Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

stracili dach i głowę
pierwszy raz trzy lata temu – na lewo od schodów
można było spojrzeć w górę i zobaczyć pustkę
a niebo sypało się do środka

zaczęło się od iskry na strychu
kiedy odszedł stary dozorca zabrakło porządku
pleśń pokonała trzeci podest na klatce
i na dole prędzej spodziewano się wody

*
z kamienicy uratowali fotel dwie poduszki
i rentę - więcej się nie dało
dziadek kurczowo łapał się poręczy
i telewizora utrzymać nie mógł

najważniejsze że nie spadł
teraz pieniądze przydadzą się
jak przed pierwszym

*
takie czasy panie wszędzie autsorsing
stary dozorca zdusił ostatnie przekleństwo
w pogorzelisku

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A dla mnie na duży plus. Dopiero po 14.00 dodam 5 tekst i zajrzę by dopełnić formalności. Udało się panu opisać tę historię w sposób chłodny, a przecież mówimy o ogniu. Ciekawa metafora : "niebo sypało się do środka". W prostocie opisu ukrył pan tak wiele emocji.
"pleśń pokonała trzeci podest na klatce
i na dole prędzej spodziewano się wody" - z pozoru błahe stwierdzenie, a jednocześnie ukazujące zaskoczenie ludzi, spodziewano się wody a przyszedł ogień.
Tak, ten tekst mi się bardzo... Serdeczności
Opublikowano

"i telewizora utrzymać nie mógł

najważniejsze że nie spadł
teraz pieniądze przydadzą się
jak przed pierwszym"

tu mi coś się dziwnie czyta, po pierwszym wersie nagle taki uskok, może lepie by się przeczytało, kiedy by się dodało "bo"

i tak:

i telewizora utrzymać nie mógł
bo najważniejsze że nie spadł

teraz pieniądze przydadzą się
jak przed pierwszym"

ale tak, podoba się mi, przeczytałem niejeden raz:)
pozdrawiam i daje plusa.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nadarzyńska może jest bliżej niż się nam wszystkim zdaje ;)

popatrzymy, rozpatrzymy. dzięki za uwagę i pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



masz rację, gdyby to była relacja z Koziczyna, to pewnie byłbym bliższy poezji niż kiedykolwiek.

p.s. jeśli boisz się brać odpowiedzialności za słowa, to po co w ogóle piszesz? ja nie będę Cię na stos rzucał
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki. miało być przyziemnie, czy raczej chodnikowo, ale teraz sam nie jestem pewien czy jest jakikolwiek efekt. jak zawsze będę jeszcze myślał nad tekstem.
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...