Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

do nieba wszedłeś kominem
jak złodziej lub nieproszony gość
wyrzucili cię kulturalnie
tylnymi drzwiami

lecz ty przezornie rozlałeś po drodze
(sam Pan Bóg bije brawo!)
szklankę mleka. znam już
twoje aleje
spacerów po tamtej stronie -
kłamiesz, że jeszcze uda się zasnąć

ciągle pełno ciebie
pod podłogą a w piecu
kafelkowym drżą cienie
przed cesarskim cięciem

w przedpokoju ciasno.
gardła ściśnięte w talii
i tylko grawitacja
trzyma mnie za rękę

*

krzesła knują rewolucję -
znamy to od kołyski
jak w garści zamknięte
buenos aires

czarny kot ma brudne serce
a kalafonia boi się skrzypiec.
zapraszam na wieczny odpoczynek

niebo musimy zdobyć kominem
bo
nie ma dla nas miejsca
w świętym śnie

Opublikowano

Tak delikatnie się zaczyna (zwłaszcza to zdanie ze szkalnką mleka - super napisane),
kto by pomyślał, że tak bolesny temat będzie poruszać? Ale wydaje mi się, że poradziłaś
sobie, plusuję. Powiedziałbym nawet, że momentami przejmujący wiersz.

Mam pytanie: a gdyby tak jakiś znak interpunkcyjny pomiędzy "stronie" a "kłamiesz"
(druga strofka)?

Pozdrawiam.

Opublikowano

Kasiu, bardzo mi miło :> dojrzałość myśli powiadasz? ja? no ktoby pomyślał ;o)
pozdrawiam serdecznie :*

Bartku, fajnie Cię widzieć ;o) też tak czuję, że czegoś tam brakuje, ale nie mam odwagi
wstawić kropki, bo uczyniłam to dwa wersy wyżej ;/ poratuj mnie
pozdrawiam ;o) angie

Opublikowano

Właściwie to dopiero teraz zuważyłem tą osobliwą obecność/nieobecność interpunkcji.
Nigdy nie umiałem tak pisać, wolę albo w całości z albo w całości bez. Tutaj, w tej sytuacji
jedynym ratunkiem wydaje się myślnik przed "kłamiesz", tak mi się przynajmniej wydaje.

"lubię latawce", "nie lubię grawitacji" - no ma się rozumieć, bardzo logicznie ;)

Wybacz, jeśli ci nie pomogłem.
Hej!

Opublikowano

tytuł sugerować może, iż podmiot liryczny daleki jest od statecznego, ułożonego trybu życia; a na pewno na niektórych jego płaszczyznach. zdaje się, że podmiot liryczny to osoba, która jest żywiołowa, jednak w zdecydowanie pozytywnym znaczeniu tego słowa.

tekst ma swojego adresata. jest nim niezmiernie istotna dla podmiotu lirycznego postać, której zapewne poświęca on sporą część swojego czasu. prawdopodobnie jest to przyjaciel, być może nawet osoba, z którą tworzy związek.

hmmm myślę, że podmiot liryczny zwraca się do osoby, która była bliska śmierci /' do nieba wszedłeś kominem (...) wyrzucili cię (...) tylnymi drzwiami'/. podmiot liryczny wydaje się być z jednej strony przerażony, z drugiej natomiast nieco poirytowany /ewentualnymi próbami odejścia z tego świata adresata wypowiedzi/. kolejne strofy wydają się raczej mówić o śmierci adresata. hmmm a może jego odejściu z życia podmiotu lirycznego? w każdym bądź razie peel bardzo za nim tęskni, boi się, jest wręcz przerażony rzeczywistością, w której nie ma / może nie być osoby, do której się zwraca. tęskni za nią. jedynie grawitacja powstrzymuje peela przed przeniesieniem się w inne, zapewne pozamaterialne miejsce.

druga część tekstu pełna jest przeciwstawień, kontrastów, antytez. mamy tu także bardzo ładną klamrę kompozycyjną, w której podmiot liryczny oznajmia, iż pragnie on wybrać drogę, którą obrał adresat jego słów, bądź ponowne przejście tą samą drogą.

tak czy inaczej tekst myślę, że można odbierać na wiele sposób, o czym świadczyć może chociażby moja interpretacja, która zapewne daleka jest od zamysłu Autora :P mnie podoba się ten wiersz. jest bardzo liryczny, obfity w wiele środków poetyckich, takich jak: epitety, metafory, personifikacje, eksklamacje, rymy. ode mnie ogromny plus za formę i treść.

pozdrawiam.

Opublikowano

Pamiętam z W. Cóż można dodać po komentarzach przedmówców?
Brawo! Bardzo pięknie oddałaś uczucia, przeżycia. Ode mnie +.
"Latawce" są konsekwentne. Nie lubią przyciągania, choć wiadomo,
że nie ma na nie rady, po prostu jest.

Moc serdeczności
-teresa

Opublikowano
Marusiu, cieszę się, że wiersz się zamyka; myślałam, że powiedzą - druga cześć niepotrzeba
dzięki wielkie - czuję się usatysfakcjonowana ;o)

M.E.Fircho, super że wpadłaś ;o) tak jak pisałam Marusi, cieszę się, że sądzisz, że to ma 'nogi i ręce'. Pozdrawiam serdelkowo ;o)

Espeno - pełny plus to dla mnie zaszczyt ;o) dzięki za wizytę i tego
plusika serdecznie :*

Mr. Suicide, aż mi dech w piersiach zaparło ;o)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to dla mnie najważniejsze. Nie przypuszczałam, że ktoś może zgadnąć prawdziwe intencje takiego świra jak ja. Wzruszyłam się bo faktycznie, czasami myślę sobie, że grawitacja to jedyne co mnie tutaj trzyma. Dzięki za poświęcony czas i plusa. Serdecznie ;o)

Teresko, miło mi bardzo i strasznie się cieszę. Tak, latawce nie lubią grawitacji, coś w tym jest :D
my Cię tu pozdrawiamy z Schumannem ;o) hihi

całuski, endżi

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tę niesamowitą pieśń Cohena odkryłam niedawno i zainspirowała mnie do napisania wiersza.   The crumbs of love that you offer me They're the crumbs I've left behind L. Cohen.   Krokiem nieśpiesznym i spokojnym - szedłem. Po prostu. Nie wiem dokąd, aż mnie zaczepił niespodzianie przymilny głos zalotną nocą.   Na oknie - uśmiech drżał w latarni. Mówiłaś - niech rozgrzewa słowa. Mój cień był blisko, coraz bliżej. Wabiła go łagodność złota.   Ciepło się przędło przez północe. Myślałem - może po raz pierwszy ktoś mnie zatrzyma w ciemnej drodze przez bezlitosną kolej rzeczy.   I choć bezradny język trzeszczał, jak lód stwardniały pod butami, szukałem w nim właściwych pojęć - by wszystko mogło się wydarzyć.   Znosiłem z włóczęg - niczym kocur - ryby baśniowe, świetlne ptaki, od nowa ucząc się beztroski, wpatrzony w twój nimb delikatny.   Lecz nieostrożnie wyszła na jaw dotkliwa prawda tego okna, że to nie dla mnie skrzy się lampka feerią szeptów i migotań.   Byłem iluzją od początku, garsteczką imion niewybranych, jak zwykle - nikim. Wagabundą, wśród obcych rojeń niewidzialnym.   Zbiegły się myśli w rojowisko. Bezradnie skotłowane niebo świat na kolanach przeżegnało szaleńczą, zimną kantyleną.   Czekałem chwilę przy granicy blasku i śniegu. Po co? Nie wiem. Liczyłem, że ułomna czułość wciąż ma swój ciężar i znaczenie,   bo mimo błędów... Nic z tych rzeczy. Okno poświatę z siebie zdziera, jakby paliła coraz mocniej, wstydem się jątrząc przez wspomnienia.   Wierzysz, że jeśli teraz sypniesz okruchy łaski w moje rany, będzie nam łatwiej w dwie odnogi rozdzielić jeden nurt zdziczały.   A ja resztkami jasnych ścieżek przeciskam się, pędziwiatr błędny, czasoprzestrzenią, gdzie obrazy drzemią w domostwach zamarzniętych.   Z tobą na zawsze zaś zostanie - nieprzemakalna, słodka cisza. Wszak ból to także pewien komfort. Tak pięknie można o nim pisać.      
    • @Simon Tracy Twój tekst jest gęsty, brutalny, ale i poetycki - jak ballada łotrzykowska powinna brzmieć. Ten narrator, który nawet pod szubienicą nie traci dumy i humoru wisielczego - to postać świetnie wykreowana. Klimat średniowiecznej Francji oddany bezkompromisowo - z całym brudem, okrucieństwem i wisielczym humorem. Narrator jak prawdziwy łotr: dumny, szelmowski i poetycki do końca. Mocne! Ten język! Archaiczny, pełen detalu - czuć w nim Villona i klimat ballad łotrzykowskich. A ta tyrada bohatera przed woźnicą - "król podziemi, żak uczony, poeta bez druku" - to czysta złodziejska brawura. Świetnie napisane.
    • Mężczyźni łkają tu i łkają tam i łkają gdzieniegdzie albowiem mają ku temu wielkie powody niektóre kobiety czasem lubią a czasem nie lubią wypominać, ale to robią i twierdzą że źle są wychowani i źle są nauczeni aczkolwiek one same bywają niekiedy tymi właśnie powodami co często zresztą wiedzą aż za dobrze no ale lubują się przemilczaniu zwłaszcza wobec mężczyzn i dzieci a najwięcej wobec mężczyzn dzieci.   Tymczasem jednak można odnieść wrażenie że głęboki spór płci sensu nie ma oznacza to na moim prywatnym podwórku tyle tylko że tego wierszyka nie powinienem był napisać nawet jeśli trąci oczywistością a przynajmniej nie powinienem w zaproponowanej właśnie formie.   Powinienem był raczej zapatrzeć się w dal w kolorowe liście koło kałuży w jasne słońce a wieczorem w księżyc tężnej nocy.   Popatrzeć po raz kolejny co barwnie opisać zresztą w słońce, które mówi prawdę w księżyc który kłamie i o sobie najbardziej Choć oba są w sumie całkiem ładne i wydaje się, że robią nawet co chcą. A może też muszą? A może i nimi rządzą prawa bezwzględnej fizyki?   Warszawa – Stegny, 31.10.2025r.  
    • @Amber Wiersz pięknie oddaje paradoks przyjaźni – mimo że podmiot liryczny "nie wychodzi naprzeciw", czuje obecność przyjaciela tak intensywnie, jakby był tuż obok.To ciekawe odwrócenie perspektywy: zamiast aktywnie szukać pomocy, jakby wyczekujesz jej, niemal biernie, ale z pełnym zaufaniem. Świetne! 
    • Dried rose lying between the bricks, Black leaves can only see the dark, Maybe sometimes rays of the sun, Like chains of fire born in hell.   The rose wants it all, and even more, From air, from blue eyes of the sky, But it has no light of its own, Nothing special, nothing bright.   I have nothing that I could give her, But I want to give my skin and blood, I want to give her my time — even years, Even if it’s worth less than nothing.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...