spokanie

[piotr_boruta]

SPOTKANIE

Był późny wieczór. Siedziałem wygodnie w swoim ulubionym fotelu i rozkoszowałem się samotnością, gdy nagle usłyszałem jak niepostrzeżenie weszła. Stanęła tuż za mną i cichutko szepnęła do ucha ;" już czas..."
Wiedziałem co ma na myśli, poczułem jak dreszcz przemknął mi po kręgosłupie, lecz jeszcze próbowałem się ratować.
- ale zaraz chwileczkę, pozwól że jeszcze...
- nie - przerwała mi w pół słowa - musisz się rozliczyć, czy mam przypomnieć ci naszą umowę.
Dobrze wiedziałem o czym mówi. To było bardzo dawno temu. Byłem ciężko chory, leżałem na oddziale intensywnej terapii po bardzo poważnej operacji. I wtedy zobaczyłem ją po raz pierwszy. Była piękna i kusząca a ja słaby i bezbronny, cichym i ciepłym głosem przeczytała mi tekst, który brzmiał jak umowa na dalszą część życia, miałem tylko się zgodzić, powiedzieć owo sakramentalne TAK a wszystkie inne formalności dopełnia się same. Oczywiście, chciałem żyć, dlatego bez wahania kiwnąłem głową co miało oznaczać moja zgodę i gdy się ocknąłem wydawało mi się to snem. Dopiero teraz uświadomiłem sobie realność tamtej sytuacji.
- Nie trzeba, pamiętam ją dokładnie- powiedziałem z przygnębieniem w głosie.
- A więc słucham, jakie są twoje osiągnięcia? - zapytała z sarkastycznie.
- Mam syna, którego dzielnie wychowałem, mimo przeciwności losu. To małe mieszkanko, jakieś drobne oszczędności na koncie, kilka nagród za działalność charytatywną... - zastanowiłem się z czego jeszcze jestem zadowolony.
- To wszystko ? - spytała a ja zrozumiałem że dla niej są to rzeczy bez jakiejkolwiek wartości - spójrz. Pstryknęła palcami i błyskawicznie na krystalicznym ekranie o rozdzielczości tysiąca pikseli ukazał się przed moimi oczami obraz fantastycznych osiągnięć człowieka. Zobaczyłem miasto aniołów iskrzące się mnogością kolorowych neonów. Drapacze chmur wzbijające się w niebo, dumne ze swojej wielkości i zimne jak szczyty Himalai.
- No tak - powiedziałem zrezygnowany - porównując się z tym wszystkim jestem zerem.
- Sam widzisz, przegrałeś.
Poczułem się kompletnie przygnieciony, nie miałem żadnych argumentów, żadnych racji, które by choć trochę umniejszały moją winę. Wszystkie moje życiowe potknięcia wymknęły się niczym plagi z puszki Pandory i stanęły przed oczyma duszy trując ja ostatecznie.
- A zatem, co mi zostało ?
- Nic - powiedziała, podtykając mi przedmiot o ostrych jak brzytwa krawędziach.
- I nie można już tego zmienić ? - zapytałem z odrobina nadziei w głosie.
- A co byś jeszcze chciał zmienić. Przecież to tylko strata czasu, nie widzisz tego. Zmarnowałeś swoją szansę, drugiej takiej już mieć nie będziesz.
I to było w tym wszystkim najbardziej przerażające. Dopóki żyjemy nadzieją że jest jakieś jutro, karmimy swoją wiarę w nieskończoność, trwałość, wieczność, ale z chwilą gdy odbierane są nam złudzenia tracimy wszystko i nie ma już nic czego by się można było trzymać. Poczułem jak tracę grunt pod nogami. Wszystko wokół mnie zaczęło wirować i nabierać innych nierzeczywistych kształtów. Dusza i ciało szarpane były trudnym do opisania bólem, który można porównać do jakiegoś zapadania się w otchłań bez dna, spadania w jakąś piekielną czeluść bez końca. Wysiłkiem woli próbowałem to zmienić, przerwać, skierować myśli na inne tory, poruszyć ciałem, wierząc że w ten sposób uda mi się wyrwać z tego koszmarnego stanu. Bezskutecznie. Byłem bezradny, samotny, zagubiony i całkowicie pomieszany. Jeśli w jakikolwiek sposób można sobie wyobrazić piekło, to ja bez wątpienia byłem w samym jego środku.
I właśnie wtedy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, nadeszła zmiana. Promienie słońca rozświetliły czerń mego serca a w głowie zaświtała myśl ; "przecież to moje życie"
- Nie - powiedziałem zdecydowanym głosem - mam prawo czuć co chcę i nikt mi nie będzie niczego dyktował.
- Tak ci się tylko wydaje - jeszcze próbowała mamić mnie swoją filozofią
- Być może to wszystko nam się tylko wydaje - odparłem odwołując się do erystyki Schopenhauera - być może oboje jesteśmy w błędzie, ale właśnie to jest jedyną rzeczą, której możemy się trzymać. Mylimy się, błądzimy, potykamy i wstajemy, walczymy i przegrywamy - mówiłem jak w natchnieniu patrząc jej prosto w oczy a ona jakby się rozpływała pod naporem słów moich - bo taka jest kolej rzeczy i jeśli zaczniemy się nad tym zastanawiać utkniemy w pułapce naszych wątpliwości. Żyję z własnej nieprzymuszonej woli i mam prawo doświadczać tego wszystkiego co zostało mi tutaj dane, nie mnie to osądzać i nie mnie to roztrząsać , ani zastanawiać się nad sensem. Jedyne co mogę zrobić aby nadać temu wartość to wziąć wszystko w swoje ręce i powiedzieć głośno i otwarcie TO MOJE ŻYCIE. I tylko ja wiem jakim on jest naprawdę. Każde ziarenko piasku, każde źdźbło trawy wie o tym dobrze i dlatego milczy. A ty z tym swoim ciągłym "i co? Pokaż co zrobiłeś. Do czego doszedłeś ? jesteś jedynie..." - przerwałem na chwilę by znaleźdź właściwe porównanie. Rozejrzałem się dookoła. W pokoju nikogo nie było a wszystkie rzeczy znajdowały się na swoich miejscach. Zastanowiłem się przez chwilę czy przypadkiem... w odpowiednim momencie porzuciłem wątek rozpoczętej właśnie myśli. Poszedłem do kuchni zaparzyć sobie dobrej herbaty.

[adam sosna]

przeczytałem raz
przeczytam raz jeszcze
może z prawdziwego zdarzenia koment wypieszczę?

gdzie nie zajrzeć
o ostateczności piszą
albo o miłości

mam zatem pisać o rewolucji?
tekstów nie spotkałem
ostatnio pisanych

[rumianek]

Tekst mnie wciągnął. Obrazowe opisy, dostatecznie szczegółowe, sprawiły, że widziałam całą tą scenę czytając. Czegóż chcieć więcej?
Dlaczego wciąż o końcu? Przecież to jedyne pewne.

[baron de Charlus]

weszła niepostrzeżenie, ale jednak ją postrzegł.
brakuje argumentów tej pani, skoro przyszła i była tak zdecydowana i pewna swego, nie sądzę, żeby tak łatwo się rozpłynęła, chyba, że Schopenhauer ją przestraszył.

[asher]

Ladnie sie wpisales w tego typu tradycje obecna na forum od dawna. Brawa!

[piotr_boruta]

dzięki wszystkim za odwiedziny i komentarz
:)