dzień piąty

[Regina Misztela]

Dzień piąty

Od dzisiaj ta ulica stanie się naszą pieczęcią,
pod którą rośnie nowe życie.

To tutaj o północy zamarłam ze strachu, że to już
ostatni raz odczuwam lęk. Przecież jeszcze nie odmówiłam
kilku mężczyznom spędzenia ze sobą życia. Przecież
miałam się ścigać, kto pierwszy pozbędzie się nerwicy
i miłości. A teraz patrz na ten bruk jak pulsuje
pod nim napięcie mięśni, jak krew miasta wpływa do
ścieków. To już piąty dzień naszej misji, a drzewa wciąż
martwe i świat nie czeka na mój pochówek. A przecież
mówiłeś, że może stać się rzecz straszna : nie będę miała gdzie wrócić.
Ludzie zapomną o swoich imionach, dzieciach i małżonkach,
kałuże zostaną, błotnista aleja zamiast plant i nawet tam
nie zamieszkam. W cichym archipelagu rynku i starych pamiątek.
A przecież nigdy nie chciałam tobie wierzyć, tak piękne
kobiety nie mogą umierać, co najwyżej być niewidzialną ikoną.
Więc może poczekamy na decyzje, która już dawno zapadła,
na banicję, której nie przyjmę

[Krzysztof]

To raczej nie jest wierszem. Liryczne rozmyślania?
Nie wiem.
Pozdrawiam :)

[wesoły grabarz]

po co tyle tej interpunkcji
a na końcu kropki brak
polskich fontów brakuje także
może waro przed wklejeniem do worda wstawić?

i ten dwukropek, fuj

sam lęk z powodu uświadomienia sobie
że to może być ostatni raz
kiedy odczuwa się "ten" lęk
jest dobre

reszta już nie

[Dorma]

stanowczo zbyt opisowy i zbyt przegadany. Dla mnie za mało poezji w tym wierszu.

Zgadzam sie tez z poprzednikiem

[Messalin_Nagietka]

bez podziału
nie da się czytać

ejć, za siebie mówię

z ukłonikiem i pozdrówką MN

[żygająca panna młoda]

Komentarz został usunięty

[Stefan_Rewiński]

Ciekawy, fajnie się czyta.