Anna_M.

@Joanna_Bogdańsk Dobre przesłanie, pozytywna energia, może trochę za mało wiersza, ale plus za pozytywne wibracje

@egzegeta Dzięki. A jeśli chodzi o tytuły, to rzadko, bardzo rzadko je nadaję.

@maria_bard Ale budujące słowa. Dziękuję:)

ziemia powietrze ogień woda niech rodzą mnie na nowo weryfikują lustra myśli gimnastyka przeczuć i pragnień efektywności lekcji pokory mam intencje być światłem pierwiastkiem wyciągniętym ze słońca otulać cię kocem złotych inspiracji spacerować wśród szumiących drzew które nie myślą że wiatr łamie jestem pragnieniem leżenia wśród traw zestrojenia się z sercem ziemi zaglądam w wody zapomnienia falujące obietnicą w twoich oczach mam aspiracje być melodią modlitwy słowem tańczącym na twoich ustach zapachem powietrza skoro świt ziemia powietrze ogień woda niech rodzą mnie na nowo

jeżeli przyczyna i skutek i nic bez powodu dlaczego odszukać się nam przyszło w cyklonie dążąc do dobra przywołaliśmy burzę zrywającą dachy z domów przeszłości wiarą w nieprzewidziane wznieciliśmy wichurę rozdmuchującą stare porządki odkrywając nowe gwiazdy wywołaliśmy ulewy zmywające tak znane nam drogi burza zawiesza się wiatr nieruchomieje niebo nie skrapla się boleśnie kiedy jesteś blisko otwiera się oko cyklonu przy tobie mój spokój

@Waldemar_Talar_Talar dzięki:)

@bess_enger wykrzesze się z siebie

trzeba odejść odważnie by wrócić do siebie słowa zataczają kręgi spada się na ziemię po zbyt długim zwlekaniu z dobrowolnym zejściem oddaję się rzece rozpalam ognisko otwieram ramiona na wiatr stawiam stopę na pachnącej ziemi wyroki losu okazują się darami niebios kiedy wykrzesze się odwagę by wrócić

Bardzo dziwne wrażenia, nie pisałam 6 lat, wcześniej bardzo dużo; czuję się jakbym wracała do siebie:) Dzięki za dobre słowo, bezcenne.

@Marlett Może za bardzo opowiadam w wierszu, może wydaje mi się że jak poodcinam, to zabiorę a nie nadam sensy. A czas teraźniejszy to dobry pomysł. Dziękuję za pracę nad wierszem, pozdrawiam.

@Marlett Dziękuję za cenny komentarz. Pomyślę nad tym, usiądę jeszcze raz, może masz jakieś sugestie?

przejść nam trzeba razem po tęczy doświadczyć ekspresji każdego koloru aby potrafić odróżniać szkło od kryształu czasoprzestrzeń magiczna nieskończoność tonów przechodnich z łatwością odnaleźliśmy w sobie dzieci bezkrytycznie śmiejąc się wśród różowych słoni z lekkością ulegaliśmy metafizyce słońca jak postacie z pejzażu późnoletniego karmiąc się ciepłem promieni doznawaliśmy barwy żółtej dynamiczne spacery wzdłuż i wszerz wspólnej nadziei i marzeń niebieskich i zielonych dróg rosły przy nich czerwone kwiaty nic nie jest na zawsze tyle razy powracał czas próby brązy przyciągały do ziemi poznaliśmy jej surowy zapach kiedy zwilżona łzami parowała najciężej było po zachodzie słońca czy daliśmy sobie dostatecznie dużo ciepłych miękkich barw by przejść przez nocne cienie szarości czarności nasze aury zlewają się byśmy mogli czuć kiedy za wszelką cenę przyjść i za rękę poprowadzić gdzie jaśniej miłość to wspólna wędrówka po tęczy kompletowanie kolorowych kryształów z których złożyć jest szansa witraż doskonały czy mamy dłonie artysty?

a gdybyś poszukała słów które powiedzą to, co masz na myśli i jeszcze coś? myśl jest dobra, poszukaj słów, pozdrawiam

nasze dzieci nie będą kryształowe po wychowaniu w szklanych domach do dyspozycji zegary przestrzenie i serca można iść po nitce do kłębka albo snuć pajęczyny istnienia wiedząc że słońce daje życie i nie zwracając ku niemu twarzy to też wybór niekoniecznie właściwy odrysowany od szablonu na oczach można mieć opaskę temidy albo klapki własnych ograniczeń myślimy jak nas nauczono lecz obrączek nie czynią złotymi widniejące na nich próby

@maria_b Dziękuję za budujące słowa

@TomaszT wracam po przerwie, potrzebuję czasu, rozgrzewki

byłam spóźniona więc lato przeciągnęło się o miesiąc bym miała początek w słońcu chwilę później bardziej eteryczna odnalazłam się w sztuce jesieni ostrożnie stąpając po malowidłach jarzębiny liści kasztanów poczułam że barwy ziemi są ciepłe było czarownie jak nigdy mocniej padało tylko raz szybko dowiedziałam się dlaczego zdążyłam podziękować jesień dojrzała deszcz dudni o ziemię bezlitośnie przygotowuje nowy grunt hartuje przed zimą we mnie ulewa we mnie wichura pomóż mi boże przetrwać mrozy i wybudować niezniszczalny dom dla ludzi o dobrych oczach

nie rozumiem końcówki

dzięki za wskazówki

że nie zgadniesz co przywieje czas jedynym NIGDY godnym uwagi jakaż jestem ludzka ze swoim pożądaniem pewności z moich mankamentów najbardziej niepojęty brak cierpliwości jak tatuaż piekła na zbyt szczupłych plecach o każdej porze dnia i nocy serce uparcie pompuje wolność to jedyne ZAWSZE warte uwagi wolność pachnie skórą ukochanej osoby pomóż mi nauczyć się nie oczekiwać realnych dowodów dla marzeń i snów wskrzesić w oczach bezmiar w którym rozpłyną się wszystkie zawsze każde nigdy

dziękuję

najważniejsze że zdążyliśmy spotkać się w labiryntach zmienianych kalendarzy że nasze ślady zeszły się cierpliwie wydeptując mandale codzienności najważniejsze że nasze spojrzenia odnalazły się po długich lotach tym samym nieboskłonem i bez zapałek wznieciliśmy ogień który ogrzał nie parząc dał światło i nie spalał uczucie ugłaskane smukłymi ramionami wierzb otulone chustą utkaną z mgły i blasku księżyca odbijającego się w lustrze nocnych wód najważniejsze że zdążyliśmy dowiedzieć się że jesteśmy na prawdę

za dużo mówimy, oceniamy, rzucamy słowami; mało jest ludzi milczących, ale kiedy oni mówią, słuchają wszyscy;

prawie każdy kogoś ma za nic niektórzy nie muszą płacić i uwielbiają rzucać śmieci gdzie popadnie tak jak słowa które ci co słyszą powinni w moment zapomnieć bo pamiętliwość przecież zła oni w tym czasie zdobywają szczyty głupoty zawsze wypływają z innych awans awansów możliwość chrzczenia w końcu janów na pęczki inspirują mnie ludzie milczący

nie za duży skok w klimatach wiersza? może schować go na tydzień, codziennie zaglądając i wyjdzie perełka:)