Sen albo spanie

[poeta2000]

Prolog

spanie jest moją
jedyną alternatywą

świat, który tworzy
bezkresna imaginacja

ja - jego
życiowe tchnienie

albo

to wszystko w nieistnienie
(rzucić)

jestem ciemności atomem
wypełniony po brzegi

sen albo... umieranie


Jestem taki zmęczony. Myśl o wstawaniu mnie wycieńcza. Myśl o nowym dniu ciąży na oczach jak kamień. Kolejne starcie z rzeczywistością. Kolejna przegrana (z góry zresztą przesądzona) bitwa o własne życie. Przepychanki z pragnieniem posiadania a wyidealizowaną wizją szczęścia. Rozdarcie między materią a mistyką, dobrem i złem, elektronami a protonami. Złudna szansa na poprawę własnego losu. Zachodzę w głowę jak człowiek może uważać się za coś lepszego niż zwierzę. Nonsens. Nasze ruchy są wręcz absurdalne. Śmieszna szamotanina ze światem. Wyparcie się tego, że jesteśmy częścią natury - jak wszystko co żyje. Wykolejenie... Nienormalna jest moja niechęć do wstawania. Zwykle stworzenia nie są chyba aż tak leniwe. Ale to nie lenistwo. Raczej coś na kształt marazmu. Całkowite zrezygnowanie. Poddanie się jakiejś odgórnej woli. Świadomość, że nic nie zmienię. Że wszystkie moje wysiłki idą na marne, bo życie to tylko wegetacja. Los i tak robi co chce i wcale się nie pyta, czy to mi się podoba... Może wmawiamy sobie, że żyjemy? A wszystko co nas otacza, co się dzieje, to złudna gra pozorów? Migotanie cieni na ścianie, które układają się w najdziwniejsze kształty... Dużo bardziej wolę spać. Nawet nie dla samego faktu odpoczywania ale dlatego, że śniąc nie ma mnie dla świata. Jakbym grał główną rolę w filmie, który zarazem oglądam. Widz i bohater. Czasem jestem świadomy spania. Istnieję wtedy w tej pararzeczywistości będąc półbogiem, półczłowiekiem. Wiem wszystko. Mam moc niszczenia, tworzenia... moc latania. Zawsze latam. Nie wiem dlaczego. Nigdy nawet nie spadłem z dużej wysokości. A tam szybuję jak latawce. Lub raczej jak pyłek kwiatów W górę i w dół... Nocą świecę gwiazdami na czarnym bezkresie kosmosu. Wszechświat mnie ogarnia. Taki ciemny. Nie boję się ciemności. To naturalny stan. Panuje w niej całkowity spokój. Nie zmącony szumem pędzących fotonów... Ciemność kosmiczna jest jedna. Wypełniona sobą po brzegi i dalej... Wylewa się niezatrzymana. Nienasycona pochłania wszystko co jest. Koniec materialnego istnienia. Zostaje myśl. Energia atomów, żeglująca po czerni do nikąd... i wszędzie. Oto czym jestem. Egzystuję poza wszelką świadomością, która miast być mi darem, jest przekleństwem. Z dala od przeszłości i przyszłości – wobec wieczności nie ma to znaczenia. Jest tylko ciągłe teraz. Nie kończące się dziś. Powoli zapominam. Zapominam, że jesteście, że kiedykolwiek byliście. Wszystkie zdarzenia, moje i wasze bycie. Nie pamiętam minionych wieków. Ulatują ze mnie ostatnim tchnieniem... Pozbawiony fizycznego ciężaru nie czuję smutku ani samotności. Nie ma we mnie potrzeb i pragnień. Jestem ponadwymiarowy. Dopiero tu staję się prawdziwie częścią Boga. Jakbym wrócił do domu. Słucham muzyki wszechświata. Słucham jak tańczą planety, jak rodzą się słońca. Krzyki życia wydobyte z pustki. I wszystko zaczyna się od nowa. Tu ma swój koniec i początek. Tu jest alfa i omega... I ja. Bytujący. Poza żywym i umarłym, jest i nie jest. Całkowicie niedefiniowalna egzystencja bez celu. Bezkształtna maź, podobna wszystkiemu wkoło. Jesteśmy nierozerwalną jednością jak cząsteczki, których nie posiadamy. Wypełniamy. I w swoim atomicznym egoizmie, sami zaprzeczamy temu chemicznemu równaniu, jakim moglibyśmy być. Zapadamy się we własne ja... Nie jesteśmy duchami. Duchy to tylko echa minionych stuleci. Widma tego, co było i czasem, co będzie. Upiory sytuujące nas w określonej czasoprzestrzeni. TU w którym się znajduję jest czwartym wymiarem. Miejscem równie absurdalnym co realnym. Jak niebo. Jak się tu znalazłem? Kiedy? Tak naprawdę musiałbym wrócić do początku, aby nadać sens tej wyprawie... Ale nie chcę. Jestem także poza wiedzą. A nawet poza chęcią wiedzy i poznania. Poza historią. Jestem poza wszystkim co określa i co jest do określenia. Jest tylko teraz... Wobec tego, życie wydaje się być straszną chorobą, a umysł, duch i ciało są jej najgorszymi skutkami... Ale jestem tu tylko gościem. Jeszcze nie domownikiem. Może kiedyś byłem i zapewne znów będę ale teraz... dopędza mnie moje przekleństwo. Mój organizm nie wytrzymuje tak dużych dawek nieświadomości. Jestem skazany na jego potrzeby. Ma potrzebę życia. Mam potrzebę życia. Nienawidzę się za to kim jestem. Ale tego czym chcę być, nie da się we mnie zmieścić...
Za dnia ścigają mnie demony. Otwieram oczy i widzę je w każdym człowieku. W każdym zdaniu słyszę słowa, które wypowiadają. Miotają przekleństwa. Ich pragnieniem jest cierpienie. Są po to by dręczyć wspomnieniami przeszłości. Wizjami i marzeniami, których granice zatarły się w chwili wdzierania się do świadomości. Wtedy próbuję jak skalp zedrzeć je z głowy, a każda mara jest odrywanym kawałkiem skóry...
Śpię... a sen jest innym światem. Tworzonym przeze mnie. Takim jaki powinien być. Idealnym, wspaniałym, tylko dla mnie. Każde istnienie jest w nim, bo JA je określam. Wszystko sytuuje się względem JA. Jestem ich rzeczywistością. Są póki chcę. I w akcie kreacji jestem równy Bogu. Tyle, że jego nie ma w moim śnie, bo to JA jestem bogiem... Teraz już wiem, dlaczego czuję, że wypełnia mnie każdy skrawek wszechświata. Stwórca się pomylił. Nie powinien był robić nas na swoje podobieństwo. Nie tak...
Odnajduję równowagę. Spokój. Nie płynie czas, nie ucieka. A wszystko to, póki się nie obudzę. Wtedy z wolna ogarnia mnie przerażenie, panika. Dopędza mnie TERAZ. Boję się rozsunąć powieki... Mimo tego, nie oszukam własnego ciała. Ono wie, że już nie śpię i robi to automatycznie. Nie potrafię Go zmusić do posłuszeństwa. Nigdy. Zawsze robi, co chce. I znów nie czuję się sobą. To jak więzienie. A nocami kopię tunel. Każdego zmroku coraz głębiej. Aż pewnego poranka obudzę się wolny. Jak kosmiczny wiatr.
Otwieram oczy.
Teraz muszę wstać... Jakie to upokarzające... Jak co rano, trzeba się myć. Napełnić organizm wartością energetyczną z puszki czy innego opakowania. Uzupełnić ilość płynów... Przywodzi mi to na myśl pole uprawne, które trzeba nawozić, nawadniać, odchwaszczać itp. Jesteśmy rolnikami własnego ciała. Uprawiamy je. Hodujemy samych siebie. A kto uprawia wszechświat? Czym go nawadnia i nawozi? Jakie plony zbiera? Kto to jest? Czy jest podobny do mnie? Od świtu bombarduję się pytaniami, które jeszcze tylko potęgują moje senne imaginacje...
A więc słońce wschodzi nad horyzont. Potem góruje w zenicie, by chwilę potem przez resztę dnia opadać. A ja podążam za nim. Ono prowadzi mnie do nocy. Jakby na końcu widnokręgu czekało moje upragnione NIC.

[adam sosna]

tekst smutny

rzeczywistość bardzie jeszcze

powiedziałbym: skrzeczy

ale to już było

[Włuczykij]

ciekawe, przeczytałem i podobało mi sie


zapraszam do mnie... jednyne co mnie dziwi na tej stronie to brak komentarzy do prac

[ula]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

łe, bo jak się tak otwiera i widzisz takie długiecoś, to się odechciewa, a jak jeszcze jesteś po pracy czy szkole to tym bardziej...

ale ja się wysiliłam, przeczytałam. nawet fajne. czasami są momenty słabsze jakościowo, ale ogółem wszystko tworzy zgrabną i poprawną całość, po której przyjemnie ślizga się ślepkami. jesteś bardzo wrażliwy, a do tego robisz dobry użytek z mózgu, poeto200;) chociaż od takiego myślenia można by było oszaleć na dłuższą metę...

[poeta2000]

Cóż, czasem też mi się tak wydaje. Ale chodziło mi właśnie o napisanie tekstu z pogranicza wariactwa. W zasadzie tym się obecnie trochę zajmuję (jeśli idzie o literaturę). Pasjonuje mnie sen, świadomość i wariactwo jako tematy. Być może przyszłe teksty będą dalej rozwijały ten wątek. Myślę też, że poświęcę więcej uwagi tematyce kosmicznej. Dziękuję za pochwalne uwagi dotyczące mojego mózgu :)

[Lilka-rusalka]

Dołaczam się do pozytywnych komentarzy. Przeczytałam jednym tchem, a to nieczęsto mi się zdarza. Podoba mi się przechodzenie z zdania do zdania. Bardzo ciekawe i pozdrawiam. Chętnie tutaj wróce na tą stronę. Ps. pamiętam o Twoim komentarzu. Dziękuje za cenne uwagii. Pozdrawiam:)