Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 49
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Bardzo lubię góry, zresztą często wędruję po górskich szlakach, i jak czytam Twój wiersz, odnajduję w nim cząstkę tego pięknego miejsca na ziemi. A dedykacja, niczego sobie, to tak jakby dla tych niewidomych inaczej, czyli dla tych, którzy nie dostrzegają piękna dookoła.
Cieszę się, że wena twórcza Cię nie opuszcza.
Kolejny bardzo ładny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Bartoszu.. naprawdę cudo! To pięknie napisany wiersz, wzruszyłam się.. Bardzo kunsztownie dobrałeś i posplatałeś te słówka, porównania. Idzie do najulubieńszych z ulubionych :)) Ściskam.

Opublikowano
a że jest taka piękna - wciąż słów nie znajduje...

Góry są moją pasją - uwieeeeelbiam je! Dopiero na szlaku czuję się prawdziwie wolna! I ten fascynujący klimat, i świadomość, jacy jesteśmy malutcy w stosunku do matki natury... nie znajduję zatem słów i tak nie byłyby obiektywne, w ślepo zabieram i tyle:)
zresztą kolejny;P
serdeczności/V.
Opublikowano

Hehe, wiedziałem o czym napisać - po ilości komentarzy widać wyraźnie,
że to znakomity biznes, organizowanie wycieczek wysokogórskich:)))

Wybaczcie, że tak zbiorczo wam odpowiem, ale czas nie pozwala, choć bardzo bym
chciał każdemu i każdej z osobna podziękować... Jestem wniebowzięty, ukłonom
nie ma końca! :) Same superlatywy dla mnie... no naprawdę słów nie znajduję :)
Pozdrawiam serdecznie, wszystkiego dobrego, do zobaczenia na szlaku! :)

Opublikowano

Wpadłem przypadkiem po małej nieobecności a tu miłe zaskoczenie. Kąsek znakomity, a przy tym urokliwy. Zabieram do ulubionych - jeśli można. Mało tego przeczytam cioci Róży na podwieczorek (jesli w niczym nie ujmuję Twojemu wierszowi)- będzie zachwycona, oczywiście jeśli pozwolisz.
Pozdrawiam Jacek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold GorzkowskiNapisałeś:

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Świetnie, że to robisz! Twoja rodzina odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu historii naszego, dlatego tym bardziej jest to niesamowicie potrzebne i ciekawe. Każda rodzina powinna w jakiś sposób upamietniać swoją historią, ja również się staram to robić. Pozdrawiam.
    • @Migrena kilka wierszy- a łączy je Twoje ja. niezgoda na rutynę
    • @Berenika97 sama słodycz
    • Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA         Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.         Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,         wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.         Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,         na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.         Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –         tonie w moich płucach jak topielec w betonie.         Duszę się możliwościami –  są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na                         źrenicach. II. CYFROWA CISZA         Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,         kody patrzą w nicość,         nicość zwraca paragony.         Mam w głowie ptaki z białka i smutku –         lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów.         Z betonu wyrósł kwiat,         ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,          które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.         Nie ma już zielonej  trawy, na której siadali poeci –         tylko język asfaltu, który mówi:         „Zamknij oczy. Zostań klientem.”         I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY         Co noc płoną sny –         ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.         Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.         Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.         Raz słyszałem duszę –         wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.         Szkło pęka, ale nic się nie kończy –         bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA”         Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.         Ruch to błędnik świata, który się zaciął         i puszcza w kółko to samo intro.         Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u         w boskim laptopie,         a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.         Życie?         Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,         jego modlitwa w formie captcha.         A moje „ja” –         pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową         i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.         Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.         Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...