Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zamiast patrzeć sobie w oczy, patrzyli przed siebie.
Z tej przyszłości wspólnej zrobiło się wczoraj, bo w sumie nie mieli żadnych chwil teraźniejszych. Przed pierwszym spotkaniem zaplanowali ślub (żeby potem było mniej kłopotu).
Zamiast skupić się na czerwonym winie, które przed nią stało, albo chociaż na jego ciepłych, twardych dłoniach, myślała jaki kolor ścian będzie miało ich mieszkanie.
Nie kochali się wcale, bo nie było po co. Nie planowali dziecka na przyszłość.
Bali się wspólnych wyjść do klubu, bo kac to nic przyjemnego. Sukienka i garnitur też nie były wyszukane: przecież i tak odda się je dla ubogich i potrzebujących.
Po wielu latach zrozumieli, że nie ma dla nich wspólnej przyszłości. Papiery rozwodowe już dawno były przygotowane.
Zawsze razem patrzyli na jutro.

Teraz oboje są samotni i szukają miłości w gazetach.
Wciąż nie umieją cieszyć się z dnia dzisiejszego, bo nie mogą go kupić nawet na Allegro.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Czegoś tu nie rozumiem... Może CzarnaDusza wyjaśni, czemu ten tekst jest bardziej poezją niż prozą. Bo według wszelkich reguł ten powyższy tekst to ewidentna PROZA. Gdyby go czytać od początku do końca i od końca do początku, i od środka do końca, i od ćwierci do początku, i od trzech ćwierci do środka, i jeszcze jak kto chce - to zawsze tekst ten będzie prozą. Owszem, prozą poetycką jeszcze może być, jeśli ktoś uzna, że są w nim jakieś poetyckie przemyślenia, ale... nie mylcie pojęć...
Pozdrawiam Piast

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa    Bardzo Dobrze. Wręcz Świetnie. Miło czyta się Twój "(...) wartościowy (...)" tekst, a pisanie Ci w ten sposób "(...) niech się toczy (...)". ;))** Zadbaj o interpunkcję.     Pozdrowienia. 
    • Byłem u ciebie dziś, nic się nie zmienia – napisy coraz ciemniejsze jedynie i niebo, z którego lunie za chwilę, mocząc wyschnięte łodygi dalii. Nic się zmienić nie może – świat opisany zero-jedynkami, tak lub siak, w tę lub we w tę – w tę drugą stronę i tak samo splątany, jak my kiedyś, dwie cząsteczki złożone z atomów – niedaleko, jak mówią, pada jabłko od jabłoni. Postałem przez chwilę, mówiąc, o co mam żal do  Ciebie, do innych, samego siebie. Obok człowiek, trzymający kwiat w ręce, znicz w drugiej, miłe dzień dobry - nic we mnie nie rezonuje od miesięcy. Zabić – wieczny głos w głowie, krzyk obsesji – zabić pustkę przy pomocy leków albo, nie czując nic, wstrzyknąć   insulinę w pieprzyk ku utrapieniu patomorfologa. Zdechnąć.   Pod mostem – o ile jest rzeka (tu nie ma wody i schną rośliny, spójrz, marnieją posadzone kwiaty). Tak czy siak – w tę drugą stronę, skończyć - włóczęgę godnie. Byłem u ciebie dziś – obserwowałem przechodniów: nestorów, oldbojów, damy, emerytki gryzące wargi w bezzębnej modlitwie – na nic. I starzejące się litery – kabalistyczne formy zaklęć. Nic się nie zmienia i zmienić nie może; stąd bliżej nam do siebie, jak kiedyś, Tato.  
    • @Berenika97 dobre w chuj, pozdrawiam.
    • @Annna2 Faktem jest, że poezja nie jest wyścigiem, więcej tu najróżniejszych niuansów intelektualnych, ale jeśli jest coś na kształt tegoż właśnie peletonu, Ty akurat jesteś daleko przed nim i to widać, naprawdę widać. Nie kadzę - to coś w rodzaju faktów.
    • @Berenika97 fajna ta langusta
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...