Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ten sonet napisał wiatr kiedy patrzyłem
w morze, jak z macicy wzburzonej szarości
rodziły się kłęby obłych długich łodzi.
Żadna nie uniosła nas z sobą a w pyle

toczonej po plaży łeby myśli gasły
o Tobie. Ten sonet powstawał powoli
i czas miałem umrzeć urodzić się z boku
ciebie przetoczony jak tej łeby piaski

o wiele metrów. Spójrz - mówisz - to niewiele
a chmury stąd widać tak samo rozlegle
i wiatr ten sam wieje i toczą się łeby:

patrz na te wyraźne z Wczoraj parantele.
Całuję ją. Łodzie odpływają w niebie
i wiatr znów sonet pisze za mnie, jak wtedy.

Opublikowano

Łeby są regionalną nazwą piaszczystych, ruchomych wydm. Nawet największe z nich
(jak Góra Łącka) wędrują, przemieszczają się co najmniej o parę metrów w odstępie kilku lat.
Wiatr przesypuje ziarenka piasku jak w klepsydrze, jedno po drugim wciąż dalej i dalej
i jeśli po latach wrócimy wdrapać się znowu na taką łebę, nie jest to już wbrew pozorom
ta sama piaszczysta góra, co kiedyś:

foto.recenzja.pl/Forum-album_showpage-pic_id-18864.html

Opublikowano

wiem, wiem De Wstrentny co to są łeby, w Łebie na wydmach bywszy widziałam i sie kąpałam w tym piasku...

ale, jest tu za dużo słów które się powtarzają..
toczy, przetoczony, łeby...może coś zmienisz, a moze to tylko moje takie tam za duże wymagania??
cmok

Opublikowano

A ja powiadam: de Wstrentny jest najlepiej piszącycm gościem, który odwiedza to forum. Jakbym miał taką wprawę "we" pisaniu, to już dawno miałbym za sobą 15 tomików wydanych. Czytuję z przyjemnością każdy wiersz, każdy kopiuję i zachowuję na dysku, u siebie.

Co ja mogę dodać więcy? Nie znam się na poezji, a już na pewno nie tak jak Ty, de Wstrentny, więc i każda rada ode mnie będzie zbędna. Po prostu: jesteś wielki!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zawyża pan poziom ;-)
ta płynność, te opisy, metaofry. ;-)
po prostu genialnie ;-)
... nie dobra wyjde na lizusa ;-p ale co tam: cudo... ten jest jak na razie najleposzy z tych co dzisiaj opublikowales...te opisy..metaforycznosc..nastroj...biore :-) do ulubionych !

pozdr.

Nie wiem czy to pod regulamin nie podchodzi --- > takie zawyzanie poziomu ;-)
Opublikowano

- z przed lustra zaciągnąłeś mnie do Łeby , na wydmy i w miłość, znowu miłość..., a ją czytam zawsze zachłannie, zwłaszcza jak piękna... i ta twoja, i ta...

cud

ps.
-kolego, czy mógłbyś wpisywać swe dzieła w innych działach, tak by były uwiecznione, tak by poetycki ludek mógł wpaść i ugasić pragnienie....?
-sam musiałem, wyciągać je z różnych podstron, to kłopot dla sypatyków.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


muszą się powtarzać, podobnie jak łeba z roku na rok przetacza się po plaży.
ale powtórzone nie znaczą już tego samego (nawet Ona jest raz z dużej, raz z małej litery).
przechodzenie, metamorfoza uczuć, bo czy nie tak samo człowiek zmienia się
dzień po dniu przetaczany przeciwnościami losu, podobnie jak łeba
ziarnko po ziarnku toczona przez wiatr? pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



przestań, bo ze wstydu mnie zatka i wreszcie będę miał więcej czasu!
choć cieszę się, że spodobał Ci się "ten sonet", bo też go nieskromnie lubię.
przypomina mi coś, co mnie zmieniło, pozwoliło z dnia na dzień spojrzeć inaczej,
z drugiej strony na rzeczy bardzo ważne. dziękuję i zapraszam do odsłuchania wiersza
czytanego przez poetkę, solistkę i co tylko człowiek sobie wymarzy: Krystynę Myszkiewicz

www.nieszuflada.pl/13580.mp3
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


super, że Ci się podobało! a że tutaj? trafia się tu tyle świetnych wierszy, że
nawet jak i mnie wyjdzie czasem jakiś to nie rzuca się tak bardzo w oczy. dziękuję
Opublikowano

-dawno już miałem napisać o tym , że twoje wiersze można recytować. wiele wierszy pisanych w oczekiwanej przez czas modzie, jest niewypowiadalnych.Poezja straciła swój wielki wymiar, Głos! Głębia intelektualna wiersza przestaje być komunikatywna i nie można jej wyrecytować do kilku osób ze zrozumieniem. Po co tak pisać??? Po co pisać poezję Niemą?

-odsłuchałem wiersz.wolałbym głęboki,ciepły męski głos, bo tekst pisał facet i to się czuję w warstwie słownej.

cyt

Opublikowano

Zgadzam się z Andrzejem Ludwiczakiem. Kiedyś w "Lecie z roshasem" wiersze czytał Krzysztof Kolberger - myślę, że Twój sonet, w tym wykonaniu byłby przebojem.
Świetny wiersz, zresztą nie tylko ten. Podobnie, jak amerozzo zbieram, co lepsze z tego portalu.
Ty też masz już u mnie swoją półkę, dosyć sporą, nafcie lenia podzieloną ;)
Boski wiersz,
pozdrawiam.

Opublikowano

Przeczytałam i wysłuchałam :)
Bardzo podoba mi się początek, potem obraz łodzi, trzy pierwsze wersy drugiej zwrotki i czwarta.
Trzecia przepływa przeze mnie bez śladu.
A " macica wzburzonej szarości" budzi protest. Nie wykluczam że to jakieś babskie fanaberie - ale tak jest.

Fajny wiersz, klimatyczny.
Pozdrawiam.
:-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




-zgoda, mnie też to nie pasuje,nie mogę tego jednoznacznie określić- czy to biologia(zupełnie nie potrzebna), czy to jest macica perłowa? ale to też mnie tnie pokrzywą po łydkach.
-myślę, iż warto to zmienić.

mil
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję. oklaski? a czy o to chodzi? nie napisałem tego wiersza dla oklasków,
raczej wtedy, kiedy jest się w przysłowiowej kropce i nic już nie jest ważne.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


macica jest w porządku. dlatego choćby macica perłowa a stad już blisko do chmur:
np. obłoczki jak perły nanizane jeden po drugim na horyzont, ale też macica perłowa
mieni się tęczowo i dlatego używa się jej do inkustracji a stąd już blisko do tego co
zachodzi w człowieku:
"Inkrustacja - proces lub technika związany lub związana z odkładaniem lub nakładaniem jakiegoś materiału na pewnej powierzchni lub w jej wnętrzu." (Wikipedia)

powiedzmy, że wetrze mojego peela wygląda tak, jak marmurowa inkrustacja w Willi Hadriana:
pl.wikipedia.org/wiki/Grafika:Villa_Adriana_Opus_Sectile_Piccole_Terme.jpg

- jest w nim coś ze słońca, coś z perłowych chmur, kamienia skruszonego na ziarenka piasku
i układającego się w nowy wzór
dziękuję i pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


właśnie to wyjaśniłem mniej więcej powyżej. więc i biologia (botanika) i geologia i piękna ozdobna sztuka. a to wszystko zachodzi w człowieku pod wpływem jakiś wydarzeń. sprawia, że staje się inny, choć na pozór, z wierzchu jest taki sam jak kiedyś. pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Galopujący zapach pomarańczy, smaga rezolutną Cytrynkę, aż żółtą chropowatą skórkę rozjaśnia kwaśny uśmiech. Co prawda nie lubi gdy ktoś ją - ni z gruszki ni z pietruszki - doznaniami tłucze, jednak w tej intensywnej sytuacji, turla eliptyczną, podnieconą krągłość, w kuszącym kierunku.     Krzywy Banan spogląda z boku, prostując krzywiznę po łukowatej zazdrości. To jurna krzywizna, z tej samej kiści, co inni jemu podobni. Ma już kilka inwazji na sumieniu i wyciśniętych soków. Dobrze pamięta czasy młodości, kiedy to całymi hordami, polowali w rajkach na Truskawki. One to urwane z krzaczków, wnerwionymi szypułkami rzucały w napastników, ale po jakimś czasie, zaczęły z coraz większą chęcią, czerwienić zewnętrzną połać, czerwonego miąższu.     Mimo że słońce prażyło niemiłochłodem, czuły wewnątrz przyjemną wilgoć, gdyż banany turlały je między sobą, pomiędzy szpalerem powabnych żółtocieni. Niestety, przylazły skądś małpy i tylko jeden wspomniany banan, zachował życie, albowiem wyglądał i nadal wygląda, niczym złowieszczy uśmiech czarnoziemu, o pożółkłych zębach.    Zielony Groszek nie reaguje na te kolorowe przepychanki, zwierzęco roślinne. Tuli w podłużnych objęciach rozkoszne kuleczki, leżące jedna na drugiej, pod prześwitującą zielonowoalką.     Młoda jurna pyra, z innym młodym ziemniakiem i pobudzonym kartoflem, widzą z daleka, kołującą kwaśność Cytrynki. Aż im łęty stają od tego widoku, a biedne stonki spadają na ziemię i marudzą jak potłuczone. Mają w pasiastych dupkach, tego typu ekscesy, lecz cierpieć muszą. Bulwonapaleńcy kulają siebie w stronę ponętnej Żółtokształtówki, lecz Pomarańczak staje im na drodze, z groźnie zwisającą skórką na odwłoku. Chcą go uwięzić w swoich łętach, lecz stary Dyń na Bani służy odsieczą i plany gwałtownie rozsiewa wiatr.     Młody Pomidor, co dopiero z ziemi wyjrzał, a już mu w główce smukła Szparagówa. Marzy o tej rozkosznej chwili, kiedy to macać go będzie, a później wniknie w czeluść miąższodoznań. Niestety, ktoś go bierze do ręki, odrywa z gałązki marzeń, kroi w plasterki i obkłada nim skibkę, zjada i jedyny pozytyw z tego taki, że trochę nawozu, w rajce przybywa, bo akurat do wychodka nie zdążył.     Tymczasem w sadzie, Młode Jabłuszko rozmyśla tęsknotami. Urwało szypułkę z gałęzi, na której było podwieszone i pragnie zaznać miłości. No cóż. Póki co, słodką dziurkę zamieszkuję jeno robaczek. Pociesza ją Śliwka. Taka robaczywa, że jej już nic podłamie. A jabłuszko nadal słyszy bzykające pszczoły.     Ćwikłowy Stary Dziad, przymila korzeń do smukłej Pietruszkowej, czochrając powabną nać, aż po rozłożyste rozwichrzenie, co wytwarza w nim popędliwe ćwikłopędy. Lecz Piteruszkowa nie zwraca na niego żadnej uwagi, rozmyślając o Gruszkoskoczu, co przemiłym klapsem i ogonkiem, umili jej czas, z niejednym echem w sadzie.    Cytrynka wreszcie dochodzi do Pomarańczaka. Po grze wstępnej: ocieraniu i muskaniu, nie mają skórek na sobie. Przeznaczenie wrzuca ich do miksera i naciska różowy guzik. Po chwili słychać lepkie odgłosy, wirującej miłości, a następnie wlewania i przełykania.    W tym samym czasie, białą kapustę, depce czerwony głąb, skrzydłami bielika w kształcie orła, trzymającego korzeń marchwi, jako zwiniętą szturmówkę. Owa wspólnota warzywna, jako jedyna, uprawia seks patriotyczny.
    • @Czarne Słońce To wiersz o trudach pokonywania życia, wpisany w kontekst teodycei, ale i tęsknoty za ulgą. Hymn o nadziei bez jej nazwania, bo każdy ma swoją własną i osobistą, choć obcą często. Pozdrawiam.
    • Tak łatwo od Ciebie odejść, szukając fatamorgany, a Ty pozwalasz jej dotknąć i nad przepaścią przystanąć. Czuwasz tuż obok, gdy nocą, pytanie zaczyna mamić, czy jesteś jeszcze potrzebny? a może sami zdołamy? Głupio trwonimy odpowiedź, więc znowu wracamy chyłkiem. Dobrze, że czekasz cierpliwie. Koło rozpaczy - jak zwykle.
    • Ej u satyra podła Kaja kał do pary tasuje!
    • Mały baniak u Kai nabyłam   Ale cały baniak Kai nabyła Cela!   No, Kai nabył zły baniak on
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...