Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

w pustym chlewiku

Włodzimierz_Janusiewicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Rhiannon

Rhiannon

Opublikowano
Opublikowano

:D
Chyba bardziej od wiersza podoba mi się wymiana zdań pod nim.

A wiersz - wydaje mi się - to taki po prostu obrazek. Chyba czai się gdzieś tam jakieś przesłanie. Że ten chlew pusty, nie ma już świń. Ale nie rozumiem, o co chodziło...

Niemniej - technicznie niezłe. Faktycznie daje uczucie tej pustki w chlewiku.

Ogółem - na plus. :)

Pozdrawiam, R.

Roman Bezet

Roman Bezet

Opublikowano
Opublikowano

W zasadzie jak kobieta coś powie, to żal coś dodawać; nie wiedząc co począć - można zawsze zamaszyście zaplusować - spódnicą ;D
A wiersz? zdaje się, że przedwczesny wigilijny "strach" dopadł peela.
"A to Polska właśnie" - przypomnę (żeby pozostać w konwencji cytatologicznej z jednego utwora ;)
pzdr. b

Włodzimierz_Janusiewicz

Włodzimierz_Janusiewicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Rację mają wszyscy (każdy swoją).
Oczywiście "w chlewiku" jest błędnym tytułem, skoro wprowadził w błąd - tak to jest jak coś się zmienia w ostatniej chwili. Peel jest obecny w stajni - poszedł do chlewika, mimo to nie jest w chlewie tylko przed, czy obok niego. Ot, jedna nazwa na dwa miejsca, więc lepiej będzie "pusty chlewik", czy coś w tym stylu.
Strach dopadł peela, chociaż nie świąteczny, ale... podpowiem: "...się pusty ostał" z czego to wycinek?
Ale tam! Post idzie, najedzmy się do syta!

Rhiannon

Rhiannon

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Plusuję, kiedy mi się cokolwiek w danym utworze (niekoniecznie literackim) podoba. Plusuję kiedy chcę i czym chcę. Zamaszyście, mniej zamaszyście czy kompletnie nie zamaszyście - w zależności od najprzeróżniejszych czynników. Bo jak mam czym plusować - to czemu nie? Bozia dała możliwości, to je wykorzystuję.

To zawijam moje spódnice i idę plusować innych.

Pozdrawiam, R.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiechu J. K.
      Lepiejki

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @lena2_ Zgadza się, lecz takiej kontrolowanej złości, gdyż nie warto burzyć swój wewnętrzny spokój.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Wiechu J. K.
      Nic nas nie łączy

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      @viola arvensis Egzystujemy w świecie złamanych serc. Przydałby się warsztat naprawczy, gdzie plastry miodowej miłości zabliźniałyby takie rany. Viola, każdy człowiek to osobny świat i aby takie dwa światy - kobieta i mężczyzna- mogły razem funkcjonować w trwałym i długim związku, potrzeba jest nie tylko miłość, lecz obopólne zrozumienie, które powinno się razem wypracowywać.  Pozdrawiam Cie serdecznie. 
    • wierszyki
      Ręce

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Kiedy miałam kilka lat, ogłoszono stan wojenny. Wysłuchaliśmy komunikatu przez radio, które zwykle było puszczane nad ranem. Choć jeszcze było ciemno, mogliśmy wykorzystać nagle dany nam czas na koziołki i inne radosne wygłupy. Cieszyłam się, że zostanę w domu, ale nagłą sielankę przerwała mama, wyjaśniając, że to znaczy, iż mogą nadjechać czołgi. Odtąd, od tego dnia i tej godziny, czołgi mogły wynurzyć się w każdej chwili, zwłaszcza że nie tak daleko od nas znajdowała się jednostka wojskowa. Mijaliśmy się czasem z nimi w drodze do lasu, gdy wyjeżdżały na poligony, zza mijanych murów, wracając z zakupów. W święta odwiedzaliśmy je, nieruchome, ustawione jeden obok drugiego, niosąc w sercach kolorowe chryzantemy. Tym razem tylko opuściły swoje pudełka i jak nakręcane zabawki wyjechały w strajkujących, przeciw bliżej nieznanemu wrogowi, który czai się tuż, tuż.    Gdy zniknęła koleżanka z klasy, uciekała przed czołgami. To właśnie one z bliżej niezrozumiałych mi powodów nakazały opuścić dom małej dziewczynce o dwóch warkoczykach zawiązanych na kokardki, zupełnie takiej samej jak ja. Dopiero co bawiłyśmy się u mnie w domu i na umówiony sygnał udawałyśmy przerażenie, zaglądając przez przedpokój w puste oczodoły straszliwej maski Króla Olch. Eksponat już rangi historycznej, zaprojektowany przez pana Zitzmana. Skądinąd ręce, które ją wykonały, były przedłużeniem nierealności wszelkich alternatywnych zakończeń, jakie niesie z sobą teatr. Na domiar złego, zamieszkałam przy drodze oznaczonej w planach jako droga ewakuacyjna dla czołgów. Przeciw możliwemu niebezpieczeństwu posadzono szpaler drzew. Okna wybudowano wyłącznie w ścianach sąsiednich od tych, których usytuowanie mogłoby zdradzić, iż ktoś chciałby usłyszeć lub potajemnie zobaczyć wyjeżdżający na misję czołg.   Schowaliśmy się tam, drzewa wybujały do góry, szansa na niezauważenie nas, wysoce wzrosła. Życie jednego człowieka, cóż znaczy w żarcie historii.      
    • Sylwester_Lasota
      Nic nas nie łączy

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Zapachniało Asnykiem... Kiedyś mi się zdarzyło takie nawiązanie do jego wiersza "Między nami nic nie było": A tu mam jeszcze "wersję dla leniwych" :)   A Twój wiers bardzo ładny. Trochę w nim Asnyka, ale bardzo dużo Violi :)   Pozdrawiam serdecznie.
    • beta_b
      Przepowiednie

      Przez beta_b · Opublikowano

      @Berenika97 przepiękny. Rozbiłaś bank ostatnich czytań. bb

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...