Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Córka młynarza / villanella/

Już tylko diabły mieszkają w młynie
i grają w karty o ludzkie dusze.
Wszystko jak woda w końcu przeminie.

Serce wyryte gdzieś na buczynie,
gdy je zobaczę znowu się wzruszę.
Już tylko diabły mieszkają w młynie.

Ciągle pamiętam o tej dziewczynie,
której już nie ma, a ja żyć muszę.
Wszystko jak woda w końcu przeminie.

W snach jeszcze widzę jak z wodą płynie,
falą niesiony ten jej fartuszek.
Już tylko diabły mieszkają w młynie.

Kiedy w ostatniej życia godzinie
znów przyjdzie do mnie, me łzy osuszę.
Wszystko jak woda w końcu przeminie.

A pamięć o tym niech nie zaginie,
zostanie w wierszu, po to go piszę.
Już tylko diabły mieszkają w młynie.
Wszystko jak woda w końcu przeminie.

Opublikowano

Wiersz może się oczywiście nie podobać, ale powtórzenia są w wierszu konieczne, bo jest to villanella.
W moim wierszu nie są dokładne, a bywają też villanelle z dokładnymi powtórzeniami.
Wydaje mi się, że powtarzane wersy zawierają jednak treść, która o czymś opowiada.
Zasady pisania villanelli umieściłam pod którąś z poprzednich tu opublikowanych, jeśli kogoś to zainteresuje.

Opublikowano

jakoś nie za bardzo mnie ciągnie
do zapoznania się z instrukcją obsługi
vila cośtam
wiem tylko, że w tym miejscu
(mam na myśli te miejsce zdolnych
współczesnych twórców poezji amatorskiej)
takie teksty nie przejdą
ale oczywiście możesz próbować dalej
pozdr.

Opublikowano

Ale ja nikogo nie zmuszam i nie jest to instrukcja obsługi a zasady, według których się pisze villanellę.
Myślę, że współczesni twórcy poezji amatorskiej zostaną amatorami jeśli nie zainteresują się tym co w poezji już powstało, a co nadal można rozwijać. Czy słowo sonet też budzi w Tobie taki sprzeciw?
Nie odczytuj tego jak jakieś wychwalanie własnego wiersza. Wiersz jak wiersz, nie musi się wszystkim podobać, ale zdaje się uogólniłeś samo pojęcie twórcy i roli poezji, a to mnie dziwi.

Opublikowano

Joasiu! Nie wszystkim może się podobać villanella, tak jak nie każdy doceni sonet, tak samo można nie akceptować poezji współczesnej - bo nie wiadomo, czy to proza, czy poezja jakaś taka dziwna jakby - i tak to już jest w życiu ze wszystkim. Dobrze, że jest ktoś, kto przypomina coś, co przeminęło, aby ocalić od zapomnienia...
Jestes jedyną mistrzynią tej formy na forum i tak trzymaj. A że treść czasem niedoskonała... A kto tak doskonale coś napisał, że wszyscy bez wyjątku brawo bili???
Ja z ciekawością śledzę rozwój tego gatunku i ... twój rozwój poetycki i jestem ZA!!!
Pozdrawiam Piast

Opublikowano

Z tym jeziorem to się ubawiłem setnie:)

Wg mnie tym razem vilanella słabsza ciutkę, właśnie ze względu
na pewne słabości treściowe - generalnie zastanawiam się nawet,
czy ta forma (choćby przy najwyższych umiejętnościach autora)
sprawdza się w przypadku opisywania emocji i opowiadaniu historii...
Mam wrażenie, że spełnia się idealnie tylko przy malowaniu
słowem obrazów. Ale być może się mylę. Oczywiście będę trzymał kciuki
za kolejną śmiałą próbę wyjścia poza takie schematyczne myślenie
i przełamanie na moich oczach stereotypu:)

Tak czy inaczej: chylę czoła:)

Opublikowano

Bartosz Wojciechowski,

Dziekuję, miło mi, że się podobało.
A historia jest taką miejscową legendą. Młyn stoi do dziś, a właściwie tylko drewniany budynek zamknięty na cztery spusty. Jedyna córka młynarza utopiła się w rzece z powodu nieszczęśliwej miłości, młynarz umarł z rozpaczy, a wiarołomny kochanek zaginął bez wieści. Miejscowi twierdzą że, straszy w młynie, co nie jest wykluczone :))

Veronique Sijka

Dzięki, miło się czyta takę opinię.
Z początku myslałam , że będę pisać taki cykl villanelli kwiatowych, ale lubię jak wiersz o czymś opowiada, ale kwiaty w niektórych też się pojawiają. W tej nie ma bo diabły ich chyba nie lubią :))

Panie Adamie
Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Piaście
wielkie dzięki.
Ja sobie zdaję sprawę, że tego rodzaju wiersze, niektórym nie kojarzą się z poezją współczesną, ale staram się aby ta opinia się zmieniła. Myślę, że takie wiersze, których nie ograniczają żadne reguły, mogą być ciekawe i nikt temu nie zaprzeczy. Ale to, że można napisać wszystko i tak jak się komu podoba spowodowało, że każdy kto napisze parę słów i uloży w wersy, uważa że wiersz napisał. Zapomina się, że nie w lamusie jeszcze miejsce na te formy, gdzie się trzeba więcej postarać, zainteresować zasadami i je stosować potem. Myślę, że w poezji współczesnej mieszczą się także wiersze pisane według tych dawnych zasad z nową, współczesną treścią i z epigonizmem nie ma to nic wspólnego.
Przede mną długa droga, bo się cały czas uczę jak pisać lepiej , ale cieszy mnie, że to co robię się podoba. To takie smarowidło, które powoduje, że ma się chęć jeszcze coś napisać.
Bardzo serdecznie pozdrawiam.

Opublikowano

A ja poznałem zasady vianelli i ja jako ja raczej nie będe się parał tym rodzajem, ale nie mam zamiaru nic zarzucac teraz - chociaz pamiętam, na poczatku miałem takie same zdanie co Confiteor. Ale jednak forma poprawna, czy sonetu, czy vianelli, czy pregunty czy coś tam jeszcze - to jest forma, zatem szacunek dla pracy musi byc. Zatem z chęcia sobie czytam, a i myśle, ze tomik takich vianelli na półce by nie zaszkodził.
A futuryści ? Oni to dopiero mieli pomysły, hehehehe.
Pozdrawiam.

Opublikowano

M. Krzywaku
Już myślałam że się waćpan nie pojawi pod moim wierszykiem :))
Właśnie o to mi chodzi, żeby nie wywalać tego co dobre i sprawdzone w imię nowoczesności, czy szukania nowości. Chociaż samo szukanie i nowe formy TAK oczywiście. Nic w miejscu nie stoi, wszystko się zmienia, ale nie zawsze na lepsze, więc czasem warto się za siebie obrócić :))
Do tomiku villanelli jeszcze daleko, ale cały czas piszą się nowe i kto wie.. Oby były to prorocze słowa :))
Bardzo dziękuję za wizytę
i pozdrawiam bardzo serdecznie.

Opublikowano

tak jak obiecałaś, znów znalazłam pod Twoim nazwiskiem rymy i...
...drażni mnie monotonia -nie
...treść wiersza taka nijaka jak dla mnie
...jesli istnieje taki rodzaj wiersza(pierwsze słyszę[czytam]) to wrzuć link do jakiegoś przykładowego, poprawnie napisanego- bede miała porównanie

pozdrawiam, fr.ashka ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
    • Widzą mnie. Przez te korytarze. Przez te imaginacje. Patrzą. Wodzą za mną wzrokiem nieruchomym. Te ich oczy. Te ich wielookie twarze… Ale czy to są w ogóle ich twarze? Wydrapuję żyletką te spojrzenia z okładek. Ze stronic starych gazet. Z pożółkłych płacht. Zapomnianych. Nie odtrącam ich. Było ich pełno zawsze i wszędzie. Nie odtrącam… Kiedyś odganiałem ręką te spojrzenia wnikliwe. Czujne. Odganiałem jak ćmy, co puszyściały w przelocie. Albo mole wzruszone jakimś powiewem nagłym z fałd ciężkich zasłon, bądź ubrań porzuconych w kącie. Z barłogu. Z legowiska. Ze sterty pokrytej kurzem. Szarym pyłem. W tym oddechu idącym od otwartych szeroko okien. Od nocy. Od księżyca… Od drzew. Od tych topól strzelistych. Szumiących. Szemrzących cicho. Od tych drzew skostniałych z zimna. Od chmur płynących. Od tych chmur w otchłani z jasnymi snopami deszczu...   Siedzę przy stole. Na krześle. Siedzę przy stole oparty łokciami o blat. Oparłszy się na złożonych dłoniach brodą. Zamieram i śnię. I znowu śnię na jawie. Wokół mnie płomienie świec. Drżące. Migoczące. Rozedrgane cienie na suficie i ścianach. Na podłodze błyszczące plamy. Na klepce. Czepiają się sęków. Czepiają się te widma. Te zjawy z nieokreślonych ustroni i prześwitów z ciemnej linii dalekiego lasu. Na stole płonące świece. Na parapetach. Na szafie. Na podłodze. Świece wszędzie. Płonące gwiazdy na niebie. Wszechświat wokół mnie. Ogromna otchłań i mróz zapomnienia…   Przede mną porcelanowy talerz z okruchami czerstwego chleba i emaliowany kubek, odrapany, otłuczony. Pusty… A więc to moja ostatnia wieczerza…   *   Wirujące obłoki nade mną. Pode mną mgławice, spirale galaktyk. Nade mną… Nasyca się we mnie jakaś deliryczna ekscytacja. Jakieś wielokrotne, uporczywe widzenie tego samego, tylko pod różnymi kątami. Wciąż te same zardzewiałe skorupy blaszanych karoserii, powyginanych prętów, pancernych płyt, pogiętych, stępionych mocno bagnetów i noży… Przedzieram się przez to wszystko z donośnym chrzęstem i stukotem spadających na ziemię przedmiotów. Idę, raniąc sobie łokcie, kolana… Idę… I słyszę. I słyszę wciąż w mojej głowie piskliwy szum. I pulsowanie, takie jakby podzwanianie. I znowu drzwi. Kolejne. Uchylone. Spoza nich dobiega to nikłe: dzyn-dzyn. A więc ktoś tu był. I jest! Ktoś mnie ogląda i podziwia jak w ZOO. Nie mogę się pozbyć tych mar natrętnych. Dzyn-dzyn.. Tych namolnych widziadeł, które plączą się tutaj bez celu. Dzyn-dzyn… I widzę je. I słyszę... Nie. Nie dosłyszę, co mówią do siebie, będąc w tych pokracznych pozach. Gestykulują kościstymi palcami obwieszonymi maleńkimi dzwoneczkami… Dzyn-dzyn… Wciąż to nieustanne dzyn-dzyn...   *   Otaczają mnie blaski. Mrugające iskry. Kiedy siedzę przy stole, oparłszy brodę na dłoniach. Mieni się wazon z kryształu z uschniętą łodygą martwego kwiatu. Cóż jeszcze mógłbym ci powiedzieć? Będę ci pisał jeszcze. Kartki rozrzucone na stole. Pogniecione. Na podłodze. Ciśnięte w kąt w formie kulek. Wszędzie. W dłoni. W tej dłoni ściskającej pióro, bądź długopis… W tej dłoni pomazanej tuszem, atramentem. W tej dłoni odrętwiałej. I w tym odrętwieniu trwam, co idzie od łokcia do czubków palców. Mrowienie. Miliardy igieł... W serwantce lustra migoty i drżenia. W serwantce filiżanki, porcelanowy dzbanek. Talerze. Kryształowa karafka ojca. Zaciskam powieki. Szczypiące.   Dlaczego ten deszcz? Latarnie na ulicy. Noc. Zamglone światła. Deszcz. Drzewa oplatają się nawzajem gałęziami. Nagimi odnogami. Drzewa splecione. Supły… Deszcz… Zamglone poświaty ulicznych latarni. Idę. Kiedy idę – deszcz… Wciąż deszcz… Stukocze o blaszane rynny starych kamienic. O daszki okrągłych ogłoszeniowych słupów. O blaszane kapelusze ulicznych latarni… Deszcz… Kiedy idę tak. A idę tak, bo lubię. Kiedy deszcz… I ten deszcz wystukuje mi. Spada na dłonie. Na policzki. Na usta. Na twarz…   *   To rotuje. To wciąż rotuje. Oddala się, ciągnąc za sobą długą smugę. Rezonuje od tego jakiś magnetyzm. To się oddala. To wciąż się oddala, nieubłaganie. Kiedy idę długim korytarzem, muskam palcami żeliwne rury, które ciągną się kilometrami w głąb. Które się ciągną i wiją. Które pokryła brunatna pleśń. W których stukoty i jęki. Zamilkłe. W których milczenie. Martwa cisza. Ciągnące się rury. Rozgałęzienia jakieś. Wychodzą. Wchodzą. Rozchodzą się. Łączą… Od jednej ściany do drugiej. Z podłogi w sufit. Przebijają się znikąd donikąd. Martwy krwiobieg w ścianach z popękaną, odłażącą farbą. Chrzęszczący pod stopami gruz, potłuczone szkło... Na języku i w gardle gryzący szary pył zapomnienia. Uchylone drzwi. Otwarte na oścież. Zamknięte na klucz. Na klamkę. Naciskam z cichym skrzypieniem. Wchodzę. W półmroku sali kamienne popiersia okryte zakurzoną folią. Rozrzucone dłuta, młotki… W półmroku. Zapach jakichś dalekich, zeskorupiałych w mimowolnym grymasie gipsowych twarzy. W odległym echu dawnego czasu. Pożółkłe plakaty na ścianach. Uśmiechnięte twarze. Patrzące filuternie oblicza dawno umarłych…   Kto tu jest? Nie ma nikogo.   Szklane gabloty. Zardzewiałe metalowe stelaże. Na pólkach chemiczne odczynniki. Przeciekające butle z jakąś czarna mazią. Odór rozkładu i czegoś jeszcze, jakby opętanego chorobą o nieskończonym wzroście… Na ścianach potłuczone, popękane porcelanowe płytki z rozmazanymi smugami zakrzepłej krwi. Od dawna ślepe, zgasłe oczy okrągłej wielookiej lampy. Przekrzywionej w bezradnym błaganiu o litość, w jakimś spazmie agonii. W kącie, między stojakami do kroplówek, ociężały, porysowany korpus z kobaltem-60 w środku pokryła rdza. Na metalowym stole resztki nadpalonej skóry z siwą sierścią kozła. Nie przeżył. Wtedy, kiedy blade strumienie wypalały jego wnętrze do cna… Walające się na podłodze stare, zwietrzałe gazety. Czarne nagłówki. Czarno-białe zdjęcia. Pierwszy wybuch jądrowy na atolu Bikini. Pozwijane plakaty... Szukam czegoś. Szperam. Odgarniam goła stopą… Nie ma. Nie było chyba nigdy.   *   Powiedz mi coś. Milczysz jak głaz wilgotny. Jak lśniący głaz na poboczu zamglonej drogi. Zjada mnie promieniowanie. Zżera moje komórki w powolnej agresji. Wokół mojej głowy mży złociście aureola smutku w opadających powoli cząsteczkach lśniącego kurzu. Jakby to były drobniutkie, wirujące płatki śniegu. Jakby rozmyślający Chrystus, coraz bardziej jaśniejący i z rękami skrzyżowanymi na piersiach, szykował się powoli na ekstazę zbawienia w oślepiającym potoku światła...   I jeszcze...   Otwieram zlepione powieki... Długo jeszcze? Ile już tu jestem? Milczysz... A jednak twoje milczenie rozsadza moją czaszkę niczym wybuchający wewnątrz granat. Siedzę przy stole a on naprzeciw szczerzy do mnie zęby w szyderczym uśmiechu. Kto? Nikt. To moje własne widzimisię. Moje chorobliwe samounicestwienie, które znika, kiedy tylko znowu zamknę je powiekami. I znowu widzę – ciebie. Jesteś tutaj. Obok. We mnie. W przeszłości jesteś. A ponieważ i ja jestem w głębokiej przeszłości, nie ma nas tu i teraz. Zatem byliśmy. A tutaj, w teraźniejszości tkwisz głęboko rozgałęzieniami korzenia. W ziemi. W tej czarnej glebie. W tej wilgotnej, w której ojciec mój zdążył się już rozpaść w najdrobniejsze szczegóły dawno przeżytych dziejów. W atomy. W ziarna rozkwitające w ogrodzie pąkami peonii…   Przełykam ślinę, czując sadzę z komina, dym płonących świec na podniebieniu. One wokół mnie rozpalają się jeszcze i drżą. Marzyłem. I śniłem. Albo i śnię nadal. Na jawie. I jeszcze… Moje nocne misterium. Moje własne bycie mistrzem ceremonii, której nie ma, która jest tylko we mnie. Mówię coś. Poruszam milczącymi ustami. Tak jak mówił do mnie mój nieżywy już ojciec, wtedy, kiedy pamiętałem jeszcze. Przyszedł odwiedzić mnie, ale tylko na chwilę. Przyszedł sam. Tym razem bez matki. Posiedział na krześle. A bardziej, tylko przysiadł. Tak, jak się przysiada na moment przed daleką podróżą. Lecz zdążył jeszcze zapalić papierosa, oparłszy się jednym łokciem o blat stołu..I w kłębach błękitnawego dymu, zaczął swoją przemowę pełną wzruszeń. To znowu ze śmiechem, albo powagą człowieka z zasadami. A jego oczy za szkłami okularów stawały się coraz bardziej lśniące. Coś mówił. Albo i nie mówił niczego. A to, co mówił było moim przywidzeniem. Omamem słuchowym. Fantasmagorią. Tylko siedział nieruchomo. Jak posąg z kamienia. Ale wiem, że odchodząc, położył jeszcze swoją dłoń na moim ramieniu, w takim jakby muśnięciu, w ledwie wyczuwalnym tknięciu. Czy może bardziej wyobrażeniu…   Sam już nie wiem czy tu był. I czy był jeszcze…Chłód powiał od schodowej klatki. Od wielkiego przeciągu drzwi trzasnęły w oddali…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-23)      
    • @Somalija zmęczenie, zapomnienie... hm...
    • @KOBIETA   ludzie też są emitentami ultrasłabego światła w zakresach widzialnych.   procesy metaboliczne i chemiczne.   ci byle jacy maja latarki .     @KOBIETA   Dominiko. ty masz takie zdolności poetyckiè  ze potrafisz o sprawach wywołujących dreżenie nie tylko serca pisac z eleganckim i czarem.   jest super :))   Ty też !!!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...