Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nocy podobnych do pierwszej
- niespokojnych przerwanych
tak wiele

rzeka jest twarda jak dno łodzi
ale niekiedy płynie tak bardzo
że nurt na jej brzegach zamienia się w głębię
i nawet dęby w gęstych splotach
z wywróconym niebem a ziemią
bujają się w obłokach śniąc o żaglach

pomiędzy nie ma
nic – nawet gałęzi na której mógłby przysiąść

listopadowy zmrok
nachylony pod złocistą kapą
rozdaje strzępy fioletowych liści

wygładzam serwetkę na stole
skoro świat jest z żelaza
może trzeba go brać
żelazem - ale czy w dłonie

bezdźwięcznie
w przedostatni miesiąc roku
z drogi liści




.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Może i tak.
Szczerość w cenie :-)
Dziękuję za przeczytanie.
Fanaberka
:-)

boże, jak ja Panią lubię,
naprawdę

dzięki i pozdr.
Wiesz, to było miłe.
naprawdę :-)
Dziękuję.
Opublikowano

Wierz mi się podoba. całośc jest fajna, ma w sobie melancholie listopadowych dni. jednak jedna rzecz jest dla mnie niejasna, chodzi o te dęby. Nie rozumiem tej przenośni splecione nad brzegiem rzeki. Dąb (symbol Peruna w mitologi słowiańskiej) nie pasuje dla mnie w tym wierszu. Za bardzo rozbudowujesz znaczenie tego drzewa. Rozszerzasz znaczenie tego drzewa. Według mnie niepotrzebnie. Choć może masz powód ku temu. Tego nie wiem. Fajny wiersz ale z tym dębem mi się nie podoba ze zględu na znaczenie tego drzewa w symbolice (ale to tylko moje odzucie). Pozdrawiam

Opublikowano

powoli zaczynam mysleć, że listopad to bardziej wpływowy poetycko miesiąc niż maj czy czerwiec. ;)

kilka fragmentów dość ciekawych, aczkolwiek całość trochę za bardzo rozciągnięta. zminimalizowałbym w miarę możliwości. przedostatnia najbardziej się podoba. pozdrawiam.

Opublikowano

Fanaberko, myślę podobnie jak fu... są naprawdę ciekawe fragmenty, a całośc można nieco przyciąć. O wiele latwiej pisać komuś, co nie gra, a często naszym próbom pisania tak wiele brakuje... chyba się nie gniewasz...:) Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Uśmiecham się do komentarza :-)
Wiesz, nad moją rzeką rośnie amerykański gatunek: Dąb czerwony Quercus rubra. Dopiero w ostatnich czasach przepłynął Atlantyk i zadomowił się w Polsce. Żywotność drzew, ich splecenie, przeciwstawiam snom o samotnej, niebezpiecznej o żegludze.
Dziękuję za przeczytanie i uwagi.
:-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Chyba nie da rady go obciachać, każda część ma związek z tematem, zajmuje się innym jego aspektem.
Rzeczywiście cały wiersz zmierza do przedostatniej zwrotki, i gdyby cały był równie bezwzględny, to autorka by pewnie w tym miejscu zeszła na zawał. ;)
Dziękuję :-)
Opublikowano

troche ckilwe i pensjonarskie miejscami, ale
są intrygujące fragmenty, np.

rzeka jest twarda jak dno łodzi [...]
że nurt na jej brzegach zamienia się w głębię


ale tego: ale niekiedy płynie tak bardzo
nie mogę przełknąć, po cholere ta wata, za dużo
za dużo, wg. mnie trzeba ciąć i więcej takich jak wyżej
miejsc w wierszu umieścić, mocnych i pięknych.
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiesz po co ta wata? Ta rzeka ma być nie tylko silna ale i trochę żałosna.
Siła - to rzecz dana.
Wysiłek - to sprawa wyboru (przynajmniej pozornie).

Dziękuję za pochwałę fragmentów.
:-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiesz po co ta wata? Ta rzeka ma być nie tylko silna ale i trochę żałosna.
Siła - to rzecz dana.
Wysiłek - to sprawa wyboru (przynajmniej pozornie).

Dziękuję za pochwałę fragmentów.
:-)

jakoś mnie nie przekonałaś, ale oki.
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiesz po co ta wata? Ta rzeka ma być nie tylko silna ale i trochę żałosna.
Siła - to rzecz dana.
Wysiłek - to sprawa wyboru (przynajmniej pozornie).

Dziękuję za pochwałę fragmentów.
:-)

jakoś mnie nie przekonałaś, ale oki.
pozdrawiam
Nawet jeśli nikt nikogo nie przekona, to i tak tego rodzaju uwagi mają sens - uwalniają jakiś tam proces myślenia ;)
Autorka się cieszy, jaki to "śliczny" moment nieokreśloności wymyśliła, a czytelnik kręci nosem. Bywa :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...