Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

"ach te baby"


Rekomendowane odpowiedzi

na skrzyżowaniu ruchliwych ulic
gdy pisk opon ciszę rozsadzi
kierowca taksi wyjrzy przez szybę

baba prowadzi..

lub na przystanku pan taki sobie
aż wykrzywiona ze śmiechu mina
jak opowiadał swemu koledze

to była blondyna....

ciągle też słyszę, że sprawy takie
jak cyrkle, równania, pistolety
owszem mężczyźni się na tym znają

lecz nie kobiety....

kiedyś gdy sama pojechać chciałam
tam gdzie mnie droga prosta zawiedzie
kobieta nagle zmieniła pasy
krzyknęłam!

baba jedzie......

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Michsle.))
Romanie.))
Izabelo.))
Dzięki za bardzo miłe komentarze.Dla mnie Wasz uśmiech to nagroda.
Myślę sobie jednak dlaczego nikt mi nic nie mówi o rymach, a ja się tak starałam żeby we wszystkich 3 wersach każdej zwrotki było 10 sylab no i o poincie cicho sza. Wszyscy pękaja ze śmiechu- ja też zwłaszcza jak czytam ten wiersz i liczę sylaby.
Pozdrawiam cieplutko.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Owszem, bywa tu i tam,
że czasami którejś z dam
coś nie wyjdzie, coś się spaprze -
owszem, bywa... lecz nie zawsze,

bo prócz wielu różnych cnót
taką ma kobiecy ród,
że gdy jakiś wiersz napiszą,
to wymiękam - mogę przysiac.

Fajna puenta, fajny rym -
brawo, Jano - lecz rzecz w tym,
że każdego śmieszy draba,
gdy o babie pisze... baba.

Przeczytałem z przyjemnością i uśmiechem, Pani Jano - pozdrawiam:-).

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Romanie.) Jeszcze raz dziekuję
Joanna.) Jeszcze raz dziekuje za uśmiech.
Yourku.) Dzięki za dopisanie drugiej części. Super!
Leonie.) Dziękuje i myślę, że jeśli człowiek sam z siebie może się śmiać to inni mają mniej szans.
Marku.) Bardzo dzięki.
Pozdrawiam w s z y s t k i c h !

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą w wazonie pękniętym na wpół.   Za oknami wiatr szeleści i szumi.   Snuje jakąś opowieść pośród drzew.   Pośród drzew rozchwianych w szpalerze.   Wśród topól, kasztanów…   Wśród nocy…   W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze z cmentarzyskiem czarnych much.   Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami.   A więc siada na krześle.   Otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć.   Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu. Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie. Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach.   I nic.   Jedynie szum dojmującego milczenia białej ciszy.   Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda. Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian, załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec…   Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem. Takim płynącym z daleka rzeką czasu.   Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go piskliwy szmer wzburzonej we mnie krwi.   A więc mówi do mnie, poruszając bladymi jak papier ustami.   Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa.   I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba.   Dłoń aż nazbyt chudą, aby mogła należeć do świata żywych. Doskonale nieruchomą.   Nie mającą już tego blasku, co kiedyś.   Kiedy skupiam się w sobie, aby jej dotknąć, cofa ją nieoczekiwanie.   I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią, mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim: „Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”.   I nie mając czasu obrócić wzroku, tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie – rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu.   W melancholii, w bólu nieistnienia.   Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą.   „Wiem, synku, wiem…”.   Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle…   Odwracam się, ockniony krótkim skrzypnięciem podłogowej klepki. I znowu.   Jakby ktoś na nią nadepnął nieświadomie.   Jakby od czyichś kroków.   Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)    
    • Macanie świata chwilą, a każdy wydech jest tak czy inaczej ostatnim, każdy wdech pierwszym – wiedziano o tym 40 tys lat temu, przechowali Eskimosi, zresztą w Genesis mowa o tym samym... Więc pierwszy do mnie mówi, drugi z tym "zapachami ze wspomnień" mniej, bo nie bardzo lubię słowo "wspomnienia" nie posiadając żadnych miłych...    Pozdrawiam :)    
    • Ładne te słowa. Kiedyś zwierzęta także padały, nie tylko w rzeźni. Dawne czasy wyczarowałaś, bardzo ładne.  :-)
    • @Nefretete Przy każdym odczytaniu tych, co wydają  się zrazu wiele nie kryć odkrywa się. Potem wrócę jeßcze. Pozdrawiam :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Odpowiadam: 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...