Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

szeptu cień


[sub]Tekst był edytowany przez szadoł dnia 10-05-2004 05:20.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez szadoł dnia 18-05-2004 04:33.[/sub]

Opublikowano

ładnie, może tylko międzyświat mi kuleje, nei wiedzieć czemu, ale reszta tworzy całkiem sympatyczną atmosferkę

aha, gdzie tytuł!? na drugi raz nie przeczytam i tyle... jak można tak ogołacać wiersz z tytułu i wystawiać nagusieńki?

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no dobra następnym razem jakiś wstawie,:),
pzdr s
[sub]Tekst był edytowany przez szadoł dnia 23-04-2004 23:25.[/sub]
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



podoba mnie sie to, dla ciebie zmienie na przedsionek

po zdrówko P_E_A_C-E

[sub]Tekst był edytowany przez szadoł dnia 24-04-2004 19:22.[/sub]
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



cze - a dlaczego trzeba nadawać im imiona gdy się urodzą ? - to nieludzkie .
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jeszcze raz:

wiersz jest wierszem
jebać konwenanse i tytuły
jeśli tytuł będzie swietny
a wiersz do dupy
to tytuł nic nie zmieni
sa sytuacje
kiedy nie trzeba słów, ani tytułów
i tu zaczyna sie wolność, twórczosć, zycie... poezja"

To napisała Agnieszka Gruszko. Święte słowa.

Opublikowano

A mnie dręczy to wyssanie. Proszę nie kojarzyć z brakiem tytułu czy jakoś tak, bo mi ten brak nie przeszkadza (jednak nie zgadzam się z cytowaną wcześniej - przez MS - komentatorką , która zapisała znamienne słowo na "je"!) O!
To ssanie jakoś mi do szeptu, ust i ugłaskania nie pasuje.
Tyle, bo ogólnie podoba mi się.

A.
[sub]Tekst był edytowany przez Joanna_W. dnia 25-04-2004 11:09.[/sub]

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




...dobrze Mirek piszesz i Agnieszka tez mnie się podoba...
Opublikowano

[quote=

aha, gdzie tytuł!? na drugi raz nie przeczytam i tyle... jak można tak ogołacać wiersz z tytułu i wystawiać nagusieńki?

Serdecznie pozdrawiam
Natalia




nie skazuj wiersza na zapamiętanie

bo on jest chwilą
motyla życiem
kwieciem wiśniowym
ziemi oddechem
ptakiem wiosennym
liściem we włosach
dramatem powiek
koszykiem malin

słoikiem jagód
w przydrożnym rowie
z dzieckiem u boku

bo gdy go złapiesz
przywłaszczysz sobie
zwiędnie
zapomni
dokad polecieć
zatopisz płomień


[sub]Tekst był edytowany przez szadoł dnia 25-04-2004 18:12.[/sub]
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


i dobrze , że dręczy bo to udręka
Opublikowano

Powinnam była przeczytać wcześniej i być świadoma całego tego sporu o tytuł. A teraz możesz mnie posądzić o plagiat.. Jak jednak wstawić(wpisać? wcisnąć?) tytuł, gdy słychać już tylko ciszę?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...