaaardzo ostrej krytyki. [quote]Pokaż, że masz talent do pisania, z miłą chęcią Cię poczytam O.o -->

[quote]treść drugiej strofy niespecjalnie mi się podoba Można dokładniej, bo jestem nieco ciemna?