Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Szybowalem naprzeciw sobie
odbijalem sie od wlasnych mysli
chmury mknely lamentem zalobnym
jakiego sie nie da wysnic

Nic nie rozjasnialo ,nawet ksiezyc
domyslalem sie swiatla tylko
niemy las o jakze niemy
jak slowa co nie chca przysiac

dryfowalem od tad do tamtad
a moze to bylo odwrotnie?
wiesz ,kule mozna zamknac
rzucic ,potoczyc i odbiec

galgan jakis rzucono pod nogi
bym po nim chodzil , go deptal
wyrznieto mi wiare z podlogi
i pije ogien wprost z piekla

Opublikowano

Wszystko jest tutaj na siłę, bardzo utarte wyświechtane frazy (często niepasujące do kontekstu utworu) tj. "żałobny lament", "niemy las". Wydaje się, że konieczność rymowania dyktuje Ci kierunek pisania - w tym tkwi automatyzm - odradzam. No i ostatnie wersy:

"galgan jakis rzucono pod nogi
bym po nim chodzil , go deptal
wyrznieto mi wiare z podlogi
i pije ogien wprost z piekla"

ten przecinek pomiędzy "chodził" i "go" domaga się o spójnik "i"! To raczej nie zachwieje równowagi, której w tym i tak już nie ma. 10,8,9,8... "rzucono pod nogi" - czyje nogi? Niby tłumaczysz, że będziesz go deptać etc... acz mogą być to tylko Twoje nogi a mogą być to nogi wielu ludzi... Gdyby cały wiersz traktował o czynnościach jakie wykonano w związku z Tobą, to byłoby to do przyjęcia, a nie jest. Słowo "wyrżnięto'' nie dodaje tutaj (zapewne planowanego) tragizmu i tego okrucieństwa, lecz jest banałem, nie pasującym do reszty. Można było zrobić to na tyle poetyckich sposobów... eh... "i pije ogień wprost z piekła"... no i w ogóle nie łamiesz schematów (co nie znaczy, że z nich korzystasz...) gdyż, dobrze, pij sobie ogień jeśli lubisz, gusta to tabu, ale zastanów się... Spójrz na to trójwymiarowo:
-czy piekło musi być na dole, pod podłogą?
-czy musi w nim płonąć ogień?
-a może są inne miejsca z owym "piekielnym ogniem"?

Życzę indywidualizmu, trochę poczytaj, poćwicz, korzystaj z krytyk bo często wiele wnoszą (nawet te niekonstruktywne) no i może coś wtedy...

Pozdrawiam el

Opublikowano

ten wiersz pisany albo przepisywany po pijaku
jest nielogiczny ma blędy stylistyczne i orgoficzne

a jednak coś w sobie ma

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nie szukałem cię bo zawsze myślałem że takie rzeczy trafiają się innym albo w książkach które kłamią lepiej niż ludzie a potem przyszłaś bez fanfar bez obietnic po prostu usiadłaś obok jakbyś znała to miejsce od zawsze i nagle świat ten stary sku*wiel przestał mnie bić codziennie zostawił tylko lekkie siniaki żebym pamiętał jak było wcześniej kocham cię w ten brudny, ludzki sposób kiedy myślę o tobie przy pustym kubku o trzeciej nad ranem i wiem że nawet cisza z tobą ma sens tęsknota? jest jak niedopałek w kieszeni ciągle o sobie przypomina ale nie boli bo wiem że istniejesz że gdzieś oddychasz śmiejesz się może właśnie patrzysz w sufit tak jak ja i to wystarczy żeby jutro znów wstać nie wierzę w bajki ale wierzę w ciebie a to więcej niż kiedykolwiek odważyłem się mieć bo po raz pierwszy nie boję się stracić tylko cieszę się że w końcu znalazłem dom w drugim człowieku
    • Błądząc po pustynnych piaskach, w miejscach, w których dosięgniemy przykrytego mgłą nieba, każdy pozostawiony na ziemi ślad zamienimy w oazy. Tym tropem będą mogły podążać karawany spragnionych. Kropla po kropli zaczną spływać strumienie wody, wypłukując piach z zaschniętych ust. Już wiesz, wiesz więcej, więcej na pewno, na pewno, gdzie trzeba, gdzie trzeba wież. Wiesz, gdzie mgła spłynie z nieba.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...