Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

jak umiera ciało

świerszcze zasiadły poczciwie w anglezach matki grzebanego
trumna domyka ostatni zachód słońca motylich świeczek
płonących i wzlatujących enigmatycznym dymem czasu

wszystko jest puste, martwe są nasiona pszenicy
kiełkującej larwy w róży, w ogrodzie pobliskiej chrzcielnicy
każdy jest każdym zachwycony, całują się ludzie w niebie
i na ziemi
ci z początku i końca świata, jeszcze nienarodzonych

człowieczeństwo wie, że córka zardzewiałego kowala
wykuje jeszcze ze świata korzenie transcendencji
a syn będzie walczył o pokój dla ojca
w niebie i na ziemi
z czterech stron apokalipsy

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Poza kilkoma błędami, które niestety dekoncentrują - myślę, że ok.
A niektóre fragmenty całkiem niezłe - choćby ten:
"trumna domyka ostatni zachód słońca"
Poza tym polepszyło się, jak widzę ze znakami interpunkcyjnymi (w dwóch miejscach ok), ale tutaj raczej bym z nich, albo zrezygnował, albo konsekwentnie je uzupełnił.
Wersyfikacja? To rzecz gustu, więc się nie wypowiadam.
Ale można z tego całkiem dobry wiersz zrobić.
Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Poza kilkoma błędami, które niestety dekoncentrują - myślę, że ok.
A niektóre fragmenty całkiem niezłe - choćby ten:
"trumna domyka ostatni zachód słońca"
Poza tym polepszyło się, jak widzę ze znakami interpunkcyjnymi (w dwóch miejscach ok), ale tutaj raczej bym z nich, albo zrezygnował, albo konsekwentnie je uzupełnił.
Wersyfikacja? To rzecz gustu, więc się nie wypowiadam.
Ale można z tego całkiem dobry wiersz zrobić.
Pozdrawiam


które fragmenty poprawić?
Opublikowano

Myślę, że wato poprawić to co zaznaczyłem.
Poza tym nie rozumiem tego zdania:
martwe są nasiona pszenicy
kiełkującej laryw róży w ogrodzie pobliskiej chrzcielnicy


Jest tu chyba jakiś błąd logiczny. Bo nawet jeśli chodziło Ci o larwy, to nie ma czegoś takiego, jak larwy róży - chyba, że larwy [u]w[/u] róży. Ale może się nie znam, z tym, że nawet jeśli powyższy "laryw" istnieje, to (zgodnie z tym, co wyżej) nie istnieje laryw róży.

Acha, widzę, że za wcześnie pochwaliłem - za 'ostatnim zachodem słońca" nie powinno być przecinka. I popraw w końcu te "świczki".

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...