Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wiesz, co oni teraz mówią, kochana
że dzwonią dzwony, a od jutra
mnie już tutaj nie będzie
zostawiłbym tobie te kilka kartek
ale

i tak nas nie ma

dawniej łamali nas pałkami
a kości odrastały
wybijali zęby, potem
wstawiały nowsze
piękne asystentki
widziały w nas bohaterów

wiesz, że nie mam sił się bronić
tych kilku chłopaków w mamrze
i kilku staruszków z tymi butelkami
czasem kiwają głową na znak
że poznają, by zasnąć

i tak ogłosili pokój
a wszystko podrożało.

Opublikowano

Wiesz kochana, co oni teraz mówią, że dzwonią
dzwony, a od jutra już mnie tutaj nie będzie
zostawiłbym ci te kilka kartek, ale…
i tak nas nie ma

dawniej łamali nas pałkami, a kości odrastały
wybijali zęby, a one nowsze i bielsze były
piękne asystentki widziały
w nas bohaterów

wiesz, że nie mam sił się bronić tych kilku
chłopaków w mamrze i staruszków z butelkami
czasem kiwają głową na znak
że poznają, by zasnąć

i tak ogłosili pokój, a wszystko podrożało.

Michale, moje sugestie, a tytuł może:ONI. Pozdrawiam.

Opublikowano

no pięknie,ale mam pare drobnostek:

-te czy tych kilka kartek? mam rebus z tym

-wybijali zęby, a one
nowsze i bielsze były potrzebne?dziwnie brzmi,nie leży mi .moze chociaz przestwic

-wiesz, że nie mam sił się bronić
tych kilku chłopaków w mamrze
i kilku staruszków z tymi butelkami
czasem kiwają głową na znak
że poznają, by zasnąć -- najlepsza,nic do poprawy

-a wszystko podrożało.--moze bez "a"? to "a" sprawia że zakończnie staje się mniej wyraźne.takie...proste,niemal prostackie w moim odczuciu.z reszta wiesz ze ja mam uczulenie na "a" :)))
pozdrawiam:)/martyna
wrócę

Opublikowano

Wiersz przeniósł mnie w ''tamte'' czasy;jakoś dobrze je pamiętam, bo
brałam w tym udział i powiem,że dosyć dobrze zaprezentowałeś temat.
Podoba mi się ''taki wspominek'' Pozdrawiam serdecznie:)))) EK

Opublikowano

Chyba wkleje wersje Eugena, jak pozwoli :)

I wytłumacze Jego Alter z zębami - miałem raz taki przypadek, że wstawiła mi pani dentystka dwa przednie zęby i świeciły przez jakiś czas jak cholera :)

To tyle - dzięki wielkie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




co za babsztyl, no mówię ci Michale, nie do życia:) takie to jakieś... zupełnie jak ta, no... baba;
się uweźmie to koniec; taka paskuda jedna;

co to ja miałam... a no tak, wersja Eugen De klarowniejsza, te dzwony to nadal mi gdzieś dzwonią; i nie podoba mi się to;

a, że w przeciwieństwie do akwamaryny marudą nie jestem, to napiszę nawet, że całość mi się owszem;
"dawniej łamali nas pałkami, a kości odrastały
wybijali zęby, a one nowsze i bielsze były" to jest dobre, mocne, obrazowe i grzechoczące;

pozdrawiam;)
Opublikowano

Akwamaryno - o garnki nalezy dbac i koniec. To jest dusza kuchni, a tak naprawde przedmiotem staje się kobieta. garnek - to poezja :)

Kyo - a pomyśle, chociaż jak doczytałem, wielokropy posiadają pełne znaczenie, byle ich nie naduyżywac :)

Dzięki.

Opublikowano

Michale, napisałem,to co napisałem, a to już Twoja sprawa czy skorzystasz?! Ja pozwalam, bo na Twoim poletku wszystko się rozgrywa, pod Twoim wierszem i Ty masz do tego prawo bardziej teraz niż ja. Zgadzam się z kyo, że bez "ale" i kropek. Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tylko prawdziwe kobiety potrafią być " przy garnkach. Napisałeś AUTORZE bardzo ważne słowa. Gratuluję. Pozdrawiam. Stefan.


Stefan,
no nie. szowinizm przebija mi uszy.
czy wiesz, że mam trzy kolczyki, hehe :)))

zdrówko
luśka
Opublikowano
[u]Wiesz, kochana[/u]
Wiesz, co oni teraz mówią, kochana
że dzwonią dzwony, a od jutra
mnie już tutaj nie będzie
zostawiłbym tobie te kilka kartek
ale

i tak nas nie ma

dawniej łamali nas pałkami a kości odrastały
wybijali zęby, potem nowsze i bielsze były
piękne asystentki widziały w nas bohaterów

wiesz, że nie mam sił się bronić
tych kilku chłopaków w mamrze
kilku staruszków z tymi butelkami
czasem kiwają głową na znak że poznają,
by zasnąć

i tak ogłosili pokój
a wszystko podrożało.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97   absentia dei  !!!!!!!   Twój wiersz jest głęboką medytacją nad stratą, pamięcią i bezsensem cierpienia, umieszczoną na granicy snu i jawy.   w obliczu totalnej ruiny, pytasz  o swoją tożsamość w kontekście archetypicznej figury Hioba.   milczenie Boga, który wydaje się być jedynie biernym świadkiem rozpadu świata i ludzkiego ducha.   stworzyłaś poetyckie studium żałoby.   piękno poetyckiego języka służy opisowi niemożliwej do zniesienia pustki.   to w rzeczywistości nie jest wiersz.   to studium do zamyśleń.   głębszych niż wszystkie dni człowieka.   do rozpaczy......i maleńkiej iskierki WIARY.   do sensu wszystkiego.        
    • Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię myśleć i rozwiązywać.  Planować i dociekać.  Od bezsensownej piłki,  wolę mecz curlingu czy snookera.  Partię zaciętego tenisa.  Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię, skąpany w świeżej ciszy dzień. Samotny spacer,  wśród nagich, wichrowych szczytów. Odseparowanie od poznania ludzkiego myśli. Odpoczynek na leśnym zboczu  z widokiem na stada rozciągnięte,  wśród pastwisk.  Dorodne konie, jaki i kozy.  Nie patrz.  Nie dotykaj.  Nie krzywdź.  Ja się cofam i kurczę przed ludzkim dotykiem, jak listki bezbronnej mimozy.  Nie polubisz mnie. Bo ja obcuję ze starymi bóstwami i demonami Chodzę ścieżkami umarłych  poza ziemskimi eonami.  Dzięki składam Matce Mokoszy  a krew z mych ran spływa do ust,  śpiącego pod ziemią Welesa. Ty potrzebujesz oparcia w męskiej skale, której wichry i tajfuny losu nie straszne.  Na cóż Ci oblicze marsowe i milczenie złote, ociosanego surowo czasem okrutnym, porośniętego mchem i bluszczem dzikim, posągu o kamiennym spojrzeniu i sercu. Porzuconego na pastwę wściekłych biesów. Zimnego i na żale  i na płacze dźwiękochłonnego.  Dorosłem, by osiąść w swej oddalonej od blasków dusz samotni.  Przeczekam miłość i śmierć,  jak wiekuiste, wieczne dęby.  Nie ma na mój żywot kosy,  dość sprawnej i ostrej. Czemu tak patrzysz na mnie  góro śnieżna i samotna? Nie widziałaś nigdy duszy utraconej?  Ześlij lawinę.  Któż będzie szukał posągu  w przepaść strąconego.
    • @Berenika97 Twój wiersz dotyka cierpienia tak samo, jak czyni to Księga Hioba - od środka, przez mrok, przez pytanie „dlaczego?”, które brzmi w człowieku bardziej niż odpowiedzi. Ale warto pamiętać, że w samej historii Hioba to nie Bóg był sprawcą jego nieszczęść. To Szatan twierdził, że człowiek kocha Boga tylko wtedy, gdy wszystko mu sprzyja. Bóg jedynie dopuścił próbę - bo wierzył w serce Hioba bardziej, niż Szatan wierzył w ludzką słabość. Hiob nie wiedział, co dzieje się „za kulisami”. Nie znał przyczyny swojego bólu. A mimo to nie złorzeczył. Powiedział tylko: „Bóg dał - Bóg wziął.” Słowa, które rodzą się z pokory, a nie z oskarżenia. Dziś ludzie często widzą świat odwrotnie: gdy im się poszczęści  mówią o "diabelskie szczęście miałem" gdy ich spotka nieszczęście  mówią „kara Boska”. Szczęście przypisują złu, a ból - Bogu.   A przecież Księga Hioba jasno odsłania, jak niewłaściwa jest taka logika. I właśnie dlatego Twój wiersz tak dobrze koresponduje z tamtą opowieścią: wchodzi w tę samą przestrzeń pytań, w której człowiek próbuje uchwycić sens, którego nie widać - a jednak, mimo ciemności, nie wypuszcza z dłoni światła. Ojej, ale się rozgadałam, sorry.
    • @Laura Alszer   Lauro.   to jest cudny, sensoryczny wiersz.   wyraża intensywne wrażenie luksusu i blasku, które prowadzi do głębokiego, niemal kosmicznego przeżycia.   buduje napięcie od chłodnej, ekskluzywnej obserwacji do gorącej, spełnionej bliskości w ostatniej strofie.   bardzo, bardzo, bardzo..... podoba mi się .  
    • @Migrena Ano właśnie. Otóż to. Więc gardłujmy się lepiej dalej i pogarszajmy stosunki z naszymi sprzymierzeńcami. To nas od Rosji uratuje. No i zamiatajmy przy okazji wykroczenia naszych współbraci pod dywan. Brawo   A w wersji hard. Podczas wojny niejeden polski szubrawiec wzbogacił się na żydowskim nieszczęściu. Po wojnie Polacy sobie nawzajem uczynili piekło. A i dzisiaj w niektórych kręgach szerzy się antysemityzm a nawet faszyzm.     Mimo wszystko jest to piękny kraj i żyją w nim w większości wspaniali ludzie. Tylko że w innych krajach jest tak samo.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...