izabela mąkowska

Dziekuję za cenne rady,postaram sie dopracować ten wiersz.Mam nadzieję,że coś z niego będzie.

Jeszcze nauczę się Odchodzić cicho... Na palcach, po cieniu Własnym jak Po moście... Jeszcze krzyczę Niechcący po pomoc... Po ratunek codzienny Po miłość jak Po powietrze... Jeszcze otwieram Oczy i usta... Jak całkiem żywy Człowiek, który wierzył W nieśmiertelność... Nauczę się jeszcze Odchodzić cicho... Powoli... Bez zbędnego trzepotu Ginącego motyla...

Nie zastanawiam się Nie myślę Nie chcę Czas jest bardzo Ograniczony. Krótkie chwile Wyrokiem minut Mijają Nim skończy się Przestrzeń.

Dziś o świcie sprawdziłam,rzeczywiście wobec przewagi rosy motyle nie mają szans.Jednak i tak są pieknymi plamami i cudownymi obrazami,które możemy podziwiać.Mnie zawsze wprawiają w dobry nastrój.Pozdrawiam.

Wolność jest alternarywą.Wobec braku alternatywy istnieje wolność?Pozdrowienia.

tracę, coraz bardziej, nieodwracalnie tracę. mój Boże osamotniający tracę moja religię, moje wieki średnie, moje katedry, moje ołtarze,tracę nawet grzech pierworodny, przyrodzony, i tracę tego grzechu odpuszczenie, tracę świętych grzeszników z Magdaleną na czele, i tracę jej smutne oczy opuszczonej kochanki, Boże ja nawet oczy tracę.

Sorki! Z pewnością.

Dzięki za radę.Napewno skorzystam,tymczasem jeszcze nie będę wyskakiwała z rzeczywistości.Kiedy przyszedł do mnie ten wiersz nawet nie pomyślałam o haiku.Pozdrawiam.

Są chwile... Noc wygasza Chińskie lampiony Gwiazd. Smugi wspomnień... Jedwab dla spadochroniarzy Wyskakujących z Naszej rzeczywistości. Są chwile... Morze przygarnia Ostatnie uśmiechy Księżyca.

Dzięki za pomoc,po urlopie sama już nie wiem co mi się rozpływa.

Drzewa w słońcu Powietrzem malowane i wodą Kwiaty od rosy zakrzepłe Z falującymi plamami motyli. Rozpłynął mi się jaśmin... Na oczach i włosach. Już nie wiem- W ręku mam promień mgły niebieskiej Czy chabru zastygłą duszę?

Przepraszam szanownych zaawansowanych,niechcący zabłądziłam.Miałam to dać dla początkujących.

Drzewa w słońcu Powietrzem malowane i wodą Kwiaty od rosy zakrzepłe Z falującymi plamami motyli. Rozpłynął mi się jaśmin... Na oczach i włosach. Już nie wiem- W ręku mam promień mgły niebieskiej Czy chabru zastygłą duszę?

Dziękuję za komentarz.Rzeczywiście chciałam tym wierszem przywołać wspomnienia.

Opadają spojrzenia jak łzy Toczą się powoli i soczyście. Odpływają powoli słowa Ciche papierowe łódeczki. Trzymam w ręku oddech Którego zapomniałeś Wychodząc.

Ja odebrałam inaczej.To chyba o alienacji,o spotkaniu "żywych dusz" w morzu nieczującego tłumu.Ale faktycznie wiersz kojarzy sie z "czerwonym płaszczykiem",ze znanego poniekąd filmu.I te kominy w ostatniej zwrotce.

Bardzo spodobał mi się Twój prosty a ile mówiący wiersz.Czas mija i podkrada się niebezpieczny egzystencjonalizm.Tak to wyczytałam.Brawo.:)

65 lat w ośmiowersowej, smacznej pigułce.

Anioł intuicji nie przyjdzie - to jest całkiem niezłe.A te czerwonobiałe krawaty-cóż...Dobrze ze aniołów nie widać tak wyraźnie.

Droga Jano, wiersz powstał w wyniku moich [na razie] nie udanych prób z haiku.Dzięki za zainteresowanie.:)

Dzięki Michale za komentarz.Jak mawiają grzybiarze :lepszy rydz niż nic.

Wg mojego bardzo,bardzo skromnego zdania, udało ci się stworzyć kilka naprawde ciekawych wersów.Jednak całości czegoś brakuje.A może czegoś jest za dużo?

Amras potrafisz budować atmoserę. Porównania i metafory w tym wierszu są naprawdę jasne i ciekawie zbudowane.:)

Popieram przedmówcę.Może na końcu wystarczyłoby lekkie niedomówienie?Bardzo ciekawy wiersz, przeczytałam z niecierpliwością,ponieważ faktycznie początek obiecuje wiele a reszta [moze poza 2 ost.wersami]dotrzymuje kroku początkowi.Jestem pod wrażeniem.

Podoba mi się.Przedstawia stan,w którym może znaleźć się wielu z nas.Szczęście,jeśli to tylko stan przejściowy.PA:)