Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ten wiersz jest mało wiarygodny
bo nigdy nie mieszkałam w Warszawie
- obserwacje
żywią się dystansem

a dystans jest zawsze
przejazdem

tutaj dachy nie ziewają
- szybko trzeba wstawać
na nogi
a one są wszędzie - w butach
tramwajach na chodniku
i w głowie
samotnych mężczyzn

tylko Zygmunt (ten trzeci)
się przeciąga

ma czas
(w końcu)

na przegraną z wróblami

Opublikowano

Wiersz kupuje mnie w całości, od początku do końca. Razi co prawda odrobinkę pstrokatość formy, ale potrafię przymknąć na nią oko, bo to naprawdę kawał porządnej, poetyckiej roboty.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



niziutko i serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pstrokatosc formy dotyczy graficznego zapisu? jeśli tak . to musze się przyznać że mam pewne obiekcje do takiej wersyfikacji, ale postanowiłąm sobie poszalec (wakacje, słońce itp itd;) Dzięki za odwiedziny

Pozdrawiam
Agata
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pstrokatosc formy dotyczy graficznego zapisu? jeśli tak . to musze się przyznać że mam pewne obiekcje do takiej wersyfikacji, ale postanowiłąm sobie poszalec (wakacje, słońce itp itd;) Dzięki za odwiedziny

Pozdrawiam
Agata

Tak, ciężko mi znaleźć wytłumaczenie dla tych wszystkich wysunięć, nawiasów, trójkropków i innych wygibasów. Myślę, że wiersz zyskałby wiele w uproszczonym zapisie.

Serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pstrokatosc formy dotyczy graficznego zapisu? jeśli tak . to musze się przyznać że mam pewne obiekcje do takiej wersyfikacji, ale postanowiłąm sobie poszalec (wakacje, słońce itp itd;) Dzięki za odwiedziny

Pozdrawiam
Agata

Tak, ciężko mi znaleźć wytłumaczenie dla tych wszystkich wysunięć, nawiasów, trójkropków i innych wygibasów. Myślę, że wiersz zyskałby wiele w uproszczonym zapisie.

Serdecznie

Fei

czu usunięcie trzykropka było by wystarczajaco satysfakcjonujace:>?

Pozdrawiam
Agata
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no postanowiłam zamordować trzykropki,a pierwszy wers wolałąbym mimo wszystko zostawić-tzn wydaje mi się dosyć płynnym przejściem do dalszych wersów jednocześnie zarysowuje jakiś tam wstęp:)
Dziękuje bardzo za odwiedziny:)

Pozdrawiam
Agata

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jesteś niemożliwy:). Nie wiem wprawdzie, jak to odbiorą dziewczyny, bo mają jednak większe doświadczenie. Pozdrawiam.
    • @KOBIETA @M jak Malkontent również milo
    • @Migrena  Nie znam się… chociaż, nie zawsze jest tak, jak tutaj „Przeglądowo/okresowo”
    • W poczekalni pachnie lękiem i lawendą, jakby ktoś spryskał powietrze zapachem wszystkich tajemnic, które kiedykolwiek urodziły się w ciele kobiet. Siadam na krześle, które trzeszczy jak archiwum kobiecych wnętrz, jakby jego śrubki znały alfabet ud, miednic i brzuchów, z których powstawały małe światy, wielkie dramaty i czasem tylko zwykłe „wszystko w normie, proszę pani”. Wchodzi on - ginekolog, nawigator po oceanie kobiecego świata, pół‑detektyw, pół‑astronom macicy, który nawet cień owulacji potrafi wyczytać z mapy kosmosu, jakby szukał sygnałów życia w galaktyce, gdzie kosmici zapomnieli wysłać instrukcję obsługi ciała. - Proszę się położyć, mówi, tonem nauczyciela cyrku, który zaraz pokaże sztuczkę, ale z delikatnością kota na rozgrzanej blasze. Rozchylam nogi, odsłaniając wszystko tak dokładnie, że czuję się jak eksponat w świetle reflektorów, a on wchodzi z uśmieszkiem jak ktoś, kto właśnie dostał dostęp do części świata zwykle zamkniętej na trzy zamki, z narzędziem, które wygląda jak miniaturowy teleskop do planet rodzących życie i dramat jednocześnie. Przesuwa się delikatnie, a moje ciało otwiera się jak mapa nieznanych galaktyk. Tam, gdzie światło reflektora pada najczułej, kryje się punkt G - maleńka, pulsująca perła, jakby sam wszechświat zostawił w tym zakątku tajemnicę radości, miniaturową gwiazdę gotową rozbłysnąć. Łechtaczka - subtelna świątynia przyjemności - rozkwita w mikroskopijnym rytmie życia, otwierając się jak kwiat poranka, którego zapach zna tylko kosmos i ja. Ginekolog spogląda z powagą astronoma, który odkrywa nowe planety w galaktyce wnętrza kobiety, z zachwytem notując każdy puls, każdy fałd, każdą drobną tajemnicę, jakby patrzył na arcydzieło, które powstało z najczystszej geometrii życia. - Hm…  mruczy jak stary kocur, który właśnie odkrywa nowe królestwo myszy. - To jest prawdziwa galeria natury! Każda fałdka, każdy zakamarek, każdy sekret - arcydzieło! Czuję, że moje ciało staje się mapą starożytnych labiryntów, a on jest Minotaurem‑przewodnikiem, który wie, gdzie czai się każdy strach i każda nadzieja. - A tutaj…  wskazuje narzędziem - -  kwitnie życie i… ewentualnie mała niespodzianka. Chichotam w duchu, bo w tej ceremonii nie ma miejsca na wstyd, tylko na absurd i kosmiczny zachwyt nad ludzkim wnętrzem. Na koniec odchodzi z miną człowieka, który własnie zgarnął złoty medal w konkursie „Co kryje się w środku?”, odbierając statuetkę z miniaturowym teleskopem i konfetti z hormonów. A ja zostaję tam - pół naga, pół święta - leżąca jak robot na przeglądzie technicznym, bez osłony, gotowa na diagnozę życia, z nogami otwartymi jak szuflada w warsztacie, zastanawiając się, czy życie naprawdę jest tak proste, że wystarczy jeden ginekolog, żeby zrobić mi tylko przegląd okresowy i powiedzieć z entuzjazmem: „Wszystko działa, proszę pani, proszę tylko nie zapominać o smarowaniu.”    
    • @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...