Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jest piękna jak kwiat
I dłonie Jej niczym płatki
Z ziemi wyrastają
Pną się do Nieba

Twój uśmiech, jak słońce ogrzewa
Powoduje, że rośnie w siłę nasze uczucie
Jak wezbrany strumień Miłość wzbiera
Kochamy się bardzo czule.

Kobieta jest piękna jak róża
W zimie schylona i czeka
Na uśmiech jej ukochanego
Najszczęśliwszego na ziemi człowieka!

Opublikowano

to nie jest Kobieta;
to wyidealizowany, a więc nieprawdziwy, wykreowany aż do kiczu Obraz istoty której Nie Ma, nie istnieje;
choć kto wie...może to autoportret...
hmmm-to pardon!
świat jest pełen niespodzianek - wszystko możliwe.
Wszystko!
:))
J.S

Opublikowano

Kobieta

Jest piękna jak kwiat
rozległa jak świat
I dłonie Jej niczym
płatki kruszonego chleba
szybują nad Ziemą
chcą być blisko Nieba

Twój Uśmiech Powszedni
jak Słońce ogrzewa
Powoduje, że rośniesz
o Miłości śpiewasz
Jak wezbrany strumień
czułości porozumień

Kobieta nieduża
jest piękna jak róża
W zimie schylona czeka
na pierwsze promienie uśmiechu
Potem wzbiera szczęściem
z Zamęścia nadejściem?

Opublikowano

zwroty osobowe w wierszu zastanawiają mnie
p.L niestety utożsamiany jest przeze mnie z autorką gdyż to poezyja serduchem prawdopodobnie pisana, a w tym wypadku nie jestem w stanie rozgraniczyć tych dwóch postaci
tak więc p.Lka chwali kobietę swego życia zapewne, co dość zaskakująco kojarzy misie z miłością lesbijską :))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Wiesław J.K. To epitafium nie dla człowieka, ale dla idei – czasu rozumianego jako byt wieczny, a jednak wciąż „zużywany” przez ludzi. Autor pokazuje sprzeczność: czas jest zawsze obecny, a jednocześnie wciąż go „brakuje” i wciąż go żałujemy.
    • @MIROSŁAW C. Ujmujący wiersz, nasycony magią metafor i jesienią ale taką kochaną, swojską i ciepłą. Aż się ciepło uśmiechnęłam- do wiersza i do zdjęcia ( też uwielbiam fotografować przyrodę ). 
    • epitafium    odszedł na zawsze, dobrze zużyty,  lecz chodzą słuchy często zmarnowany  i tutaj różne zdanie bywać mamy bywał przecież różnymi językami na kartach książek, gazet, czasopism opisywany obecnie zkomputeryzowany zawsze na czasie i upływający przeszły, teraźniejszy, przyszły nigdy nieustający dziejowy   ************************  
    • @MIROSŁAW C. To subtelny, pełen uroku wiersz – jak akwarela namalowana kilkoma pociągnięciami. Ma w sobie lekkość i autoironię, dzięki czemu czyta się go z uśmiechem, a jednocześnie pozostaje po nim ciepły ślad.
    • Fajna sprawa, niczym ukryty motyw zbrodni jaka się dokonała na miłości, koleś zgłasza pretensje do mnóstwa rzeczy, mój nos śledczy chciałby wyczuć zbrodniarza i ukarać odpowiednio za tę zbrodniczą masakrę wraz z autorem czemu też autor dał upust. Podsumowując, to oburzenie może mieć tylko jedno wytłumaczenie, koleś ma jeszcze nadzieję, że gromy jakie spuszcza usłyszy ukochana i to doceni. Odbieram to jako tragikomedię, jeśli nie pasuje nie czytać dalej, Po jednym spojrzeniu rozkochał się niej w jej rudych włosach, i przeżył cudowne chwile, przeżył w dosłownym też znaczeniu, czyli nie umarł, to dobrze bo mamy wierszyk. Ta domniemana teściowa landara zniweczyła wszystko, koleś nie radząc sobie z tym, desperacko wysyła wiadomość chodź sam wie, że go zrani. no i ten motyw mi leży, gość się sam nabija w butelkę, majstersztyk wieloznaczeniowy, pies przy torach i tory które prowadzą, każdy żydek wie o co biega, - ta przypadkowa literówka, burzę - dokonała, że tak się wyrażę przełomu. Jak dla mnie super, co widać w moim poświęconym temu czasie. Pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...