Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

P.R


Jakaś magiczna siła przerwała mi sen w środku nocy. Obudziłem się ze sterczącym na baczność fiutem. Co za udręka. Nie było w pobliżu nikogo, kto mógłby coś z tym zrobić a sam nie miałem sił na cokolwiek. Nie mogłem tego tak zostawić. Zadzwoniłem do niej, wiedziałem, że śpi z telefonem pod poduszką.

- Kotku, śniłaś mi się przed chwilą.
- Piotr, jest czwarta w nocy, daj mi spokój.
- No, ale mogłabyś mi chociaż pomóc, mów coś do mnie...

Rozłączyła się.
Kilka godzin później otwierałem zimne piwo. Nigdy nie chce mi się czekać na zagotowanie wody w czajniku, ponadto rachunki za prąd skubią mnie ze wszystkich pieniędzy. Kiedyś miałem czajnik na gaz, ale pewnego dnia zasnąłem w fotelu i spalił się doszczętnie.
Piłem więc chłodne piwko, szykowałem kanapkę z konserwą i wtedy do mnie oddzwoniła.

- Opowiedz mi.
- O czym?
- Co robiłam w tym śnie?
- Teraz to się możesz wypchać ty głupia cipo. –
powiedziałem i wyłączyłem telefon.

Około jedenastej zapadłem się w fotelu jak stary, sflaczały Grzyb. Włączyłem Drzyzgę, bo Mundial był jeszcze w przedbiegach. Kury domowe opowiadały o małżeńskich perypetiach i kelnerowaniu przez całe życie swoim mężom, a drugie w tym dniu piwo, traciło wszelkie właściwości orzeźwiające. Zadzwoniła do mnie ponownie.

- Nienawidzę cię, ty stary pierdzielu, za kogo ty się masz ?
- Nie unoś się kotku. Diabeł przez ciebie przemawia. – Uspokoiła się. Nie wiem jak to działa, ale mam na nią duży wpływ. Kiedy już zrzuciła z siebie całą złość, tę młodzieńczą werwę, ponownie odezwała się w niej zwykła kobieca ciekawość.
- Piotr, opowiedz mi ...
- Byłaś bierna, jak na dziewiętnastoletnią dziewicę przystało, a ja ,jak zwykle czyniłem cuda.
- Bierna dziewica? A ja myślałam , że chociaż w tej kwestii nie jesteś stereotypowy.
- Przykro mi, jeśli cię rozczarowałem.
- Muszę uciekać, ogród pielić. Pa Piotruś.
- Pa.
Marysia nie była głupia i to mnie w niej pociągało. Była dziewicą wbrew wszystkim współczesnym trendom. Nie była brzydka, wręcz przeciwnie i wśród rówieśników powinna mieć wzięcie jak nic. Coś mi tu nie pasowało i może właśnie ten paradoks pozwalał mi myśleć o niej w kategoriach seksu i szeroko rozumianej perwersji. Dziewica z dobrego domu, intelektualny zadzior.
Minęła godzina. Zadzwoniłem do niej.

- Cześć. Co robisz?
- Wyrywam chwasty.
- A wypinasz przy tym tyłek?
- Co?
- Nie nic, pytam czy ciężko się wyrywa, chwasty mają to do siebie, że cholernie ciężko się je rwie.
- Daję sobie radę, tylko to słońce mnie przeraża. Gorąco tu w ogrodzie jak cholera.
- Szkoda, że nie mogę ci pomóc. – skłamałem, nie miałem
największej ochoty zginać się w ogrodzie i nawet przez sekundę nie pomyślałem o tym, żeby jechać do niej teraz. O kręgosłup trzeba dbać.
- Piotr, co robisz dziś wieczorem?
- A co? Masz wolną chatę? –spytałem bo tu dopiero tkwił
pies pogrzebany. Nie przejmowałem się faktem flirtowania z dziewicą o dziesięć lat młodszą. Miałem to w dupie, ale jej stary to była granica nie do przebycia. Doskonale go rozumiałem, bo to jest tak: Masz słodziutką, czyściutką córeczkę, a tu nagle, przychodzi trzydziestoletni Grzyb z wielkim fiutem i chce jej zrobić krzywdę. No pozwoliłbyś na to? Nigdy w życiu. Z jej starym miałem już spięcie w tym nieszczęsnym śnie. Otóż, gdy skończyłem już z Marysią usłyszałem jakieś głosy z dołu. Musiałem uciekać. Usiadłem więc na parapecie i chciałem skoczyć ale było za wysoko i cholernie się bałem. Nawet we śnie trudno podjąć odpowiednią decyzję. Marysia chciała schować mnie do szafy, ale postanowiłem pogadać z nim jak mężczyzna z mężczyzną. Stanąłem z nim twarzą w twarz, Podaliśmy sobie ręce zatkało mnie. Nie mogłem z siebie wydobyć ani słowa. Kiedyś już tak miałem ze swoją pierwszą dziewczyną tyle , że było dokładnie na odwrót. To wtedy ja byłem dwudziestojednoletnim prawiczkiem, a ona osiemnastką po dwóch związkach i czterech analach. Gdy sobie to przypominam dostaję gęsiej skórki. Wskoczyłem w garnitur, krawat i zasiedliśmy do rosołu. Byłem tak spięty, że co chwyciłem za łyżkę, to się wylewało. Zjadłem cały makaron a zupa została nietknięta. Z ojcami nie ma lekko.
- Mogę mieć.
- Mów dalej...
- ...przygotuję kolacje, BĘDZIE WINO
- już mi się podoba,
- nie przerywaj mi!...BĘDZIE WINO, lawendowe świece..
- o kurwa! – skwitowałem temat i wybuchnąłem śmiechem.
- Z czego się śmiejesz debilu?
- Z lawendowych świec.
- A ty jak sobie to wyobrażasz?
- Zabrałbym cię do Country baru, postawił hamburgera, piwo , a potem grzmociłbym cię na stojaka w kiblu.
- Też mi coś.
- Nie podoba ci się taka wizja?
- Ostatniego hamburgera zjadłam jak miałam dwanaście lat.
- W takim razie widzimy się wieczorem.

Rower postawiłem przed furtką. Mieszkali w pięknym domu. To taka rodzinka z cyklu Dynastia prawie że. Skoro starego stać było na prywatną , amerykańską szkołę dla Marysi, kosztem trzech tysiąca baksów miesięcznie, szkółkę tenisową i wakacje w Egipcie, to z czystym sumieniem, mogłem uważać ich za bogaczy. Dziwię się tylko, czemu nie stać ich było na ogrodnika. Pewnie mnie okłamała.
Upewniłem się, że starego nie ma w domu. Przywitaliśmy się i zasiedliśmy do kolacji. Po dziesięciu minutach opróżniłem całą butelkę wina i poprosiłem o kolejną.
- Wolisz francuskie czy greckie?
- Obojętnie, możesz przynieść od razu dwie.
Przyniosła dwie butelki Cotes du Rohne
- Dobre to żarcie. Sama gotowałaś?
- Smakuje ci?
- Spoko, może być. – wykrztusiłem przez zaciśnięte zęby, przeżuwając kawałki jedzenia – Co to jest?
- Boeuf Bourguignion, wołowina.
- Niezłe
Stuknęliśmy się kieliszkami. Ja oczywiście przechyliłem go na raz. Marysia spojrzała na mnie mrużąc oczy, odstawiła swój kieliszek i oblizała wargi.
- Rodzice wrócą jutro rano. Mamy dla siebie całą noc Piotrze. – szepnęła namiętnie.
- Boże , Marysiu ty naprawdę chcesz to zrobić?
- Chcę – szeptała czule, - bardzo chcę. Dziś rano, po twoim telefonie tak się podnieciłam, że masturbowałam się dwie godziny. - Co ja narobiłem najlepszego? Cholera. – Musisz mieć powodzenie u kobiet, skoro jesteś taki świetny w łóżku.
Ślepa uliczka, sytuacja bez wyjścia. Patrzyłem na jej młodziutkie ale dosyć duże piersi, wystające spod różowego sweterka i byłem w kropce. Miałem na nią straszną ochotę ale nigdy nie rozdziewiczyłem żadnej panienki. Moje obawy okazały się nieuzasadnione i początkowo poszło jak po maśle. Skończyliśmy wino, przestaliśmy pierdolić o dupie Maryni , poszliśmy na góre i w końcu wziąłem się za to dziecko.
Posuwałem ją powoli i w pewnym momencie poczułem potworny ból.
- To chyba już! – oznajmiłem niepewny
- Co już?
- No tak mi się wydaje, że to już.
Wyjąłem go , był cały we krwi.
- Skąd tyle tej krwi? – zapytała
- A skąd ja mam to niby do kurwy nędzy wiedzieć?
Krew lała się strumieniami, poplamiła całą pościel, kąpaliśmy się we krwi, ból był coraz mocniejszy, nie dawałem już rady. Położyłem się na łóżku , trzymałem się za fiuta i umierałem z bólu.

- Piotr? Co się dzieje?
- N I E W IE M !!! Dzwoń po pogotowie.!
Zadzwoniła. Karetka przyjechała po godzinie. To było najgorsze sześćdziesiąt minut w moim życiu. Ból nie chciał odejść a fiut wciąż krwawił. Zabrali mnie do szpitala, dali coś na ból i pozszywali.
- Pękło panu wiązadełko, stracił pan dużo krwi, rzadki przypadek, ale już wszystko w porządku. Proszę odpoczywać.
- Panie doktorze czy ja jeszcze będę...
- Bez obaw. Wszystko dobrze się skończyło.

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Opowidanie interesujące, kilka smaczków językowych, fajnych:
"To wtedy ja byłem dwudziestojednoletnim prawiczkiem, a ona osiemnastką po dwóch związkach i czterech analach" [po analach mi się spodobało]

I jeszcze

"- A co? Masz wolną chatę? –
[i tutaj długie dywagacje, a po jakimś czasie odpowiedź]
- Mogę mieć.

[i dalsza część dialogu, bardzo wyrazista]

- Mów dalej...
- ...przygotuję kolacje, BĘDZIE WINO
- już mi się podoba,
- nie przerywaj mi!...BĘDZIE WINO, lawendowe świece..
- o kurwa! – skwitowałem temat i wybuchnąłem śmiechem.
- Z czego się śmiejesz debilu?
- Z lawendowych świec.
- A ty jak sobie to wyobrażasz?
- Zabrałbym cię do Country baru, postawił hamburgera, piwo , a potem grzmociłbym cię na stojaka w kiblu.
- Też mi coś.
- Nie podoba ci się taka wizja?
- Ostatniego hamburgera zjadłam jak miałam dwanaście lat.
- W takim razie widzimy się wieczorem."

Coś z Hłaski tutaj widziałem...

Później ciekawie snuje się ta opowieść, pojawia się w czytelniku napięcie co się stanie:
Ten fragment także jest fajny, tego się domyślamymy, żę będzie krew, pierwsz krew, ale nie sądzimy że po jego stronie.

" To chyba już! – oznajmiłem niepewny
- Co już?
- No tak mi się wydaje, że to już.
Wyjąłem go , był cały we krwi.
- Skąd tyle tej krwi? – zapytała
- A skąd ja mam to niby do kurwy nędzy wiedzieć?
Krew lała się strumieniami, poplamiła całą pościel, kąpaliśmy się we krwi, ból był coraz mocniejszy, nie dawałem już rady. Położyłem się na łóżku , trzymałem się za fiuta i umierałem z bólu."

Ale trochę mnie zakończenie zawiodło, według mnie powinieneś nad nim popracować... Pasowałoby jakieś zdanie inteligenstne, dialog między doktorem a nim, co zostawiłby pewien niedosyt, że nie cała tajemnica została ukazana:

"- Piotr? Co się dzieje?
- N I E W IE M !!! Dzwoń po pogotowie.!
Zadzwoniła. Karetka przyjechała po godzinie. To było najgorsze sześćdziesiąt minut w moim życiu. Ból nie chciał odejść a fiut wciąż krwawił. Zabrali mnie do szpitala, dali coś na ból i pozszywali.
- Pękło panu wiązadełko, stracił pan dużo krwi, rzadki przypadek, ale już wszystko w porządku. Proszę odpoczywać.
- Panie doktorze czy ja jeszcze będę...
- Bez obaw. Wszystko dobrze się skończyło."

Opublikowano

witam chciałam napisac do pana tu wyżej wymienionego; Piotra Rutkowskiego.Może są pewne granice, które pana umysł nie potrafi przebrnąć... dlatego nie potrafił pan doczytać do końce.. a może to tylko moja wrażliwość jest odpychająca, ponieważ nie jest ona taka bezpośrednia jak pana słowa... Zapraszam pana do innych tekstów i niech tak szybko nie przychodzi zniechęcenie, niech wyzwanie będzie celem, a zrozumienie spełnieniem.... :)

Opublikowano

Przepraszam? Czy ktos moze mi wyjasnic/ przetłumaczyc/ przełożyc na język polski powyzszy komentarz? Zwlaszcza to zdanie - "Może są pewne granice, które pana umysł nie potrafi przebrnąć... dlatego nie potrafił pan doczytać do końce.. a może to tylko moja wrażliwość jest odpychająca, ponieważ nie jest ona taka bezpośrednia jak pana słowa..."
Lilko? Piotrze?

Opublikowano

Tekst z dobrym pomysłem, napisany żywym językiem, jednak z błędami, które zdyskredytowałyby nawet noblistę. Cała fura interpunkcyjnych, jeden frazeologiczny (mówi się: "tu JEST pies pogrzebany", nie "TKWI") oraz jeden rzeczowy, bardzo ciężki.

Panie specjalisto od pisania o fiutach, na Boga, ta część, która czasami pęka, to WĘDZIDEŁKO, nie żadne WIĄZADEŁKO! W obliczu takiego błędu czytelnik pęka ze śmiechu, ale nie z sytuacji, lecz z autora :/

Jakby poprawiać błędy, to można spokojnie wysyłać do jakiejś porno gazetki. Wydrukują. Być może nawet za przyzwoite pieniądze.

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

dla mnie czad=). i nawet dosłowność mi nie przeszkadzała, bo tu chyba jest jak najbardziej na miejscu=). skutecznie poprawiło mi humor po odpadnięciu z Mundialu mojej Angli...;(. znów sędzia wygrał mecz. ale ja nie o tym: dobre. jak - nie przymierzając - cholera=)
pozdr

  • 4 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @marekg przepięknie napisales.  Jak tak dziś siedziałam juz sama na cmentarzu gdy się ściemniło i wszysvy sobie poszli, to dokladnie poczulam sie tak bezdomna, jak ten Twoj poeta z wiersza. I te rany - ech, poeci czują po stokroć...   Wspaniale piszesz.
    • @Robert Witold Gorzkowski Robercie. bardzo, bardzo dziękuję za Twoje słowa. pisząc te swoje wiersze zaczynam się obawiać czy nie przekraczam granic.   granic własnego JA.   dziękuję.     @Annna2   Aniu. to że wracasz jest cudowne. dziękuję.       @huzarc co tu powiedzieć.....   serdecznie dziękuję.    
    • @Migrena wg. mnie to zupełnie nie jest utwór o namiętnosci, bo namiętność tym wypadku to o wiele za mało.   To wiersz o nienasyceniu duszy - duszą, a cielesność jest tu jakby słodkim dodatkiem.    Ja tam wierzę w takie nienasycenie w miłości i w takie wiersze też, bo one sprawiają, że tętno przyspiesza, nie tylko to cielesne ale i duchowe..   I dodatkowo podpisuję się pod slowami @Robert Witold Gorzkowski - odniosl sie super adekwatnie do wiersza.        
    • Ktoś pióropusz ubrał  Inny z parasolem o przystojnym Zatańcz parasolki dreszczy słota  Zatańcz z parasolką niech się stanie  Kolorowa Kolorowe jeszcze liście  Kolorowe parasolki  Krople mienią się przejrzyście  Teraz tęcza zgadnij, za kim goni?
    • Moje dłonie siegają częściej po wino niż po chleb. Do późnego wieczora jestem zbyt zajęty umartwianiem duszy by odpowiadać na choć najskromniejsze potrzeby ciała. Są dni gdzie łóżko mnie więzi. Są jednak i takie gdzie łaknę wolności ścian swego odludnego więzienia. Przed snem, błądzę w ciemnościach zakurzonych kątów by choć przez chwilę dać posmakować artretycznie powyginanym palcom, zimna użytych do aranżacji farb. Szkarłatu krwi i perłowości łez. Duchy ze ścian poznają mój zapach. Łaszą się do swego pana. Mimo agonii, czasami zmuszą się do krótkiego śmiechu. Wołają mnie po imieniu. Tym ziemskim nie piekielnym. Wypalonym na duszy. Przed którym drżą aniołowie i ziemskie błazny. Kiedyś miałem imię. I czas na to by żyć. Bez bólu i lęku. Broniłem się przed cieniem. Uciekałem, lecz on był zawsze przed mym krokiem jeszcze o krok. Gdybym wtedy spłonął razem z moimi wierszami. Czy cień wkroczyłby za mną w ogień? Ale to przecież ogień rodzi cień. Języki ognia namawiają bym spłonął. Języki cieni liżą me rany. Trucizną próbują wymusić we mnie kolejny raz uległość. Tak przecieka rzeczywistość, przez dziurawy dach. Wschodzi czarna tarcza słońca. Gdy cząstka jego światła mnie dosięgnie. Obrócę się w proch. Duchy ze ścian pytają czasami, czy stąd daleko do nieba. Nie wiem. Mi tylko piekło pisane. I znów wczesnonocne harce. Trupi blask gwiazd. Nad łąkami. W zbożu jeszcze zielonym, cichutkie stąpania. To stopy bose północnic. Ich śpiewy przerywają świsty sierpów. Tną szyję i żywoty kochanków. Dobrze im tak. Kto jeszcze ufa miłosnym potworom. A może i żałować ich należy. Ja przecież też kiedyś ufałem. A teraz przeklinam nawet siebie. Czas się uwolnić. Udało mi się wzniecić wreszcie żar na zalanym przed laty i zapomnianym palenisku. Wiązki brzozowego chrustu czekały na tę chwilę. Języki ognia dostrzegły mnie, choć w narkotycznym uniesieniu chwili, były tak spragnione swego istnienia, że wolały pięścić ceglane ściany kominka. Pieściłem ich zmysły. Dorzucając drewna i szczap. Duchy ze ścian milczały zatrwożone, patrząc jak piekło wychodzi poza ramy swego świata. Prawie mnie mieli. Cienie tańczyły dziko, okadzone dymem. Pogrzebaczem wybiłem wszystkie okna by świeżym oddechem powietrza, wzbudzić furię ognia. Spod kuchennego stołu wyciągnąłem bańkę na naftę. I cisnąłem ją w ogień. Pamiętam tylko to jak cienie, porwały mnie przez rozsadzony pożarem komin. Duchy wybiły rygle z drzwi i rozpierzchły się w mgielny mrok boru. Płonąłem żywcem. Niesiony przez diabły w trupi blask gwiazd. Dobrze byłoby żałować i uronić choć łzę. Mnie ogarnął jednak demoniczny śmiech, który objął połacie okolicy. Okoliczni bajali potem, że słyszeli piorun, który najpewniej zniszczył chatę. Płonęła kilka godzin. Wiele miesięcy później na pogorzelisku, stanął jesionowy krzyż i światło łojowych świec rozświetlało mrok i klątwę. Na darmo jednak. Bo nikt stąd jeszcze nie trafił do nieba.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...