Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

~ ~ ~ ~ ~
~ ~ O
~ ~ ~


księżycowa noc
w wiklinowym koszyku
ślepe kocięta



To był koniec, mój pies zdychał.
W śnieg zapadł łapami i wyciągnął jęzor
(wyglądał jak łódź, gdy trze burtą o przystań
lecz wiatr za żeglarza wyprawę już podjął)
i pierwszy raz - Bóg mi świadkiem! -
per "przyjacielu" zwróciłem się do psa:
Chcę z żalu zawyć nad twoim przypadkiem,
więc z etykietą skończmy jeden raz...

I smutno wyłem cały wieczór, bardziej
do siebie, psa wyłem, niż do księżyca.
Jak człek pies zdychał, jak pies wyłem ja
(wiatr łódkę w przepaść rzeki spychał).

  • Odpowiedzi 42
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



- te falbanki to jak sądzę wizuallizacja rzeki i łodzi
A sam wiersz zwraca uwagę realizmem, obrazowością uczuć i intelektem. Tak go odbieram. Nie będę chwalić autora, odkąd przeczytałam na warsztacie jak w poecie zamordować poetę :), bo byłaby to niepowetowana strata dla tej strony. Pozdrawiam. Anna
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Na prozę to pasuje każdy wiersz. I odwrotnie, proszę Pani :)
W prozie nie ma aż tylu podwarstwowych przesłanek w tak krótkiej formie, jak ta tutaj.
Co do falbanek - już samo to mogłoby być poezją. Albo to:


niet perz
niet perz o
o

~ ~ o ~ ~ ~ ~ o ~ ~ ~ ~




Ile słów potrzeba, żeby to samo opisać? Zwłaszcza prozą :)
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A ja właśnie odpisywałem o tym :)
[quote]
A sam wiersz zwraca uwagę realizmem, obrazowością uczuć i intelektem. Tak go odbieram. Nie będę chwalić autora, odkąd przeczytałam na warsztacie jak w poecie zamordować poetę :), bo byłaby to niepowetowana strata dla tej strony. Pozdrawiam. Anna
W skrocie: starałem się w wierszu pokazać przenikanie śmierci i życia,
światła i cienia - tego w człowieku i tego na niebie

- tylko dlatego widzimy księżyc, bo oświetla go słońce.
- trzeba było aż śmierci psa, żeby człowiek powiedział do niego (po raz pierwszy w życiu)
jak do drugiego, bliskiego człowieka: "Przyjacielu"

Bardzo dziękuję za przychylne słowa i pozdrawiam.
Opublikowano

Wiersz porusza niebanalny problem; czasami ktoś (zwierzę a nawet człowiek) musi umrzeć,
żeby ktoś mógł dostrzec brak lub piękno, czy zrozumieć stratę. Bardzo też często doceniamy
kogoś bliskiego po jego odejściu i żałujemy, że byliśmy obojętni.
Może zbyt rozszerzyłam interpretację, ale takie refleksje wywołał ten wiersz.
Wydaje mi się, że Autorowi chodziło nie tylko o psa.
Z zadumą się czytało (fajne te falbanki, wspomagają wyobraźnię).
:)
Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Trafiłaś w sedno. Trzeba dopiero czegoś tak silnego, jak dla psa jest pełnia księżyca,
żeby zapłakać (zawyć) tak szczerze, z głębi serca.
Falbanki :) Jeszcze postaram się o nich napisać i pokazać, dlaczego są
graficznym odzwierciedleniem haiku tuż pod nimi (takie vis a vis).
Dziękuję i pozdrawiam.
Opublikowano
(wyglądał jak łódź, gdy trze burtą o przystań
lecz wiatr za żeglarza wyprawę już podjął)

(wiatr łódkę w przepaść rzeki spychał).


to jest świetne, bardzo mnie rozczuliło, szczególnie fragment z burtą - jest tak przejmująco smutny;
zapadanie w śnieg - też bardzo klimatyczne, jeśli temat wiersza pozwala na użycie tego słowa;
przypominają mi się Sklepy cynamonowe - tytułowe opowiadanie, gdzie koń, znikając, zapadał się w śnieg (konwencja snu, ale mniejsza z tym)
w każdym razie tamten koń był kimś w rodzaju pośrednika-nośnika do innego, fantastycznego świata
tak jak pies w Twoim wierszu - jego śmierć stała się dla człowieka pewnym przejściem w inny wymiar (Jak człek pies zdychał, jak pies wyłem ja), bolesnym otwarciem na to, co gdy jest - jest niewidzialne, gdy nie jest - jej brak tak bardzo namacalny - przyjaźń.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wspaniale to interpretujesz. Zwróciłaś też uwagę na to, co zostało wzięte w nawiasy, co jak gdyby
toczy się poza zasięgiem możliwości, czy raczej percepcji Peela. Coś, na co nie ma najmniejszego wpływu. Może tylko przyglądać się, czekać i... wyć.
Przepaść rzeki, bo rzeka spada w dół i porywa ze sobą wszystko co w nią (do niej ) wpadnie.
Przykład z koniem Bruna Schultza bardzo trafiony.
Dziękuję i pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



- te falbanki to jak sądzę wizuallizacja rzeki i łodzi
A sam wiersz zwraca uwagę realizmem, obrazowością uczuć i intelektem. Tak go odbieram. Nie będę chwalić autora, odkąd przeczytałam na warsztacie jak w poecie zamordować poetę :), bo byłaby to niepowetowana strata dla tej strony. Pozdrawiam. Anna


poezja chyba powinna sie bronic bez takowych wizaulizacji.. dla mnie one splycaja dosc fajny utwór :)

Pozdrawiam
Agata
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A dlaczego tak sądzisz? Co w nich widzisz spłycającego? ;)
Może być rzeka, tak jak widzi to Anna ale może też być zachmurzone niebo
podczas pełni. Albo jedno i drugie: księżyc i chmury przemieszane z falami w rzece.
Nawiązując do haiku pod spodem także koszyk unoszony z prądem dopóki nie
nabierze wody i nie zatonie.
Warto też zwrócić uwagę na podobieństwo zapisów graficznego i lirycznego:

~ ~ ~ ~ ~
~ ~ O
~ ~ ~


księżycowa noc
w wiklinowym koszyku
ślepe kocięta


W pierwszym wyróżnia się tylko "O", czyli nasz koszyk, jasny księżyc na tle nocy
lub mieniący sie w rzecznym nurcie.
Zapis literacki jest identyczny: poza zbieżnym przekazem słychać w nim
miękkie jak woda albo chmury słowa, z którymi kontrastuje tylko "ż" w wyrazie księżyc.
Fonetycznie oddana miękkość księżycowej poświaty na wszystkim podczas pełni,
gdzie tylko jej źródło brzmi intensywnie, jest wyraziste.
Czy nie dlatego wyją do księżyca wilki (pieśń psa) a w człowieku podczas pełni budzą się tęsknoty? Albo pierwotne instynkty - np. podczas pełni policja ma pełne ręce roboty :)

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A dlaczego tak sądzisz? Co w nich widzisz spłycającego? ;)
Może być rzeka, tak jak widzi to Anna ale może też być zachmurzone niebo
podczas pełni. Albo jedno i drugie: księżyc i chmury przemieszane z falami w rzece.
Nawiązując do haiku pod spodem także koszyk unoszony z prądem dopóki nie
nabierze wody i nie zatonie.
Warto też zwrócić uwagę na podobieństwo zapisów graficznego i lirycznego:

~ ~ ~ ~ ~
~ ~ O
~ ~ ~


księżycowa noc
w wiklinowym koszyku
ślepe kocięta


W pierwszym wyróżnia się tylko "O", czyli nasz koszyk, jasny księżyc na tle nocy
lub mieniący sie w rzecznym nurcie.
Zapis literacki jest identyczny: poza zbieżnym przekazem słychać w nim
miękkie jak woda albo chmury słowa, z którymi kontrastuje tylko "ż" w wyrazie księżyc.
Fonetycznie oddana miękkość księżycowej poświaty na wszystkim podczas pełni,
gdzie tylko jej źródło brzmi intensywnie, jest wyraziste.
Czy nie dlatego wyją do księżyca wilki (pieśń psa) a w człowieku podczas pełni budzą się tęsknoty? Albo pierwotne instynkty - np. podczas pełni policja ma pełne ręce roboty :)

Pozdrawiam.
w ten sposob mozna wszystkiemu nadac sens metaforyczny - nawet dadaisci niesli ze soba przesłanie:) (podobno:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ślepi bo zamknięci w swoich jaskiniach, potem chałupach, teraz blokach.
Ale choć nie widzimy, nie zwracamy uwagi na księżyc, podlegamy jego działaniu.
Kobiety dostają miesiączki (od miesiąca - księżyca na niebie), mężczyźni
milczą, albo zalewają robaka w swoich barach (Pudzian, ten ma dopiero co zalewać!),
wilki wyją, falują oceany dostarczając tlenu głębinom. Podobno, gdyby nie księżyc,
nie powstałoby życie na Ziemi.

Dziękuję za rzucenie okiem i pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



bardzo mi się, zresztą wiesz, że jesteś moim ulubionym poetą na orgu
zawsze mnie mile zaskakujesz
a odnośnie wiersza, to mam tylko jedno, drobne ale:
jakoś bardziej by mi pasowało w haiku zamiast kocięta to szczenięta.
pozdrawiam
am.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Linia cmentarna, jak co roku, łączy koniec z końcem i milczenie z milczeniem. Cisza prowadzi przez alejki smużką dymu, wstążką wykradzioną z wieńca.   Z każdym sezonem potrzeba coraz więcej czasu, aby wszystkim złożyć wizytę. Siatka spękań już porosła nagrobki, teraz przechodzi niepostrzeżenie na dłonie.   Przy pomniku czapeczka żołędzia tuli się do kamiennej płyty; wewnątrz zastygły krople wosku z rozbitego zeszłorocznego lampionu - oto wróżba na dni jeszcze niedojrzałe, nieopadłe. W palcach zaszeleściła reklamówka, liście chryzantem sypią się na na buty.   Po długim spacerze przemoczone nogi odmawiają posłuszeństwa. W głowie tłucze się nie wiadomo skąd dziecięcy głos, coraz natarczywiej.   - Mamo, czy pod ziemią jest ciepło?
    • @huzarc, @Berenika97, @Simon Tracy, @Kwiatuszek, @FaLcorN, @Poezja to życie dziękuję za wasze odwiedziny i pozostawienie śladu. @viola arvensis  jeżeli inaczej i wyjątkowo, to strzał w dziesiątkę. Cieszę się

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @RomaBardzo mi miło. Dziękuję za dobre słowa. Pozdrawiam.
    • Gdy widziałem Cię po raz pierwszy, zbiegałeś ze wzgórza  Dookoła szumiał wielkopolski las Oczy miałeś smutne, nos zaczerwieniony  Lśniące bordowe serce zdobiło Twój pas I sam nie wiedziałem, dlaczego na Cię patrzę Tak natrętnie, pytałem się sam Bo czułem, jakbym miał Cię już wcześniej i zawsze Tak czułem, kiedy ujrzałem Cię tam Ktoś śpiewał: „Złote Piaski, ach, Złote Piaski!  Kto był w nich choć przez chwilę, temu przyśnią się nie jeden raz.” Spojrzałeś na mnie, a oczu Twych zieleń Odbiciem była przyjeziornych traw Sarna w biegu zatrzymana, młody jeleń Letni anioł, niepomny ludzkich spraw I nie wiedziałem, dlaczego na mnie patrzysz Co we mnie widzisz, pytałem się sam Czy na Twojej twarzy widzę wzruszenie? Dałeś mi uniesienie, lecz co ja ci dam? I wciąż ktoś śpiewał: „Złote Piaski, ach, Złote Piaski!  Kto był w nich choć przez chwilę, temu przyśnią się nie jeden raz.” Wtem sięgnąłeś drżącą ręką, mój mały Do mej ręki, aby tkliwy dać mi znak Uściskiem czułym Ci odpowiedziałem I ujrzałem twoje usta, uśmiechnięte w wielkie „tak” Tak jak wtedy żeśmy na tym wzgórzu stali Tak ja nadal stoję z Tobą w moich snach Choć niewiele nam wspólnego czasu dali Tak ja nadal jestem z Tobą w moich snach I sam śpiewam: „Złote Piaski, ach, Złote Piaski!  Kto był w nich choć przez chwilę, temu przyśnią się nie jeden raz.”
    • @Waldemar_Talar_Talar Po Targach w Krakowie ustalimy poetycką''wymianę myśli''.Jestem z moim Wydawnictwem i niby powinno być łatwiej bo to drugie ''wyjście'' a trochę ''zatrzymuje ''w biegu codziennych spraw...Dziękuję raz jeszcze.
    • @Waldemar_Talar_Talar Waldemarze, dziękuję za pamięć, jest kontakt prywatny do każdego, serdeczności :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...