Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pragnę twej istoty

slawomir_zeromski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

slawomir_zeromski

slawomir_zeromski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

podchodzisz i jesteś
choć byłaś od początku
dotykam twych włosów
one pachną tak słodko
ciepło ich woni
płynie intensywnie
twego ciała słodycz
upaja tak bardzo
zaznajemy uniesień
kochamy się szaleńczo
upajam się twą piersią
ty wspierasz się na mnie
otulam cię ramieniem
pewnym i bezpiecznie się czujesz
ja twoje piękno
z ust twych spijam
pocałunki tak intensywne
do siebie tylko należymy
toniemy w swej rozkoszy
w swej słodyczy zapominamy się
otoczeni miłością
otoczeni pięknem
pragnący swych istot

Rhiannon

Rhiannon

Opublikowano
Opublikowano

Przecież prosiłam o poinformowanie mnie, kiedy będzie wiersz o nocy poślubnej... <: i nie dosta informacji. a co jakbym zauwa by mi smutno...>
Pozdrawiam, R.

P.S. Właściwie to sądzę o tym wierszu to samo, co o pozostałych utworach Autora. Zaletą tegoż konkretnego jest jednak to, że jest...
krótki.

Małgorzata_Jaworek

Małgorzata_Jaworek

Opublikowano
Opublikowano

zgadzam się z Panem M. K. Jakoś tak za zwyczajnie o tym co niezwykłe. Nie przekonały mnie te słowa. Ku pokrzepieniu serc: po mojej ostatniej próbie zmierzenia się z tematem miłości troszkę mnie przemielono na forum : ). W Twoim potoku słów brak tego czegoś, co porusza. Może zbyt wiele uczuć się w Tobie kłębi. Czasem w pisaniu potrzebny mały dystans. Pozdrawiam : )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Przepływ

      Przez Arsis · Opublikowano

      Noc. Ta noc obskurna. Noc, w której ja… W pokoju. W tym właśnie pokoju, w płomieniach świec ustawionych na stole, na krzesłach, na podłodze. W tych drżących blaskach wielokrotnych spojrzeń skrzydlate cienie wokół. I wszędzie…   Cisza szumiąca w uszach. Piskliwa cisza i szmer jakiś daleki, jakby ukrytego strumienia płynącej w żyłach krwi.   Na stole. Na blacie stołu. Na stole zastawionym świecami. Krople wosku spływają powoli. Nawarstwiają się w zaschnięte strupy.   Na stole, na krzesłach. Na dłoniach… Muskam palcami ściany. Opukuję je lekko.   Tępe odgłosy mieszają się z rezonującą pustką między cegłami. A za nimi. Za białym tynkiem. Nie. To nie tak.   W migoczącym półcieniu, między fotelem a zasłoną. Tutaj. Tu w kącie. W samym złączeniu ścian. W rogu… Idę. Spójrz, jak idę! A idę wolno, stawiając kroki, jakby w wielkiej zadumie. W wielkiej hipnozie zagubionego czasu.   Świeca... Jej płomień migocze, jakby z większą werwą. Coś go omiotło, bądź omiata tchnieniem przeszłości. Po mnie. Po mnie idącym. Przechodzącym obok. Podążającym. I rozsuwającym na boki sześciany powietrza.   Ramionami. Ramionami rozwartymi szeroko, jakby na powitanie… I jej płomień… Jej płomień kołacze się, próbując się wyrwać, odłączyć od reszty pełnej martwego życia.   Przede mną kąt.   Sam róg pokoju.   Płomienie kładą się i prostują w milczeniu niczym trawy w nagłym powiewie.   Dotykam dłońmi ściany.   Jednej, drugiej, unosząc wysoko głowę. I moje spojrzenie ulatuje w przestwór. W sam punkt całkowitego skupienia.   Nade mną. Tam wysoko. Sufit zbiega się ze ścianami w maleńką osobliwość. Chciałbym jej dotknąć, lecz nie mogę dosięgnąć, mimo że ręce wyciągają się ku niej, wyciągają tak bardzo…   Wiesz… Nie. Nic nie wiesz   W całkowitym uspokojeniu... Dosięgam językiem tego rowka w złączeniu ścian. Całuję i liżę. Namiętnie.   W tej chłodnej strukturze cementu wyraźnie czuć napięte ciało od powierzchniowego czuwania.   Ciało wchodzące w unisono od wspólnego oddechu.   Jakby mnie tak mógł teraz ktoś zobaczyć nagiego, podczas osobliwego tańca bez grama pruderii w tej ciszy.   I bez naruszania żywota płonących istnień.   Spójrz. No, popatrz na mnie!   Nie odwracaj tej obojętnej bieli martwych od dawna oczu, choć widzących wciąż we śnie.   Tego zimnego spojrzenia marmurowego posągu.   Tu jest wyjście z tego bunkra ziemskiej egzystencji. Jak go znalazłem? Och, pytanie. Nie wiem. Ale wiem, że na szczęście jest już daleko za mną.   Masz. Czytaj.   Zostawiam za sobą przerwane w pół słowa rozsypane myśli. Wiatr kartkuje je strona po stronie. Przebiega po nich niewidzialnym wzrokiem.   Ja jestem już pomiędzy. W nocy. W ciszy utkanej z westchnień.   Podczas gdy za oknem księżyc wywija się gwiazdą z drzewa topoli. Ze smukłej strzelistości nieba.   Ale już beze mnie.   Ponieważ w tej właśnie chwili, w tym momencie, w tej ekstazie przepływam między cegłami jaskrawym potokiem archaicznego blasku.   Albowiem pomiędzy nimi historyczna przestrzeń, dawna dziura po pocisku.   Dalej. Dalej!   Póki jest jeszcze możliwość przejścia. Stąd -- dotąd. Albo donikąd… Póki jeszcze można...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-03)    
    • Nefretete
      Przewodnikiem światła i cienia 1/2

      Przez Nefretete · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Robercie, przecież wiesz, że wiersze mojego autorstwa zawsze zaczynają się albo kończą linkiem muzycznym — nic się w tej kwestii nie zmieniło. Natomiast tematem staje się 'nic', istniejące w formie bezosobowej.   Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję
    • Robert Witold Gorzkowski
      Miłość w podróży X3.

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 Wszystkie trzy świetne i z klasą 
    • Robert Witold Gorzkowski
      Przewodnikiem światła i cienia 1/2

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      Dziękuję za wyjaśnienia no i oczywiście Marcin nie do podrobienia aranżacja boska. 
    • Robert Witold Gorzkowski
      List - powrót do emocji

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Nefretete dzięki

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...