Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

anioły w szkiełkach śniegu ukryły
ciepłe nastroje zimą zmrożone
ślad słonecznika w magicznej chwili
barwi złociście zmarznięte dłonie

karmin zakwitnie w gwiezdnej śnieżynce
maki chabrami poprzetykane
zanim rozpłyną się z mgłą naiwnie
wiatr im rozczesze pszeniczne łany

otulę mocniej jesień przymrozkiem
nostalgię skryję pod gładką szybą
lodu co związał westchnieniem nocnym
przeszłość słoneczną i przyszłość zimną

Opublikowano

Mam takie zarzuty - w 1 strofie jest rym (opierający się na podobieństwie brzmieniowym i asonansie), potem jest on porzucony, a szkoda. Konsekwentnie, bo to jest liryk! Widzę oczywiście jakieś kombinacje spółgłoskowe ("n" w 3 strofie i "m" w czwartej), ale na konsonans to za mało (chyba, bo z wersologii mam braki).
Tyle strona techniczna, treść nawet nawet - nie widzę jakiś strasznych kopii, wytartej metaforyki i to jest dobre.
Reasumując - liryka to chyba najcięższa praca, wręcz techniczna. A Pani (Tobie) zaczyna to wychodzić.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Witaj Michale:):)..ciesze sie ,że zajrzałes...liryka jest bardzo mozolna to fakt...duzo jescze pracy przede mna:).Do tego wiersza akurat ja sama tez mam zastrzezenia, znacznie bardziej podoba mi sie ten w warsztacie...Ale coz kobiey sa przekorne , nawet w kwestii umieszczania wierszy:):)...i jeszcze jedno ...ta ,,pania'' sobie darujemy;)pozdrawiam
Opublikowano

Masz talent do rymowanych. Chciałbym kiedyś przeczytać coś Twojego dłuższego, nie w układzie zwrotek czterowersowych... (takie czytelnicze życzenie, wiesz :)...) Fajnie było. :)
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I ma te, i bok led na handel kobietami.  
    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...