Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Twoje piękno mnie pokrzepia


slawomir_zeromski

Rekomendowane odpowiedzi

patrzysz na anioły i
niosąc mi nadzieję pokrzepiasz mnie
droga przede mną nieznana
niesiesz kwiaty pachnące
widzisz oczy łzy roniące
pośród zamętu walczę
poznać mą drogę pragnę by
światło poranka było cieszące
a podróż ku wzgórzom radowała serce
"nie poddawaj się, jestem blisko Ciebie"
odkryć tajemnice chciałbym
jesteś moją magiczną przyjaciółką
dzieckiem słońca uroczym
kochajmy się już na zawsze
powiedziałaś: "aniołowie będą Ci sprzyjać"
wierzę w to i ufam im

żyć po wieczność szczęśliwą
jesteś cudną nimfą
moją muzą
spełnieniem snu o słońcu
myśleniem o gorącu
uczucia żarze
tam są plaże
barwne obrazy nieba
smak świeżego chleba
żyć z Tobą pragnę
konia biczem smagnę
srebrnym pegazem
popędzimy razem

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

ja bardzo romantyzm lubię... ale powiem tak: wiersz do mnie nie trafił. no ale wszak ćwiczenie czyni mistrza=).
"kwiaty, łzy, anioły, słońce, niebo ----> dzieciakowate i było milion razy" - owszem. było. co nie oznacza, że nie da się już użyć ich w ciekawy sposób. niedzieciakowaty.
romantyzm to też mistrzowska forma, a tej mi tu niestety brakuje. nie wiem, nie jestem poetą tylko muzykiem, więc może na przykładzie muzycznym: to, że muzyka jazzowa jest dziś w odwrocie i na wymarciu wcale nie oznacza, że granie jej nie ma już sensu. warunek jest prosty: trzeba robić to dobrze. i w sposób rozpoznawalny. więc jeśli już używać tych kwiatów etc. to w ciekawy sposób. i jeśli pisać z rymami, to szkolić formę:).
może się tu narażę "współczesnym", ale trudno:].
pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...