Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ostro ;p
za pierwszym razem zdawało mi się to byćmoże obraźliwe,a raczej jakby wyzywające,
ale coś mnie korci po kolejnych czytaniach, że to ma głębszy sens. :)
Bardzo znacząca zdaje mi się tu pointa :)
trudny wiersz(przynajmniej dla mnie :) ), ale podoba mi się :)
serdecznie pozdrawiam... :)

Opublikowano

Tomku: podstęp- a nie postęp?
mm no jakiś zamotany tekst
tzn. że być może Autor domniema
że religia jest metamorfozą
jedno ale
obraz przejaskrawień (wyżej wymienionych, nie wymieniam bo widać) gdzie
wydaje się martwicą -nic nowego nastąpić nie może już,
nie wnosząc ale wpadając w otchłań
-zarysowywuje niebezpieczeństwa
pojmowania (tak to widziało się);
tekst w całości zamazujący prawdę,
Autor dodaje " zdaje się" i b. dobrze,
(może dodaj coś do tytułaka Autorze żebyś
był w miarę bezpieczny\;))
:)ciepłoniaście

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Trzeba być bardzo dojrzałym w wierze, żeby namalować tak wstrząsajacy obraz i zachować przy tym zdrowy dystans.

Traktowanie dogmatu jako ogłupiajacej mantry prowadzi donikąd; z drugiej strony sugeruje odniesienie do Pierwszeg Przykazania i wypływające z tego konsekwencje. Toksyczne 'zamienniki' celem uzyskania wyższego, duchowego wymiaru.
Subtelna obrona wartości na zasadach zestawienia realiów współczesnego świata, ciekawe...

Prawdziwa awangarda - jestem na 'Tak'


Pozdrówki :)

kasia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Trzeba być bardzo dojrzałym w wierze, żeby namalować tak wstrząsajacy obraz i zachować przy tym zdrowy dystans.

Traktowanie dogmatu jako ogłupiajacej mantry prowadzi donikąd; z drugiej strony sugeruje odniesienie do Pierwszeg Przykazania i wypływające z tego konsekwencje. Toksyczne 'zamienniki' celem uzyskania wyższego, duchowego wymiaru.
Subtelna obrona wartości na zasadach zestawienia realiów współczesnego świata, ciekawe...

Prawdziwa awangarda - jestem na 'Tak'


Pozdrówki :)

kasia.

może niekoniecznie trzeba być dojrzałym w wierze, ale widzieć różne nasilenie wiary przez pryzmat wiernych czy niewiernych /poza tym każdy w coś wierzy, dla każdego tak na prawdę co innego jest religią i często mija się to z wiarą w Tego Jednego/

dzięki za przychylne słowa /

uszanowanie /

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stało się to w sercach, gdzie czas nie płynął jak rzeka, lecz jak krople rosy osiadał na dłoniach, znikając w dotyku. Tam, na skraju ludzkiego bólu, dwoje ludzi stało w milczeniu. Kościół tonął w półmroku, a płomienie świec drżały jak przestraszone ptaki uwięzione w bursztynie ciszy. Kamienne ściany szeptały echem modlitw, które nie szukały już odpowiedzi, a ciężkie sklepienia zdawały się pochylać nad żałobą, jakby i one czuły ciężar tej chwili. Zgromadzeni ludzie byli cieniami – cichymi świadkami cudzego bólu. Ich spojrzenia unikały trumny, jakby śmierć mogła przenieść się spojrzeniem, jakby wpatrywanie się w nią zbyt długo mogło odsłonić prawdę, przed którą wszyscy uciekają. Matka miała twarz białą jak wosk topniejący w płomieniu, a ojciec stał z dłońmi splecionymi na piersi, jakby chciał utrzymać w sobie krzyk, który nie mógł już znaleźć drogi na zewnątrz. Czas nie zatrzymał się na chwilę dla ich dziecka. Nie zawahał się, nie zatrzymał wahadła zegara, nie wypowiedział słów ulgi. Poszedł dalej, jak idzie zawsze – obojętny na tych, którzy zostają w tyle. I nagle, pośród szeptu modlitw i trzasku topniejącego wosku, zrozumieli. Śmierć nie jest zdradą. Nie jest karą ani zemstą. Jest cieniem, który idzie z nami od pierwszego oddechu, nieodłącznym cieniem życia. Nie można się na nią obrazić, tak jak nie można obrazić się na zmierzch, który przychodzi po dniu. Przychodzimy na ten świat z wyrokiem śmierci, ale w dniu narodzin nikt o tym nie myśli. Życie to płomień świecy – pali się jasno, choć wiemy, że w końcu stopi się do końca. Ból odejścia dziecka jest krzykiem ciszy – niewidzialnym, lecz wszechobecnym, rozrywającym serce na części, choć nie wydaje dźwięku. To krzyk, który nie ma głosu, lecz jego echo drży w każdej myśli, w każdym niespełnionym marzeniu, w każdej pustej kołysce. Matka spojrzała na trumnę i przez łzy dostrzegła coś, czego wcześniej nie widziała – nie kres, lecz drogę. Nie pustkę, lecz przejście. Płomień świecy zadrżał po raz ostatni i zgasł. Ale wosk, choć stopiony, nadal był. Tak samo jak ich dziecko – nieobecne ciałem, lecz trwające w każdym wspomnieniu, w każdym drgnieniu serca, w każdym cichym powiewie wiatru.      I wtedy, po raz pierwszy tego dnia, odważyli się wziąć oddech...
    • Kukułka przeprowadza selekcję jaj małych ptaszków.   Mewa porywa jaja, pisklęta i drobne zwierzęta  oraz ryby.   Jastrząb poluje na gołębie,  kukułki, inne ptaki.   Bocian wyrzuca z gniazda własne, najsłabsze pisklę.   Orzeł potrafi unieść więcej...   Ale... cóż na to poradzić (?)   Ludzie przeprowadzają selekcję jaj przepiórczych, kurzych, kaczych, gęsich, indyczych, a nawet strusich.   Hm...                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Moniko... 'pożyczyłam' kilka słów, z Twojego postu... :) Natuskaa, pozdrawiam Ciebie i Monikę (za pozwolenie ;))
    • @Domysły Monika ↔Dzięki:)↔Zaiste prawdę rzeczesz:)↔Ale trza chociaż próbować, jeśli kot jest metaforą naszych marzeń:) *** @andreas ↔Dzięki:)↔Fakt. Samo gonienie, może mieć sens i podbudować:) *** @Wiesław J.K. ↔Oby jak najwięcej takich snów, co mogą zaistnieć w realu. Chociaż rzecz jasna, nie wszystkie. Jak to w realu i w życiu, bywa:)
    • Napiszę to, co Łukasz.. ładny hołd dla naszego polskiego Poety.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...