Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wesołych świąt

lubię latawce
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

lubię latawce

lubię latawce

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Tu zima i kościół opętany śniegiem,
noc i kolorowe piegi Pana Boga;
dach tak syty, że wybuchł, że zakochał się w sobie,
ludzie pouciekali i została słoma.

Tu zima jest i coraz częściej marznę o tobie,
o te wszystkie okruchy zmiatane pod dywan.
Namaluję karpia - ty skomponuj ciszę
pójdziemy do łóżka a później do diabła.

Pancolek

Pancolek

Opublikowano
Opublikowano

Kościół opętany śniegiem,
noc i kolorowe piegi Pana Boga -

jest zima i coraz częściej marznę,
zamiatam stalowoszare płatki pod dywan,
maluję karpie na święta, a ty komponujesz
ciszę.

Pójdźmy wreszcie do łóżka,
a później do diabła.


No nie wiem, nie wiem ;) Popracuj jeszcze nad nim, bo warto dla paru momentów. Mnie poniosło jak zwykle, nie bądź zła :*
+/-

Pancuś

Rachel_Grass

Rachel_Grass

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tyle masz ode mnie, fanki interpunkcji :P

druga strofa - pojawiają się dwie wersje. otóż nie zgadza się przypadek i spójrz tylko, Żelko -

marznę o tobie,
o tych wszystkich okruchach zmiatanych pod dywan.

lub

marznę o ciebie,
o te wszystkie okruchy zmiatane pod dywan.

sądzę jednak, że marznięcie to coś bardziej jak marzenie niż martwienie, dlatego popieram wersję 1 :P

pozdrówki.
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ależ nie :p to będą naprawdę
śmieszne święta :)

/ten tytuł ma denerwować, deprawować i co tam jeszcze :P
i nie ma opcji :P dziękuję i pozdrawiam serdecznie ;*
W takim razie: "weselnych świąt". Wesołych są takie normalne, zwykłe
skoro karpia trzeba namalować i skomponować ciszę, a kotu rzucić ochłapy
pod ogon bo też się przekręcił na lewą stronę i szczeka. Tak sobie tylko gdybam...
Pozdrawiam.
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Ładny, zgrabny i śmieszny ;)) Pierwsza strofa sprawnie zarymowana; aż szkoda, że druga nie poszła w jej ślady. Zabawny wierszyk, bo i trochę na granicy powagi, trochę niby wyszydza: ambiwalentny, wieloznaczny - dobry ;)) Ale ten, no, wydaję mi się, że mimo tego, iż obie strofy są dobre, to pierwsza jest lepsza ;)) W ogóle mam wrażenie, że każdy kolejny wers (mimo, że dobry) jest coraz gorszy ;D;D
Buźka;P

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena ja nic nie robię, to z restauracji:)
    • Migrena
      Tęsknota: anatomia wszechświata

      Przez Migrena · Opublikowano

      Twoja nieobecność nie jest brakiem – jest nową fizyką, w której ciało rozpada się na cząstki, a czas jest językiem, którego nikt jeszcze nie przetłumaczył. Czuję cię w trzewiach kosmosu, jakbyś była planetą, której orbita pękła, a ja wypadłem z grawitacji i teraz dryfuję w próżni złożonej z twojego braku. Każdy mój miesień jest biblioteką, w której zapisane są twoje gesty, ale litery się kruszą, i połykam ten pył, żeby cię jeszcze raz przeczytać. Noc nie jest już ciemnością. Noc to twój cień, który nauczył się chodzić po mojej skórze i zostawiać ślady, jak gwiazdy wyżłabiane paznokciem Boga. Oddycham i czuję, jak powietrze się rozdziera, bo nie ma cię w cząsteczkach tlenu. Każdy wdech jest krachem metafizyki, każdy wydech – filozofią bez autora. Tęsknię za tobą nie w sercu, lecz w bycie. Twoja nieobecnosć to nie brak osoby – to dziura w ontologii świata, to pytanie, które połknęło wszystkie odpowiedzi i wypluło mnie jako echo. Jestem teraz zwierzęciem zbudowanym z tęsknoty: moje mięśnie to drżenie planet, moje oczy to pustki po twoim spojrzeniu, moje ręce to dwie jałowe modlitwy, które próbują sięgnąć nieskończoności. Nie proszę już o powrót. Nie proszę o sen. Proszę tylko, by wszechświat zrozumiał, że bez ciebie jestem czarną dziurą w środku dnia, która pożera znaczenie słów, i wypluwa język zbudowany wyłącznie z krzyku, światła i twojego imienia, którego nie mogę już wymówić, bo stało się całą moją krwią.    
    • Berenika97
      Rozprzestrzeń

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Bardzo dziękuję!    Nie kupisz dziecka w galerii jak obrazu z serii, Bo każde jest jedyne – Boży ślad w materii. Moje jest ze mnie zrodzone, z miłości do męża wykute, Niepowtarzalne, święte!     @huzarc To prawda, że nie chciałam udawać, że "wiem". Chciałam raczej zapytać – i w tym pytaniu odnaleźć jakąś cichą pewność. Może właśnie w tej pokorze wobec tajemnicy jest prawdziwa mądrość. Bardzo dziękuję!   @Migrena Dziękuję za te słowa – czytam je z wzruszeniem i pewnym zaskoczeniem, bo czasem nie wiem, dokąd mnie prowadzi pióro - dziękuję, że nazywasz to, co się wydarzyło. Wątpliwość jako najwyższa forma wiary. To paradoks, który noszę w sobie. Nie wierzę w pewniki, ale wierzę w pytania. Może to jedyna uczciwa postawa wobec tajemnicy. Co do tytułu – cieszę się, że rezonuje. Bardzo dziękuję za ten piękny komentarz. ps. Znowu mnie zawstydziłeś komplementami.     @viola arvensis Bardzo dziękuję! Cieszę się, że Ci się spodobał. Ja często wracam do Twoich wierszy, które mogę "dotknąć". Pozdrawiam. :) @Simon TracyBardzo dziękuję!   @GerberBardzo dziękuję!  @Nata_Kruk Dziękuję, że się namachałaś z tym pogrubieniem – widzę, co chciałaś wydobyć, i to mnie cieszy! :) A ta geometria istnienia... masz rację, to praca na całe życie. I chyba nigdy nie jest "gotowa" – zawsze coś się przesuwa, jakiś bok się wygina, jakiś kąt zmienia. Czasem myślę, że chodzi właśnie o to: nie o perfekcyjną figurę, ale o ciągłe składanie siebie na nowo, nawet gdy coś się obsypuje. Bo może właśnie w tym obsypywaniu się i składaniu na nowo jest prawdziwe życie? W tej nieustannej pracy nad sobą, którą tak pięknie nazwałaś. Dziękuję za ten komentarz! @Jacek_Suchowicz Wybrałam Jego — Stwórcę mego, bo w Nim jest cisza, w Nim jest pokój. Wśród ludzkich głosów, wśród niepokojów, On Drogą jest — prostą, dobrą. Nie chcę już błądzić po bezdrożach, gdzie świat obietnic pełen, pusty. On prawdą jest, On mą nadzieją, On światłem w mroku mojej duszy. Bardzo dziękuję Ci za piękne wiersze, które są dla mnie nieocenioną inspiracją.   @Alicja_Wysocka Och, te słowa... zatrzymały mnie na dłuższą chwilę. "Wątpliwości, które świecą jak gwiazdy" – to przepiękny obraz. "Trwamy, bo pytamy" – trwamy póki mamy odwagę pytać, wątpić, szukać. Wyjęłaś z wiersza esencję i podałaś mi ją z powrotem w czystszej formie. Bardzo dziękuję!
    • Berenika97
      Bóg czerwieni

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Niezwykły jest ten wiersz. Uderzyłeś brutalnością kontrastu między monumentalnością wojny a mikroskopijną pchłą na palcu. Ta obserwacja owada w obliczu śmierci jest genialna w swej prostocie i przerażająca w wymowie. Ale też obrazy - "żołnierza tulącego się do karabinu jak do kolebki" - jakiż to paradoks! Czy też kamienie stojące "jak szubienice wokół mej drogi" - pejzaż jako wyrok. Bardzo refleksyjny!    
    • Migrena
      Bóg czerwieni

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc intensywny, apokaliptyczny i egzystencjalny wiersz.   Prawdziwa tragedia egzystencjalna nie polega na samej śmierci, lecz na uświadomieniu sobie, że indywidualna ofiara i wielki Ból Człowieka ginie bez echa. Miażdżony przez żelazny walec historii, podczas gdy bezrefleksyjne, pierwotne życie triumfuje w brudnym detalu. Brawo !!!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...