Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie wiem czy jeszcze będę mogła pisać o sobie,
od dzisiaj w moim ciele mieszkają setki kobiet.

A każda z nich ma piękne imię - nawyki historii
osiadłe w sylabach, szkielety strun używanych

w pośpiechu albo dojrzewające apokalipsy,
odpinające dźwięk z powietrza. Tyleż samo

znamion smoków i węży w przegubie rzeki,
w której świat miał swój początek. I jeszcze

akcenty języków, krążące wokół ramion
jakby zaraz miały uciec w nową epokę,

zamieszkać tam i czekać na nowe wynalazki.
Przestałam pamiętać daty moich narodzin i śmierci,

za każdym razem ostatecznych
jak miłość.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



gdzieś już o tych kulturach to ja już pisałem, hi, czemu mi to odbierasz? hihihihi
z ukłonikiem i pozdrówką MN
ps. wiersz bardzo kobiecy - tak odbieram - tyleż o kobietach jest co i o peel'u - czyli nic, - nic się nie dzieje - poprostu jednym uchem weszło a drugim? a w środku coś zrobiło?
Opublikowano

A co to jest "typowa poezja kobieca"? :-)
Bardzo mi się podoba ten wiersz. Odbieram go podobnie jak Rhiannon. Metamorfozy to wszakże przemiany, przeradzanie się czegoś w coś... Każda kobieta przekazuje dalej geny szystkich kobiet (czy w ogóle istot), jakie żyły od początku świata. Każda kobieta uosabia też cechy jakiejś bogini lub wielu bogiń. A każda bogini jest ekstraktem jakiegoś aspektu życia. Czyż nie tak?
Pozdrowienia.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



gdzieś już o tych kulturach to ja już pisałem, hi, czemu mi to odbierasz? hihihihi
z ukłonikiem i pozdrówką MN
No... Przepraszam... :) Ale mi tu o co innego chodziło. Nie o samo przenikanie się kultur, że się zlewają w jedno w jakimś miejscu. Tylko w jakimś człowieku. W peelu. To co innego, niż napisałeś pod wierszem Stefana. :)

Pozdrawiam, R.
Opublikowano

ojeku, nie zabolało, rozumiem potrzeby funkcjonowania takiej poezji i nie ma dla mnie ona znaczenia pejoratywnego, rzeczywiście niektóre moje wypowiedzi mogą wydawać się niejasne, lub wyniosłe, dlatego tak rzadko odpowiadam, a to z powodu wiecznego braku czasu, ale postaram się jakoś to wynagrodzić komentującym.

Chodziło mi to, że tekst nie ma wymiatu jakieś głębszej analizy społecznej czy kulturowej, nie wnikam tutaj w zmiany na tle historycznym, jak sugerowałby to tytuł, tylko na wewnętrzne metamorfozy kobiety, która za każdym razem postanawia być silniejszą, zmienia oblicza, kształtuje ciągle chwiejną osobowość, liczne postanowienia to właśnie te narodziny i śmierci, które są taką wewnętrzną porażką, ponieważ rzadko kiedy bywają potwierdzone dłuższym stażem stabilności
pozdrawiam wszystkich, chcących podyskutować:)

Opublikowano

mężczyźni (pewnoć - mówię za siebie) troszkę inaczej to wszystko odbierają - a może by tak odnaleźć stwierdzenie na "zniewieściałego mężczyznę" - dziś porónuje się go do "geja" alboć do mazgaja - a kiedyś to był obrońca kobiet, alboć weźmy "damskiego boksera" - niektórym paniom to nie w smak a inym ... - ech - jedno wiem, na pewno - kobieta nie jest metaforą ani mężczyzna - nikt po nikim nie przechodzi (jak po trupie) na drugi brzeg - każdy powinien odnaleźć swoje miejsce na ziemi a to czy mówi językiem historycznym czy politycznym czy jakimś tam - to sprawa doboru słów i zrozumienia z drugiej strony - więc może między brzegami nie puchar a tęcza niech rozbłyśnie
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Opublikowano

Wiersz bardzo się podoba
wprawne pióro
i dobrze przeczytać
nawet mimo iż jest kobiecy
to i tak napisany w sposób
i bardzo ciekawie

zapachniało mi autorstwem Ewy Sonnenberg
w której to wierszach jestem zaczytany

ode mnie brawo za zamysł i wykonanie

wieczności.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Bożena De-Tre Z szacunkiem schylam głowę :) Wszystkiego pięknego :)
    • @Migrena Mam „ wrażliwcom” co wiedzą jak smakuje kawa o poranku….niech płynie wszystko-:)od

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      życzę….
    • Piłaś siebie z jego ust jakby każde słowo było toastem. Był zachwycony – do pierwszego haustu. Potem już tylko pił. I pił. Nie rozróżniał roczników, nie czytał etykiet. Szukał ciężaru w ciele, nie w tym, co dojrzewało latami. A ty – dumna jak burgund w kryształowym kieliszku – stałaś się wodą w plastikowej szklance. Nie dlatego, że przestałaś błyszczeć. Lecz dlatego, że on patrzył tylko przez szkło.
    • @Annna2Bardzo dziękuję! Masz rację  - Człowiek poraniony w dzieciństwie, często nie może się odnaleźć w dorosłym życiu. 
    • Zacząłem od rekonesansu - począłem subtelnie zataczać wokół niej kręgi, przyglądając się jej z każdej strony, uważając, aby przypadkiem nie pokazać mojego zainteresowania. Uważałem wtedy naszą domniemaną bliskość za dosyć intymną, za delikatną i gotową do rozsypania się w drobne kawałki pod nieuważnymi, obcymi dłońmi, ponaglającymi ruchami nie cierpiącymi subtelności. Dopiero potem skojarzyłem te spacery z orbitowaniem, choć byłem raczej księżycem (a ona nie była słońcem!), bowiem o ile pozwalała mi na to okazja, moją twarz cały czas kierowałem ku niej, starając się łapać wszystkie refleksy, które mogły mi rzucać poroztrzaskiwane szyby, czy fragmenty gołej blachy. Nie zliczyłbym ile takich okrążeń zdołałem wykonać przed powrotem do domu, lecz pewny byłem wszystkich uzyskanych informacji - całkowicie pustej framugi po oknie na parterze, idealnego miejsca na wtargnięcie do środka, otoczonego z trzech stron samą fabryką, tworzącą w tym miejscu odrobinę prywatności, z dala od pustych przechodniów jak i wścibskich oczu lokatorów przyległych do niej bloków. Następny tydzień spędziłem na wyczekiwaniu - w drodze do szkoły nadal ją mijałem, tym razem bez tak wcześniej nierozłącznego ze mną wstydu, obnażyłem się już przed nią, byłem już w pełni winny dokonanej myślozbrodni, która już w sobotę miała stać się czynem. Siedząc w ławce starałem się zadowolić rudymi włosami koleżanki siedzącej dwa rzędy przede mną, nawet starałem się docenić jej urodę, to jak słońce wpadało jej we włosy, lecz zacząłem brzydzić się tym, jak starałem się zastąpić nasze uczucie takim substytutem, brzydziłem się moją młodzieńczą naiwnością, myślą, że będę mógł doznać tej samej przyjemności w ramionach byle dziewczyny, że próbuję sprowadzić namiętność bliskiego kontaktu z istotą tak skomplikowaną jak ona do czystej sensacji dotyku.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...