Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

myśli się plączą jak włosy
wściekłym wiatrem targane
pustką brzęczą atłasowe trzosy
z ułudy szczęścia wypłukane

falą co skalny brzeg pieści
tulącą kamienie zazdrośnie
odbierającą ziemię korzeniom
nucącej jej kołysankę sosnie

a głazy toczą się w dół
w ramiona kochanki otwarte

stoję na skalnym urwisku
wiatr harce z suknią wyprawia
szukam zguby na życia wysypisku
iść ich śladem? wciąż się zastanawiam

runąć w dół jak wiekowy dom
co kiedyś stał samotnie na skale
bo przecież jestem jak on
nękana wciąż przez niecierpliwe fale

a głazy toczą się w dół






[sub]Tekst był edytowany przez Anna_Maria dnia 28-04-2004 10:17.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Anna_Maria dnia 28-04-2004 10:42.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Anna_Maria dnia 04-05-2004 13:41.[/sub]

Opublikowano

Witaj Anno-Mario,
może zacznę od tego, że nie lubię takiej poetyki (grozowo-romantycznej), ale przeczytałem uważnie do końca.
Jeśli już zdecydowałaś się na taką stylistykę, to badź konsekwentna! Skąd nagle tu: "życia wysypisku"? (piersze skojarzenie - śmieci, drugiego nie mam. Ta kochanka na herosa wyrasta przez te głazy w ramionach, ale jakoś nie mogę uwierzyć, że jest tak wiekowa jak dom /?/, bo cóż to musiała by być za dama? /br.../
Może nie rozumiem - wybacz. Albo...
Pozdrawiam. bezet

Opublikowano

Witam:)
Witku dziękuję:) czemu kamienie???? -każdy życia rok jest jak spadający kamień
i z kazdym rokiem bliżej nam do tej głębi
serdecznie pozdrawiam

Panie Michale-dziękuję, a co do rymów, hmm różnie to u mnie
z nimi bywa, ale te słowa były najbardziej odpowiednie
serdecznie pozdrawiam

Panie Romanie-dziękuję, skojarzenie z wysypiskiem wyśmienite( nasze zycie jest jak śmietnik wciąż coś gromadzimy, zbieramy i na co nam to wszystko???? ileż zbędnego balastu "targamy" ze sobą)
a kochanka naprawde jest wiekowową damą;-)-istnieje odkąd ludzie się rodzą i umierają
serdecznie pozdrawiam

anka
[sub]Tekst był edytowany przez Anna_Maria dnia 04-05-2004 09:53.[/sub]

Opublikowano

ładne to, (w dodatku trafił w mój dzisiejszy nastrój)
tylko dwie malutkie uwagi
"wiatr harce z suknią wyprawia " burzy mi nastrój wiersza - zwłąszcza te "harce" jakoś tak lekko brzmi w porównaniu z resztą...
2.(to już pewnie czepialstwo...jeśli za takie to uznasz to z góry przepraszam ; ) )
"bo przecież jestem jak i on " bez tego "i" chyba by lepiej brzmiało ?
pozdrawiam

Opublikowano

Klaudiuszu -masz rację , ale ja zwykle piszę coś w biegu-coś wpada do głowy i wtedy grunt to klawaitura pod ręką (albo inny papier;-) )
, a jesli nie zapisze to zapominam;
a co do wiatru -czy on liczy się z naszym nastrojem????(chyba dobrze oddałam jego swawolność i to że robi co chce i kiedy chce)
serdecznie pozdrawiam
anka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedyś położysz się do łóżka,  Gdy dzień już zmyje z twarzy znaki,  A czas – jak złodziej – w mroku słówka  Szepnie: „To już, przetasuj karty”.   Nie lęk przed jutrem Cię ogarnie,  Lecz to, co było – zapomniane,  Zrozumiesz nagle, w ciszy żarnej,  Że życie – tylko ślad na ścianie.   Myślałaś dotąd, że masz czas,  Że wszystko wróci, jak po burzy.  Lecz przyjdzie dzień, gdy w lustrze – twarz,  Która cię z głębi siebie zburzy.     Zobaczysz dziecko w sobie – lęk,  Zbyt kruche słowo, śmiech zbyt krótki.  A świat – jak liść – uniesie pręd,  Zanim odczujesz ciężar skutków.    Bo wszyscy myślą, że są trwalsi  Niż cień, niż proch, niż czas co pęka,  A przecież w głowie tej dorosłej  Wciąż dziecko przed snem bajki czeka.    Zrozumiesz wtedy – w ciszy nocy –  Że każda miłość też przemija,  I nie ma raju w ludzkiej mocy,  Choć serce wciąż go sobie wmawia.   A jednak warto – mimo strat –  Zachować ciepło w pustej dłoni,  Bo każda miłość zostawia ślad,  Choć nie powtarza się – w nikłej toni.  
    • nie lubi chwil które smucą woli weselsze bo są miłe ale zdarzają się dni  które smutkiem częstują uśmiech z nim przegrywa   ale nie martwi się tym bo wie ze smutek to nie wieczność to tylko słabszy moment życia który mu się przytrafił mimo że tego nie chciał
    • @Robert Witold Gorzkowski  to prawda. Nie znałam Jej bliżej- gdzieś tam zetknęłam się pobieżnie oczywiście- ale dokładniej to w ubiegłym roku- po wręczeniu  Nike dla Urszuli Kozioł. "Raptularz" jest piękny- jak można tak cicho odchodzić.   I teraz do Ciebie Robert. Bardzo cenię skromność.  To jest bardzo piękna cecha. Wiem, tu na forum jest ktoś kto zaraz da po łapkach- tak na wszelki wypadek by za bardzo fajnie się nie poczuć. Ciebie zapamiętam całe moje życie- a wiersz o Krzyżu podziurawionym sumieniem niosę w sercu. Nie masz powodu by czuć się gorszym.   @Robert Witold Gorzkowski  jeśli chcesz to możesz A kiebi" albo któryś
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mo so...Mo so... Zawsze wchodzisz w nie swoje buty? Zawsze tak miałeś?
    • Każdy z nas ma swoich ulubionych poetów, których w młodości się czytało i być może którzy wpłynęli na to, że z uporem maniaka siedzimy na tak niepopularnych w społeczeństwie portalach poezji. Jest to ograniczona liczba osób, ale pozytywnie zakręcona i trochę nie do końca twardo stąpająca po ziemi, czy dbająca o swoją twórczość. Dlatego powinniśmy odrzucić waśnie i pielęgnować w nas to co najpiękniejsze, abyśmy zachowali nasz piękny język wraz z dialektami dla pokoleń. Ja dodatkowo jeszcze mam takiego konika że i tych najmniej znanych poetów i tych noblistów zbieram wiersze i listy w oryginałach lubię ich mieć tak na półce jak i w sercu w smutnych chwilach pod ręką. Mam też osobistą prośbę jak ktoś chciałby mi swój wiersz napisany od ręki ze swoim podpisem ofiarować chętnie włączyłbym do swoich zbiorów oczywiście ja się odwdzięczę tomikiem moich bazgroł które kiedyś Maria Szafran mi wydała choć nie jest to poezja najwyższych lotów, ale zawsze miła pamiątka. przepraszam Aniu za to moje osobiste wtrącenie ale Ciebie pierwszą chciałbym poprosić o taką pamiątkę. Pewnie kiedyś moje zbiory trafią do muzeum i dla tych których to nie przeraża będzie miłym akcentem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...