Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

buty
które rozrzucasz po przyjściu do domu
układam równo jeden obok drugiego
jakby pilnując
by dramat Kastora nie skończył się
przed wejściem Polluksa na scenę

książki
które miałaś przed chwilą w ręku
odkładam cierpliwie na półki
wiem jak mocno bije
ich własne tętno
nie chcę pomieszania życiorysów
wątków i dialogów

pilnie strzegę tego co chciałem
nie powiedzieć
słowom
których używasz
nadaję sens i porządek
aby choć w gramatyce znaleźć drogę
do ciebie

a kiedy już układam się przy twoim boku
widzę
że to tylko nieudolny przekład

Opublikowano

aby choć w gramatyce znaleźć ciebie
i drogę do ciebie

>> myślę Jacuś, że jednego "ciebie" musisz się pozbyć
a tytuł mi taki znajomy :)

Dnia: Dzisiaj 17:47:11, napisał(a): Ewa K.
ollegna

tak! masz rację...dzięki :) ; co proponujesz? hmmm...zafrasowany J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jacku - capów to u nas nie brakuje, baranów zresztą też, nie ma już miejsca w tym stadzie :)))

do stada też się nie nadaję, bom wybrakowany, niech mnie wilcy...bo lubię własne drogi; J.S
Opublikowano

Przeczytałam i chętnie jeszcze przeczytam z prawdziwą przyjemnością.

Napisałabym jednak

słowom
których używasz
nadaję sens i porządek

(przez wzgląd na gramatykę, o której mowa poniżej)

Opublikowano

Ładny wiersz, prosty, jasny, zrozumiały, bezpretensjonalny, napisany potocznym językiem, bez udziwnień i zagadkowości, bez komplikowania i spiętrzania mowy. Od razu wiadomo, o co chodzi i jak wygląda życie pedantycznego peela z chaotyczną partnerką. Ten tekst nie męczy. Popieram taki styl pisania.

Opublikowano

Ten wiersz jest niewatpliwie Wierszem.Ma w sobie dramatyzm-"pilnie strzege tego co chcialem nie powiedziec", "nie chce pomieszania zyciorysow watkow i dialogow". Smutne jest zycie Starego Malzenstwa...Podoba mi sie pilnowanie ksiazek zeby sie nie rozsypaly..ale ja jestem biblioteczny zwierz.
Kompozycyjnie -moze troche inaczej rozlozylabym wersy-ale to juz reka autora ma wiedziec.. Pozdrawiam

Opublikowano

o dzie wuszko;
czasami trzeba pytać o drogę, bo inaczej zawędruje się tam, gdzie diabeł mówi dzień dobry, a nie wszędzie mi z diabłem po drodze... :) i to się nazywa cnotą roztropności; żadna ujma na honorze; J.S

Kamila Nikuła.; mów mi tak zawsze; :) J.S

Fanaberka.; dziękuję! :) J.S

Deora Chroi.; i ja tak napiszę, dziękuję! :) J.S

Oxyvia.; z pedantyzmem jest różnie, bo znam pedantycznie myślących z bałaganem w życiu i odwrotnie...to tylko pewna koncepcja "dopasowania się" do drugiego - oby szczęśliwa; i dzięki! :) J.S

Luka.; dzięki za odwiedziny, pozdrawiam! :) J.S

Dariusz Sokołowski.;
"dramaty w związkach frazeologicznych to czysta poezja"? a więc patronuje Ci Miron Białoszewski, Stanisław Młodożeniec, po trosze Julian Przyboś a nawet Norwid ("-Umiej słowom wrócić ich w y g ł os - p i e r w s z y - To jest całą wrażeń tajemnicą; Rym?...we wnętrzu leży, nie na końcach wierszy, Jak i gwiazdy nie tam są, gdzie świecą!"); tu - na orgu, znakomicie wygrywa ten dramatyzm kalina; mnie to o tyle dziwi w Twoich ustach - że zdajesz się być realizatorem teoretycznej szkoły literackiej Fiedlera, Hindebranda i Riehl'a, która sprowadzała sztukę do "czystej wizualności" (za "Teorią Literatury" Rene Wellek'a i Austina Warren'a)...

Opublikowano

aha. ok :) nieco mija się w wymowie z poprzednią wypowiedzią, ale niech ta ;P
a wiersz fajny. pamiętam go z warsztatu? :))
Dnia: Dzisiaj 19:11:41, napisał(a): dzie wuszka
dzie wuszka


mija się tylko pozornie;
przekonanie o wszechwiedzy pt.: gdzie-dokąd prowadzi do ignorancji, a ta - do krainy głupoty;
dlatego idąc swoja drogą będę się rozglądał, pytał i rozmawiał - rozmawiał...wiele zawdzięczam tym, z którymi podjąłem rozmowę; serdecznie! :) J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dla mnie to raczej wiersz do Julki (córki). Jeśli opiekuńczo, a nie partnersko, odczytać ostatnią cząstkę ("układam sie..."), wszystko by się zgadzało. Czy zatem problem peela nie polega na takim właśnie (dydaktycznym) ustawieniu relacji z...?
A'propos frazeologizmu - wyboldowałem taki jeden, nadużytu już, że hej (niepotrzebnie wnosi tu jakiś patos i psuje rys szlachetności przywołany przez mitologiczne odwołanie).
Oddzieliłbym też "pilnie strzegę..." lub nawet dołączył do nastepnej zwrotki, bo tu już są słowa mówione, żywe - a nie te z "dialogów" literackich.
Nie napiszę, ze "męski" wiersz, bo tak nie myślę i nie czuję. Dla mnie ten peel jest raczej postacią tragiczną. A wiersz nieźle to eksplikuje.
pzdr. b
Opublikowano

Dla mnie to raczej wiersz do Julki (córki). Jeśli opiekuńczo, a nie partnersko, odczytać ostatnią cząstkę ("układam sie..."), wszystko by się zgadzało. Czy zatem problem peela nie polega na takim właśnie (dydaktycznym) ustawieniu relacji z...
Bogdan Zdanowicz

- "partnersko"? :)!
wybacz, ale to jest właśnie taki podręcznikowy komunał dla małolatów; po Strindbergu i Ibsenie nie do obrony...ale owszem, chciałoby się tak podręcznikowo; a ja opisuję życie;
z uwagami o poprawkach pewnie jak zwykle - masz rację; dzięki! coś zmienię...
końcowa Twoja sentencja rzeczowa, to wynika z lektury, ale w tym tragiźmie można znaleźć szczyptę i męstwa i śmieszności - nie wiem czemu widzisz tylko nędzę peela; J.S

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Polski Godot.   Wierzymy w miejsce na Ziemi, gdzie trawa dotyka Nieba, złamana gałąź gruszy służy ramieniem swym.   Nic, że pozostał niejeden kaszel, a Dusza wciąż boli, chcemy wierzyć.   Wierzymy   Czekamy   Godot przyjść musi.   Zjawi się w naszym miejscu przeklętym.   Ruiny wokół i zgliszcza jawią się w snach, nic to…   My czekamy.   Tęsknimy w długie wieczory kolejna zima, wiosna  nas łudzi, wierzyć nam każe, nowe się zbliża, może to będzie ten czas. Godot przyjść musi Czekamy na Godota.
    • Jestem pod wrażeniem. Pozdrawiam
    • był piękny, słoneczny poranek obłoki spokojnie sunęły po niebie powiewał leciutki zefirek a ona szła   bez celu, byle przed siebie   bezstronnie, bez wahań - kto bardziej? a co było? minęło, nie przeliczała patrzyła prosto i najzwyczajniej   stopa przed stopę, bo jednak ostrożnie  - od siebie  dojrzała i ogarnęła  przykryła lekko, współczule pomniejsze   i nagle słońce zdało jej się zbyt ostre a wiatr wstrząsnął swą siłą bo serce zadrżało o bezbronne   moje maleństwo - szepnęła - wyrośniesz    i z nowym poczekaj, wytrwaj - ja wrócę   w pełni nadziei, uśmiechu i z dobrym słowem przelewając spomiędzy  poiła dzień za dniem nie ustając w trudzie   aż przyszedł czas zrozumienia tak, uroniła dwie łzy - skoro nie mogło być więcej   ale powstała z kolan i ruszyła dalej bo najlepszy grunt? to nie stracić  siebie samej   i dobrze wie: nie rozkwitnie gdzie nie przyjmuje się miłości   ***   czego nie mogła dostrzec w chwili nieobecności   ziemię już dawno rozgrzebano   bo liczył się nie plon   lecz jej żywe  ziarno        
    • dziękuję za twoje yang   co wprawione w ruch - kołysze się z rozwianymi myślami powroty wybieram spokojniejsze   moje yin na pohybel temu, który podejdzie  wystarczy i tak _ nigdy nie będziemy tacy sami   chciałeś być bliżej? czy chodziło o wiatr?   *** ona pragnie być wyżej i wyżej upewnia się wykręcając głowę jesteś - stoisz - zapadasz   popychasz z odskokiem   jej góra - tobie dół a przecież bliskości rezonują każdego z nas  (bo cóż ponad piachem?)   nie zatrzymuj  nawet do mnie i usiądź czasem   bo masz prawo  bujać się jak ona, jak ja   wiesz, nie wszystko musi być razem  
    • Łu noju uż kapelki w ksiotki łustrojóne só, i szlejfki furaju na zietrze, abo dzie eszcze. Na majowe litanije buł cias, jek w októłber różaniec est. Matulko Śwanto ma modry klejd, tlo niebo Warniji i spsiyw. Ziziphus spina-christi,zielóne szczepy zawdy, abo krew?             Kapliczki już kwiatkami przystrojone. Wstążki fruwają na wietrze, i nie wiem gdzie jeszcze. Był czas na majowe litanie, bo w październiku przewidziany różaniec. Mateńka Święta ma błękitną sukienkę, jak niebo warmińskie jak śpiew. Głożyna wiecznie zielona, czy może krew? Na górze Synaj o miłości było, na chwałę Boga, tu nic się nie zmieniło. Czy zielone krzewy znów broczą karminową posoką? Cud odkupienia- wciąż tyle rozstajnych dróg. Czy ciernie są podobne do gorących ust? I znów wiatr popędził arterią poprzeczną, rozłożył ręce, świat zasłonił deszczem. Majowe pola się śmieją w barwnej sukience, jak marzenie z zapachów róż. Wracaj wietrze i wiej tylko tu jeszcze. Pieśni miłosne śpiewaj na chwilę dla snów. Cienie drzew rozkołysz w tę letnią noc. Drogą Krzyżową zaszum, lśniącą oprawą łąk. Bądź.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...