Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo ładne! Jeśli miałbym coś zasugerować, kierując się tym co w haiku,
to pozostawienie trochę... przestrzeni czytelnikowi.
Np. przez zmianę "skąpanego" na "tutejszy" - w końcu co to za przeszkoda dla zakochanych? :)
Poza tym "skąpany" trzeba sobie wtedy samemu wyobrazić
poprzez skojarzenie księżyca ze stawem.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Cześć na chwilkę :-)

Mnie się wydaje, że skoro "już nie dla nas", to staw jest "sprzedany".
Kupiony kojarzy się z nowym nabytkiem, a stawu już nie ma.
Takie są moje pierwsze odczucia. A może czegoś nie zrozumiałam?

Do później :-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Cześć na chwilkę :-)

Mnie się wydaje, że skoro "już nie dla nas", to staw jest "sprzedany".
Kupiony kojarzy się z nowym nabytkiem, a stawu już nie ma.
Takie są moje pierwsze odczucia. A może czegoś nie zrozumiałam?

Do później :-))
Może jest w tym troszkę racji, ale i tak haiku jest bardzo czytelne i piękne:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Cześć na chwilkę :-)

Mnie się wydaje, że skoro "już nie dla nas", to staw jest "sprzedany".
Kupiony kojarzy się z nowym nabytkiem, a stawu już nie ma.
Takie są moje pierwsze odczucia. A może czegoś nie zrozumiałam?

Do później :-))
Może jest w tym troszkę racji, ale i tak haiku jest bardzo czytelne i piękne:)
Ale Jasna ma sporo racji, skoro można zapisać to samo na przykład tak: ogrodzony staw.


ogrodzony staw
już nie dla naszych oczu
tutejszy księżyc


Cały czas jest to haiku Orstona bo nic więcej nie zostało w nim powiedziane, jest
to cały czas - Jego myśl. Ale

- Jasna ładnie zasugerowała, że ogrodzony stwarza podobną sugestię, bo np. został sprzedany (kupiony, wyłączony dla innych z gapienia się w niego - zresztą, nie jest to aż takie istotne dlaczego:))
- tutejszy - więc ten na dole, w stawie (tamten na niebie można zobaczyć (odtąd) wszędzie tylko nie tutaj)

Pozdrawiam.
Opublikowano

gorzkie ale niezle. moze troche za sentymentalne (osobiscie wole stan brutalnej koniecznosci) ale haiku ma sens tylko dopopoki mowi prawde wiec ok. tak mi sie nasuwa na mysl czy jakby slowo "kupiony" zastapic "sprzedany" nie byloby ciekawiej ale to twoje zycie i twoje haiku.

tp

Opublikowano

Dzięki za fajne propozycje. Jeśli pozwolicie, to umieszczę także takie hai, ale jako alt.wersję "bezdedyku", bo nieco odbiega od pierwotnego założenia.

Pozdrawiam Was serdecznie!
Orston

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja zdecydowanie przychylam się ku wersji pierwotnej:) "Tutejszy" ksieżyc nie pasuje mi tu zupełnie. Jest jakby oderwany od całości. "Skąpany" wyraźnie podkreśla, że ów księżyc podziwiany był przez dwoje, prawdopodobnie zakochanych w sobie ludzi, właśnie w stawie. To właśnie w nim widzieli jego odbicie...we własnym stawie, który sprawiał, że podziwiany księżyć chociaż w małej części mógł należeć do nich... Myślę, że to ma istotne znaczenie. Staw został kupiony, a wraz z nim "odszedł" ten cudowny widok, jaki mogli podziwiać każdej nocy..."Tutejszy" księżyc równie dobrze mógł być podziwiany przez nich z tarasu albo z okna sypialni...W takiej sytuacji staw jest po protu zbędny.
Pierwotna wersja ma to coś!:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja zdecydowanie przychylam się ku wersji pierwotnej:) "Tutejszy" ksieżyc nie pasuje mi tu zupełnie. Jest jakby oderwany od całości. "Skąpany" wyraźnie podkreśla, że ów księżyc podziwiany był przez dwoje, prawdopodobnie zakochanych w sobie ludzi, właśnie w stawie. To właśnie w nim widzieli jego odbicie...we własnym stawie, który sprawiał, że podziwiany księżyć chociaż w małej części mógł należeć do nich... Myślę, że to ma istotne znaczenie. Staw został kupiony, a wraz z nim "odszedł" ten cudowny widok, jaki mogli podziwiać każdej nocy..."Tutejszy" księżyc równie dobrze mógł być podziwiany przez nich z tarasu albo z okna sypialni...W takiej sytuacji staw jest po protu zbędny.
Pierwotna wersja ma to coś!:)

Dobrze Kasieńko :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Orstonie :-))
skoro [u]bezdedyku[/u] odbiega od pierwotnego zamiaru...
to może:

deszczowa noc -
po co nam nowy staw
bez księżyca?


chociaż cały czas czuję, że to nie o to chodzi.
No nic. Może kiedyś dojdę do tego, bo teraz widzę,
że staw jest kupiony przez was. Ciekawi mnie dlaczego nie możecie
oglądać księżyc, który jest właściwie dla wszystkich. Może to kwestia
innego zapisu albo innego patrzenia?

Pozdrawiam,
jasna :-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie, albo coś iskrzy pomiędzy nami :)))
bo ja też tak pomyślałem, stąd: tutejszy księżyc (już nie dla nas).
Poza tym niósłby tajemnice: może, niczym Romeo i Julia
nie mogą manifestować swoich uczuć w okolicy, w której przyszło im żyć?
Sprzedany nie jest wcale taki dobry, bo kupiony ma w sobie także coś z korupcji,
ze sprzedania ale... samego siebie, własnych ideałów (szczerości uczuć?)
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena jestem święta, żyje dla Boga, nawet w płaczu i bólu śpiewam mu:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Moi rodzice byli przyjezdnymi z Małopolski. A moje miasto to były kiedyś dwa, które dzieliła rzeka Biała jak przypaść między zaborami. Ja jeszcze należałabym do Galicji i ten cmentarzyk z Bielska-Białej także. W Galicji wszystko małe i biedne (z wyjątkiem ratusza) ;) Miłego dnia.      
    • W sali sto siedemnaście pachnie nocą, plastikiem, metalem i chemikaliami gnijącego życia. Woda w kubku drży przy każdym twoim oddechu, tak cienkim, że boję się patrzeć, żeby go nie roztrzaskać jak szkło. Twoje ciało jest listem spalonym na krawędziach - kartki powykrzywiane, litery wyblakłe, mięśnie wiotkie, skóra chłodna i lepka, a kości pod palcami skrzypią jak stare drewno. Trzymam je w dłoniach, a one rozsypują się w pył, w kurz szpitalnego powietrza, w zapach dezynfekcji i krwi. Twoje dłonie są lekkie jak słowa, które mówiłeś w kuchni, a teraz pachną krwią, potem, kurzem i strachem, którego nie mogę wyrzucić z gardła. Oczy masz zamknięte, ale wiem, że tam jesteś -  w jakimś rogu ciszy, może w śnie, może w miejscu, gdzie nie ma bólu, ale jest zimno metalu, plastik, i ślad Twojej nieobecności. Aparatura mruga jak gwiazda, której nikt nie widzi. Monitor pika rytm zapaści, sinusoida spłaszcza się jak rozdeptane ciało w łóżku. Pielęgniarka kalibruje pompę infuzyjną, jej ręce suche od płynów i alkoholu -  jedyny dźwięk w tym betonowym świecie, jedyna modlitwa, która jeszcze jest możliwa. Pielęgniarka poprawia prześcieradło, nie patrzy na mnie -  wie, że słowa już nie wystarczą. Moje serce stoi przy tobie jak pies pod drzwiami, które nigdy się nie otworzą. Chciałbym wsunąć w ciebie powietrze jak dawne wspomnienia, nakarmić dniami, które mogliśmy mieć, ale życie nie daje się dokarmić -  odchodzi cicho, pozostawiając krwawe ślady na poduszce, włosy w wodzie, echo wbite w żebra jak nóż. Chciałem powiedzieć: nie odchodź, ale słowa ugrzęzły w gardle   jak stwardniały chleb w gardle dziecka. Trzymam cię za rekę i wiem, że to już nie twoja ręka, tylko ciepło, które odpłynie, cień, który pamięta dotyk, i mięso, które jest już tylko wspomnieniem napięcia w palcach. Sala siedemnaście zamienia się w morze -  morze ciał, zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, a ja stoję przy twoim łóżku jak na brzegu, widząc, jak odpływasz, bez łodzi, bez powrotu. Twoje oczy przestają patrzeć, twoje ciało chłodzi się jak stara stal, a moje serce krwawi w rytm pikającego monitora. I kiedy aparatura milknie, światło gaśnie jak oczy, które przestały mnie widzieć – zostaje tylko cisza, ciężka, jak mokre poduszki, jak łóżko, które już nie trzyma życia. Ale ta cisza to ty. Już nie w sali. Już nie w bólu. W ciszy, która oddycha we mnie, jakbyś wciąż była -  twarda, brutalna, bezwzględna, jak życie, którego nie udało się oswoić.      
    • Ślepe drogi powinni zaznaczyć, zawiłe też.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...