przystanek

[Paweł Modrzejewski]

pióro zamokło
pewnie deszczowe lato
rozkapało się
w szyb okien plusku
a niebo jakby
wtulić się chciało
w dłoni uścisk – ciepło
i pod parasolem cicho szemrze
w dżdżu kropel łezką

jeszcze kroków kilka

spacer kończy się pod
nieba skłonem
zaczekam na przystanku
przy słońc rozkładzie biegu
aż przyjdziesz...

[Agata Pawlus]

niesamowicie stwarza nastrój...

[Paweł Modrzejewski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wszystko przez pogodę, co mamy za oknem...
Dziękuję!

[Patrycja Rosłoniec]

Rzeczywiscie.. Wiersz ma klimat. Swietnie sie czyta...

[Mariusz Polakowski]

Kiedy Ona się spóźnia, lub Ty przyszedłeś zbyt wcześnie, to jest właściwa chwila na wiersz. Pozwoliłem sobie zaszufladkować Twój utwór właśnie pomiędzy takimi "wierszami-chwilami", "krotochwilami" chciałoby siepowiedzieć, gdyby ten sliczny termin nie był zarezerwowany już dla innych wypowiedzi, mniej poważnych. A może to "wiersz-impresja", obraz naszkicowany kilkoma kreskami? Może... gdyby nie czas, który buduje nam tu krótką historię. Mnie ujęło to zimne niebo, które chce się schowac w ciepłej dłoni. Uległem sugestii. Też od razu chciałem się schować. Zagubiłem się natomiast w "szyb okien plusku", ale być może o to chodziło. Te słowa onomatopeicznie pluszczą i rozpraszają uwagę, odstraszają logikę. Tak samo "dżdżu kropel łezką" nieco mnie wybilo z rytmu. "Nieba skłon" - nieba nalny. "Słońc rozkład biegu" - trzeci raz się gubię. Klimat rzeczywiście konsekwentnie budowany. Udziela się. To dopiero drugi Twój utwór na tych stronach, ale objawia się również konsekwencja stylu. Czekam na więcej. Pozdrawiam. Mariusz