Łajając próżność

[niemowa]

Była sobie dziewczyna. Ot, zwykła, niepozorna, taka po prostu. Spotykałam ją zawsze w tych samych, czterech miejscach w mieszkaniu – w łazience w lustrze, w przedpokoju, w sypialni i w antyramie w moim pokoju. Czasem biegła w wystawach sklepowych, ale zawsze odwracałam wzrok, licząc, że mnie nie zauważy.
Pamiętam, że jest ze mną od zawsze. Mojego zawsze, oczywiście, które trwa dwadzieścia parę lat. Wyrosła od tego czasu, zmieniła się, dojrzała. W zasadzie to moja siostra bliźniaczka, ale nie czuję się z nią w żaden sposób związana. Podejrzewam, że szuka kontaktu, bo chodzi tak za mną już bardzo długo. Spogląda z żalem i wyrzutem, a ja udaję, że nie widzę. Taki układ panuje między nami od dzieciństwa.
Z każdym dniem nienawidziłam jej coraz bardziej. Coraz częściej zauważałam jej obecność. Najpierw w gablocie w dużym pokoju, potem w kafelkach w łazience. Zaczynałam czuć się coraz bardziej zaszczuta i prześladowana. Nie pomagały krzyki, gdy stawałam za drzwiami i krzyczałam do lustra w łazience, żeby sobie poszła, żeby zostawiła mnie w końcu w spokoju.
Dziś moja irytacja i złość sięgnęły apogeum. Poszłam rano do szafy rodziców i z dolnej szuflady wyciągnęłam broń, którą tato tam chował. Gdy byłam mała, chował ją lepiej, ale teraz ufał mi i wiedział, że nic się nie stanie. Po prostu, jak dotąd, w ogóle tam nie zaglądałam.
Najpierw dopadłam ją w łazience. Spojrzała na mnie z przerażeniem, jak podnoszę lufę i strzelam. Lustro posypało się na tysiąc części, które zapełniły białą umywalkę. Poczułam, jak napływa spokój i ulga.
Poszłam odnieść broń do szafy i dostrzegłam ją ponownie w jednym z luster. Poczułam strach. Dziwne w tej sytuacji. Wiedziałam, że muszę dobić, bo może komuś powiedzieć. Zawsze lepiej już dokończyć dzieła. Wycelowałam i strzeliłam po raz drugi.
Tym razem nie dałam się zwieść napływającej uldze i pognałam do drugiego pokoju. Spoglądała na mnie z gabloty. Przerażona i zastygła w niemym krzyku. Najpierw poszła gablota, potem szyba w segmencie. Kolejno antyrama, lustro w przedpokoju i kilka kafli w kuchni. Czułam, jak wpadam w szał, furię, nie do powstrzymania. Gnała, jak wichura, burząc mnie w środku i każąc cisnąć spust, aż nie trafię.
Po godzinie zrozumiałam, że nie mogę wygrać. Wzięłam małe lustro, które leżało od kilku lat na dnie szuflady. Ustawiłam je na stole i usiadłam naprzeciwko, na kanapie. Spoglądała na mnie niepewna, pełna nadziei, że to już koniec. Przystawiłam lufę do skroni i uśmiechnęłam się z triumfem. Pociągnęłam i, ostatnie co widziałam, to wyraz jej twarzy, który zamazywał się czerwienią.

[Piotr Rutkowski]

Ciekawe, duuuuuuuuuuużyyyyyyyyyy plus .....

Przeczytałem jednym ciągiem, bez zająknięcia, zamyśliłem się, zadziałała wyobraźnia. i to mi wystarczy...błędów nie dostrzegłem, wyrazy układasz w jakiś logiczny sens, jak mało kto tutaj...

Masz fajny styl. Bardzo mi się podoba

p.s Przeczytałem wszystkie tqwoje teksty i całe sczęście że były krótkie...kupuję wszystkie cztery...i dodaję cię do Ulubionych autorów.

Pozdrawiam ...

[Don_Cornellos]

Owszem czyta się dobrze, ale dla mnie to co napisałaś może funkcjonować tylko jako szkic, nie gotowy utwór. Dlaczego? Brakuje mi tu przede wszystkim głębi psychologicznej, szczegółów następujących po sobie sekund, w ciągu których tak wiele padło strzałów z pistoletu.
Napisałaś, o wystrzale w lustro jakby to było coś normalnego, a przecież w tym momencie nie mając praw do korzystania z broni, byłaś niby przestępca - można by coś z takowych wrażeń zapisać; np szybsze bicie serca, chłód metalu w dłoni, dobijanie sie sąsiadów, którzy usłyszeli wystrzał. Innymi słowy twój tekst jest nieuprawdopodobniony. Nie robisz nic, by przekonać, że to stało się rzeczywiście. Jako zadanie domowe ten tekst jest może i na piatkę, natomiast nie ma racji bytu jako utwór prozatorski. Popracuj nad nim, szukaj trudniejszych rozwiązań, komplikacji fabuły. Pozdrawiam

[asher]

Przede wszystkim brawa za pomysł. Ot powiew świeżości...

[niemowa]

Dziękuję Wam za komentarze. Miałam mieszane uczucia co do tego tekstu, a jednak okazało się, że nie jest tak źle. Don Cornellos, może kiedyś posiedzę nad tym i rozwinę, kto wie? ;)

[Leszek_Dentman]

Dobry pomysł, całkiem sprawnie napisany tekst.
Ale przestań strzelać przez godzinę z broni(jakiej broni?, bo chyba nie białej), nie wymieniając magazynków.