Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ciężko uwierzyć w mój ciąg dalszy czasami
wołają mnie po imieniu a ja nieruchomieję

tak nadal mam imię i coś znaczące daty
czarne myśli i różowe okulary
czasami odwrotnie
i srebrzysty księżyc za oknem

to niewiarygodne że można tyle czasu
szukać drogi prowadzącej do źródła

chciałam się napić wody z Lety
ale ślady odciśnięte w pamięci
okażą się jeszcze ważnym tropem


miedziana piękna jesień -
proza dnia coraz wcześniej ustępuje
magicznej nocnogwieździstej poezji

płomień świecy pali się tak pewnie
jakby wiedział więcej

wierzę w żywioły
trzeba się im powierzyć

od teraz powietrze i ziemia
woda i ogień niech uczą mnie
od nowa

Opublikowano

czekałem ;)

jak zwykle całość stanowi osobiste wyznanie peela, zapis stanu ducha oraz przebytej drogi.

stwierdzenie
"to niewiarygodne że można tyle czasu
szukać drogi prowadzącej do źródła" łączę z zakończeniem. Powrót do natury, prostoty, tego co "jest naprawdę", przy jednoczesnym nie zapominaniu o bagażu dotychczasowych doświadczeń (bez picia wody z Lety).

"żywioły, trzeba się im powierzyć" - czasem można tylko przyjąć wydarzenia, przeciwności takimi, jakie są, ze spokojem poddać się. Zachować zawsze pogodę ducha i - może przede wszystkim - nadzieję.

Musi cieszyć więcej czasu, większy nacisk na "nocnogwieździstą poezję", niech owocuje kolejnymi utworami:)

Podoba mi się, jak zwykle zresztą. Z drobiazgów może niemiłe zestawieni "wierzę" - "powierzyć"
Pozdrawiam serdecznie:)

Opublikowano

ten podział na strofy mi się nie podoba- za bardzo "rozbity" ten wiersz, co go "drze" , staje się przez te formę mało płynny.
czasami odwrotnie ---> zamiast to odsuwać ,daj kursywą- tak jest ni przypiął ni wypiął:P
no i - odwrotnie- oknem- prawie rym
ostatnia strofa też mogłaby być kursywą (tak mi się widzi:P)
całość niczego sobie, ale popracuj nad wersyfikacją!
pzdr

Opublikowano

to prawa, czasem trudno uwierzyć w ciąg dalszy. ale trzeba i cieszę się, że i to w wieszu się pojawia. zresztą, czemu nie próbować wciąż i wciąż...?
zabieram ze sobą tę prawdę, czekałam na Twoje wiersze. będziesz częściej?

pozdr. a

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Witaj Drogi Michale:) Tak, stan ducha, jakiś etap... A żywioły to rzeczywiście to, co jest naprawdę i to, z czego wszystko się wyłania, coś, co wszystko warunkuje, takie źródła. W dawniejszych czasach przywiązywano do nich większą wagę, bardziej je szanowano. Ale do dziś przetrwała wiedza o np. oczyszczających właściwościach ognia. Podmiot liryczny potrzebuje tej tradycji, potrzebuje tego powrotu do korzeni, pełnych magii korzeni. Z tym też wiążę nocnogwieździstą poezję - rytm natury odkrywa nocne dziwy, nieco nierealny, tajemnczy, pełen półcieni czas.

Faktycznie to 'powierzyć - wierzę' niefortunnie wypadło:/ Trzeba zmienić:)

Dziękuję Ci bardzo, że poświęciłeś mi swój czas. Bardzo mi miło, jeśli choć trochę się podoba:)
Pozdrawiam serdecznie:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pomyślę w wolniejszej chwili co z tymi wersami począć, no i z kursywą, do której nie jestem całkowicie przekonana nadal... Cieszę się, że zajrzałaś, dziękuję Ci i pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Agnes, miło mi, że znów się u mnie pojawiłaś, dawno Cię nie było:)
Trzeba próbować, trzeba całą sobą próbować...

Mam nadzieję bywać częściej;p, chciałabym bywać:) a jak będzie - czas pokaże.

Dziękuję Ci bardzo za słowa i pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gęste pnącza, coraz skuteczniej zniewalają bieg. Blokują już i tak trudną drogę. Na domiar złego kawałki ścian i wszelkich innych śmieci, jeszcze bardziej utrudniają parcie do przodu. A jest ono przemożne, bo też cel dla mnie istotny. Niestety. Ilość przeszkód powiększa nieustannie skale trudności.          Powstają wciąż nowe i bardziej upierdliwe. Blokują uparcie drogę. Jakby coś mnie chciało zniechęcić, wyrzucić poza nawias, gęsto zapisanej kartki, dając do zrozumienia, że jestem niepotrzebnym elementem w tej całej układance, w której nie wiem, co jest grane. Czy fałszuje orkiestra, czy wręcz przeciwnie – nie pasuję, do tonacji i rytmu świata, a cały mój wysiłek, pójdzie na marne.      Może na szczęście, nie dla całego, ale i tak, trudno mi przebrnąć przez ten, nieprzychylny tunel. Poza tym, nie mam pewności, czy warto, chociaż przeminą bezpowrotnie, jakiś bliżej nieodwracalne chwile.    Jednak  promień przywołujący, coraz słabiej, acz stanowczo, wyznacza drogę. Cel jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Czynniki utrudniające, przytłaczają ze wszystkich stron. Kolczaste druty jaźni, dławią i ranią niemiłosiernie.      Pomimo, że  wołanie już trudno słyszalne, odczuwam jakieś dziwnie rozpaczliwe przynaglenie. Mówi o tym, że za chwilę może być za późno. A wystarczy tak niewiele. To właściwe już tylko same echa, powtarzają wciąż to samo.   A jednak. Niemożliwe, może byś możliwym. Jeszcze trochę rozgarniania przeszkód i wchłonę sensowne wytłumaczenie. Może jeszcze nie wszystko stracone. Widzę przysłowiowe światełko w tunelu. Błyszczy daleko, lecz odległość, jakby krótsza. Mam w sobie więcej energii, spotęgowanej widocznością celu, lecz może to tylko, złudzenie.       Cholera. Światełko zaczyna zanikać. A przecież w jakiś niepojęty sposób, jestem prawie u celu podróży. Nawoływanie było przecież bardzo silne. Aż prawie bolało. Nie chcę popełniać błędów, ale czasami tak mam. Mylę cel. Może teraz, zmylił, mnie?    Jestem wewnątrz umysłu. Niestety. Przybyłem chyba za późno, bo raczej już po sprawie. Nie mogę nic na to poradzić. Czuję się jak ścierwo, wyciągnięte z zamrażarki, którym ktoś stuka, o kant przegapionej powinności.   Mogłem bardziej uwierzyć w przeszkody, by mieć większą pewność, że je pokonam, chociaż trochę wcześniej. Dupa ze mnie, a nie empatia! Może wystarczyło kilka słów zrozumienia. Przepraszam – wypowiadam w myślach – patrząc na nieruchomą ciszę.  
    • Widziałem ją w śnie? Była na ulicy? Znałem ją?   W innym śnie: Jawił się jej zarys na krętych schodach. Prowadzą one do krzywej wieży…    
    • brzmi jak terroryzm zawsze będę zdania że najlepszy jest dobry król. polska już królem okrzyknęła postać znamienną  ale zapomnieli . a najlepiej będzie jak nam będzie Duch hetmanił
    • Wielość twierdzi o drugiej istnieniu nietaktownie, że dwutaktowna czyli taka nijako dwoista Druga o pierwszej takoż, trzecia urojonej szuka, sztuka lub sztuką w pigułce lub pigułkach doszukać wszech istnienia. Kompletna schizma bez cierpienia i dwoistości biegu zdarzeń jak dwubiegunówka czap polarnych Tylko orać wypługować wyplantować etc. Trybun wrzeszczy zgiń przepadnij a sam nie raczy się wpasować    
    • @KOBIETA @Manek Dziękuję. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...