Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

O dobrej poezji

Mr._Żubr
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jimmy_Jordan

Jimmy_Jordan

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


pomysł dobry, choć z myślą się nie zgodzę, jak to powiedział jeden z moich ludzi "polonistów jak psów..." więc skoro jest ich tak dużo, weźmy się na sposób i tłumaczmy poezję tym, którzy sami jej sobie przetłumaczyć nie mogą. Wykonanie myśli biedne panie Żubr, może pogrzebać w słowniku za lepszymi frazami?
;)
pozdrawiam Jimmy
Mr._Żubr

Mr._Żubr

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jimmy,
jeśli chodzi o myśl, zawartą w utworze, nie będę polemizował, bo już się wypowiedziałem. W wierszu. A jeśli chodzi o ocenę samego utworu, cóż... masz prawo tak twierdzić.

Tomaszu,
cieszę się niezmiernie:)

Obu Panów pozdrawiam serdecznie i dziękuję za poświęcony czas:]

HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo podobają mi się pierwsze cztery wersy. Płyną, czyta się świetnie i przekaz dzięki temu
nabiera głębi. Dalej trochę gorzej, bo mniej wyraziście, może to kwestia doboru określeń? Ogólnie się zgadzam... z myślą autora. Puentę jednak (poezję z poezji) odarłbym... może bardziej krwiście, zamieniając jedną "poezję" na dosadniejsze określenie.
Pozdrawiam.

HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie wiem, czy będę umiał w czymkolwiek pomóc. Jednak gdybym miał cokolwiek zrobić, nawiązałbym do pierwszych czterech wersów tzn. zachował ten zawarty w nich rytm . Wywalił "analizę interpretacji", ale nie dosłownie - zrezygnowałbym z tych konkretnych określeń.
Każdy ma inne spojrzenie na to, co robi, a nie chciałbym zbytnio ingerować, bo mogę zepsuć . Dla mnie bardzo ważną rzeczą jest rytm. Lubię tez rym, ale niekoniecznie. Często rytm, nawet w białym wierszu (to moje zdanie) skuteczniej uwypukla treść.
Jeśli chodzi o zakończenie, ale to tylko sugestia - do wyboru, lub razem.
Pozdrawiam

odzieranie poezji
krępowanie sentencji
skalą miar elokwencji
trwa
Fanaberka

Fanaberka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



niech dobrej poezji
nie czyta się w szkołach
ona musi być choć raz
opluta

ten wiersz drze
się
prędzej spalę na ulicy
niż poddam się analizie
interpretacji

tymczasem trwa
odzieranie poezji
z poezji

Może podmienić spłonę na spalę i powstanie fajna przerzutnia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Agnieszka Charzyńska
      Porządek

      Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano

      Urąga swym sąsiadom stary Dzban miedziany: Ty, Rondlu, masz od roku rączkę ułamaną, Ty zaś, mój towarzyszu, polewany Garnku, Więcej plam masz sobie niż kram na jarmarku Miewa rys rozmaitych i plamek i dziurek. I ty, Miso, nie błyszczysz już niby marmurem, Lecz na obłym swym ciele kurzu trzymasz warstwę. A nawet ulubieniec niektórych Naparstek Coraz bardziej sczerniały latami się robi, A podarta Serweta stołu już nie zdobi. Posmutniały naczynia, zmarkotniały sprzęty, Wtem odezwał się Tłuczek, cóż, dyskutant wzięty. I mówi: Niech nam Dzbanek wyrzutów nie czyni, Nikt z nas tu nie jest winny, tylko – Gospodyni…
    • Simon Tracy
      Choć tyle mogę zrobić

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Jestem obcy. Obcym ciałem w obcej rasie. Podróżnikiem w czasie, który jak duch pojawia się w przypadkowych miejscach w czasie zimowych nocy. Pojawiam się przy tych, którzy zdecydowali. Są pewni i zdeterminowani. Dla tych, którym kości losu zawsze wyrzucają, jedynie dwa zera. Pojawiam się w rogach pokojów. Ciemnych, zaniedbanych i zapuszczonych. Tonących w latach, nieleczonych depresji. Czasami podam, wypolerowaną broń, innym razem wyrównam przygotowany sznur. Czasami, proszą mnie bym napisał list w ich imieniu, dla przyjaciół i rodzin. Najczęściej mam lub ojców.  Zanim wezmą tabletki i popiją krystalicznie zimną wodą.  Proszę ich tylko o podpis. Patrzę jak długopisy wypadają im z drżących rąk a łzy zraszają kartki. Wiem, że chociaż tyle mogłem zrobić. Być przy nich do końca. Bywa, że nazywają mnie aniołem stróżem. Dziwna to funkcja dla anioła śmierci. Nie ma tutaj miejsca na litość. Słabość. Sumienie. Na niespodzianki i uczucia. Nic co ziemskie nie może  trwać w tych sercach. Dalej wolne duszę. Idźcie za światłem gwiazd. Wyleje Was na cmentarne aleje poświata pełni. I będziecie mogli ucztować i bawić się aż do brzasku. Tylko życie ogranicza. Śmierć jest wyzwoleniem.     Nie bójcie się wilka, który chyłkiem sunie za wiktoriańskimi nagrobkami i grobowcami. On wie jaki dziś dzień. Najkrótsza noc w roku. Ghoule wyją cichutko, bawiąc się skrzypiącymi krzyżami  i drzwiczkami grobowców. Piękna, dostojna, wysoka postać w gotyckiej sukni jedwabnej o barwie kruczej, brodzi w chłodnej mgle do kostek po funeralnej trawie. Czasami poprawi kapelusz z koronką, która zakrywa jej szczelnie twarz. Innym razem pozbawi się niewygodnych pantofli i jak rusałka boso, bieży pomiędzy  świec ognikami. Zdarza się i tak, że pozdrowi przedziwnym ukłonem wilka, który wyskoczy przed jej oblicze nagle zza grobu. Ma w zębach róże, której nikomu nie odda. Niesie ją na jedną, zapomnianą wydawać by się mogło mogiłę. Tam czeka zawsze tej nocy co rok,  milczący jegomość. Szlachetnie widać urodzony i ubrany zgodnie  z najnowszą modą. Jego postać zawsze jest w półcieniu ukryta więc godności jego odgadnąć nie sposób. Odziany jest w schludny frak i woskowane spodnie. Ma skrojony melonik i laskę ze srebrną główką wilka. Wilk tylko jemu odda kwiat.  A przybysz ułoży go u wezgłowia grobu. Nie modli się ani nie kontempluje. Odchodzi wraz z wilczym towarzyszem w gęstniejącą mgłę. Ku bramie cmentarnej. Czasami jeśli ich drogi są sobie skrzyżne, pozdrowi gotycką piękność w sukni. On znika wraz z wilkiem za bramą. Ona najpewniej szuka schronienia  w swoim grobowcu. Róża na grobie, szybko zamienia się w kałuże ciemnej krwi. A może wina. Dziwny przybysz zawsze gdy się tylko zjawia to wychyla jeden kieliszek. Za spotkanie. Za dawne czasy. Za pamięć. Od przeszło stu lat. Rokrocznie. Kogo to grób spytacie? Poety, odpowiem. Samotnika i samobójcy. A w grobowcu nieopodal, szykujące się już do snu, po przechadzce.  Widmo jego miłości. Jego pragnienia. Jego szaleństwa. Jego wyśnionej kochanki.    
    • Marek.zak1
      Fragment mojej książki.

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      2 uwagi: -powiedzenie: "gdie rabotajesz, nie jebiosz" sprawdza się wszędzie,   -karzesz - od karać, ale każesz od kazać. 
    • Natuskaa
      dnia o godzinie

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Michale, rozpieszczasz mnie, choć dziś przyznaję, potrzebuję rozpieszczenia. Te nocki mnie wykańczają, ale kawa, ciastko i dobre słowo dają siłę na przeżycie... tej ostatniej w tym tygodniu. Pięknie Ci dziękuję, postaram się utrzymać... wróć... nadal pracować nad poziomem :)   Pozdrawiam :))
    • Waldemar_Talar_Talar
      To nie tęcza to do bólu drzwi

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Samotność to nie uśmiech to żal smutek łzy to nie tęcza - to do bólu drzwi   Samotność to nie wygrana to trudny horyzont - to nie droga o której lubimy śnić    Samotność to niepewność boi się ciemnych chwil przegrana nocy i dnia   Samotność to trudna poezja  z człowieka drwi jest grą słów która boli

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...