Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Poeta zimą (wiersz interaktywny. UWAGA: tylko od 18 lat!)

Wstrentny
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Poeta zimą nie pisze,
na mieście wyrywa dziewczynki.
Potem ruszają do niego
a on serwuje im linki:

- Pozwoli pani, na początek
poczęstuję ją rybką z netu:
oto jest linek nad linki
www2.krolewskie.pl/
- potrawa nocnych Poetów!

Widzę, że smakowało? :-)
(sczytałem to z pani minki)
- dopuśćmy Naturę do głosu:
prosto z puszczy 2 linki:
www.dojlidy.pl/index.html
www.dojlidy.pl/index.html

- Wspaniałe! Bo wie pan,
ja to uwielbiam Naturę...
(co za uczucie, gdy z panem
jechałam windą na górę!)

- To teraz zabioram cię w góry
- totalny odjazd, kochana!
Będziemy linka po linku
jedli w śmietanie do rana:
www.hipernet24.pl/prodinfo.php?item_id=1874&pkt_id=&pro_id "

- Jesteś cudowny! Jedyny!
Najlepszy na świecie Poeta!
bo piszesz nie wiersze, a liny,
które uwielbia kobieta :)))

I bardzo, bardzo cię proszę
jeszcze o swój autograf...
o tu, tak.. tutaj kochany,
na moich gorących biodrach...

- Nie ma sprawy, do usług!
I wiesz, kochana, w zimie
już nigdy nie będzie nam zimno,
w lodówce czeka nas linek:
www.carlsberg.pl/

Spiro

Spiro

Opublikowano
Opublikowano

zabawne. niejakie trudności może sprawić chęć przypisania utworu do jakiegoś rodzaju twórczości (szufladkowanie, znakowanie - najlepiej zgodne z dyrektywą UE - jest teraz powszechne).

czy jest to poezja merkantylno-reklamowa, czy pełni raczej funkcję edukacyjno-instruktażową? Odpowiedź na to pytanie, a nawet poszukiwanie tej odpowiedzi, w szerszym ujęciu jest to pytanie o kierunki ewolucyjne poezji w obecnych czasach oraz jej funkcje, jest niewątpliwie największą wartością tego utworu.

zaprawdę zabawne. dzięki za to ;)

Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ja również dziękuję. co do poezji, ten rodzaj dopiero czeka na swoją nazwę. jedno jest pewne:
stary sposób pisania na kartkach i staroświecka metaforyka to przeszłość.
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bardzo mi wstrentnie, wygląda na to, że mam bisować? p. Adelko, kłaniam się nisko:

spokojny linoskoczek

czerwona glina, czerwony kurz
diabeł czerwony i anioł stróż
prawdziwie indiański

Jezus - rzekł diabeł - niestety
był tylko człekiem
i chodził do toalety
a Ja - nie chodzę
jestem święty,
to ja jestem Bogiem!

czerwona glina, czerwony kurz
Pilica czerwona gdzieś pod Warką
o krok kwitną sady, tuż tusz
też pachnie kwitnąc siarką:

wypijmy zatem za twą boskość!
rzekł anioł i wycudował piwo,
nad wędką sobie w najlepsze śpię
a oni piją, piją, piją

czerwone chmury, czerwony deszcz
sen jak kamfora znika,
myślę: wszystko wypili już,
że na mnie któryś tak sika?

na szczęście na deszcz, czerwony też
nie masz, jak łyk taniego winka -
więc jeden łyk i drugi łyk,
a wam oddaję linka:

www.warwin.com.pl/pl/?s=wina_spokojne
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Panie Wstrentny!
Czasem mnie bodą Pańskie komentarze (nie u mnie),
zadziorne one są. Wiersze Pana, pomysłowość tematów, lekkość pióra,
skłaniają mnie do wybaczenia, wszak niektórym wybacza się za całość!
Podoba mi się!
Baba z wozu - hej!

adolf

adolf

Opublikowano
Opublikowano

z tymi linkmi to fajnie pomyślałeś, wogóle trzeba i przyzna że masz pomysły nawet do tytułów. (niestetyn ie psizesz wierszów o udręzeniu )

pozdrawiam

ps. nie wiem jak wam ale mnei sie bardzo liberatura podoba. słyszeliśie keidyś o zymś taki ? ;-)

Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z tym linkiem to dobry pomysł, bo już mi się nudzi Wstrentny.
jakoś teraz chce mi się być poważnym z miesiąc, dwa, powiedzmy
zanim przyjdzie wiosna i zrobi swoje. dziękuję
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


piszę takie jak chcę sam się udręczyć do reszty, ale nie jako wstrentny:


Raz pewien gościu z Wyspy Marshala
śpiewał pod wąsem tra la la lala
i chociaż przestał
(wpadł pod piedestał)
to brawo! biła mu cała sala.
adolf

adolf

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


piszę takie jak chcę sam się udręczyć do reszty, ale nie jako wstrentny:


Raz pewien gościu z Wyspy Marshala
śpiewał pod wąsem tra la la lala
i chociaż przestał
(wpadł pod piedestał)
to brawo! biła mu cała sala.
ehhh. a miałem napisać żebyś mi tylko wierszykiem nie odpoiwadał.. z późno :-)
pozdrawiam
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tylko Ci się wydaje, że to wierszyki co mi bardzo schlebia. a teraz bierz się do roboty
i sam naucz się tak pisać, żeby wszystkim wydawało się że to nic trudnego.
pozdrawiam i trzymam kciuki
adolf

adolf

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tylko Ci się wydaje, że to wierszyki co mi bardzo schlebia. a teraz bierz się do roboty
i sam naucz się tak pisać, żeby wszystkim wydawało się że to nic trudnego.
pozdrawiam i trzymam kciuki

nie uda się, zytal pn moją wczorajszą "wielką improwizjaję ;-)" i widzi pna, że jak bym nawet hciła to mógłmy tylko o udręczneiu pisać ;-)

ale pozdrawaim i dziekuje za kiuki (przydadża się) ;-)
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


czy ja wiem? właśnie autograf na biodrach raczej schematyczne (chodzi o zabieg).
to samo winda pod górę. dopiero w połączeniu z naturą (kobiety, która się w Niej budzi)
nabiera ładnego blasku. nie wiersze a liny, też musi być, ponieważ podkreśla
coś namacalnego, coś po czym kobieta podświadomie ocenia mężczyznę pod kątem,
że tak powiem, przydatności. ot, materialistka nie lubiąca zaraz rozstawać się z miłosci
z czymkolwiek:


Była jedna artystka w Krakowie
która "w trakcie" stawała na głowie.
Gdy podczas takiej chwilki
miała na sobie szpilki
- nie szło to facetowi na zdrowie.


dziękuję i pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      Dawne myśli

      Przez andrew · Opublikowano

      oglądam nieśmiałe  dawne marzenia  które nie ujrzały światła dziennego    gdyby… tak czasami myślę    jaka byś była  w bliskim spotkaniu    tam wtedy  czarowałaś  byłaś niezachodzącym  słońcem  a ja  ja chmurami na niebie    bawiłaś się  moim cieniem    6.2025 andrew 
    • Roma
      ziemia

      Przez Roma · Opublikowano

      w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • Arsis
      W mozaice szeptów

      Przez Arsis · Opublikowano

      (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • wierszyki
      Dekalog V

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • Nefretete
      Prawdziwe światło nigdy nie kłamie!

      Przez Nefretete · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...