rumianek

Irma siedziała odrętwiała w fotelu. Żółta tabletka zmąciła jej wzrok, przywołała mgłę. Irma przeczesywała myśli w poszukiwaniu głębszego sensu. Jednak tabletka i myśli przyćmiła, owinęła je szczelnie, broniła dostępu. Wspomnienia minionych dekad, delikatnie rozmyte, przepływały Irmie przed oczami. Wiele radosnych, ociekających lukrem, lepkich od różowej słodyczy. Śmiech Dziecka, wzrok Matki. Matki wszechwiedzącej, skarbnicy wiedzy, mądrości i wypełnionej miłością po brzegi. Oczy, które zabrała mgła. Dłonie, które nigdy nie dotkną, usta bez słów, puste, czarne oczodoły. Zimne szpitalne łóżko, wygładzone snem rysy, dźwięk aparatury, zapach ciała. Pusta łupina, bez krzty życia w środku. Powłoka. Kokon, który kiedyś był człowiekiem. Uczucie nadziei, że łupinka wypełni się znowu życiem. I mgła zasłaniająca co było potem. Po zimnych policzkach Irmy spłynęła jedna słona kropla. Tabletka zabrała resztę łez. Irma kochała ją za to. Równie mocno kochała, co nienawidziła. Oczy Ojca. Ciepłe. Głośne kroki w przedpokoju i otwierające się z trzaskiem drzwi. Złość, krzyk. Ojciec dozorca, Ojciec, którego trzeba się bać. Ale żółta tabletka odebrała strach, rozmyła go w ciepłych oczach Ojca, utuliła w otępieniu i spokoju. Ojciec. Przystań i potok dobra. A gdy któregoś dnia zjawił się Mężczyzna, Irma zaznała spokoju. Był rycerzem, który odgania smoki. Irma nie potrzebowała żółtych tabletek, zatapiała się we mgle Mężczyzny. Puchowej, ciepłej kołdrze, która nigdy już miała nie ostygnąć. Ale i oczy Mężczyzny pewnego dnia zabrała mgła. Opary obojętności i zimna. Irma odarta ze skóry, z nerwami wystawionymi na wierzch, znów potrzebowała żółtej tabletki. Uciekając od mgły, zatapiała się w niej. Pragnęła bardziej niż powinna, biegła szybciej niż mogły znieść to jej nogi, ciągle poszukiwała, węszyła. A gdy nie mogła znaleźć, zapadała się w fotelu z żółtą tabletką i owijała mgłą. Smoki wychodziły spod dywanu, ale nie było rycerza, Mężczyzna milczał i odwracał wzrok od potworów. Zmienił się w łupinkę bez życia. Jak Matka. We mgle czaił się strach, ale i ukojenie. Tabletka była potworem i rycerzem. Dawała i zabierała. Kradła Irmę po kawałku. Każda żółta kulka przepchnięta przez gardziel, odbierała Irmie człowieczeństwo i nadzieję. Równocześnie wypełniając ją spokojem. Świat Irmy zamknął się w głębokim fotelu, ograniczył do kawałka czerwonego dywanu. Dywan był wyspą na morzu demonów. A Irma żeglarzem. Poszukującym, odrętwiałym, ślepym.

Bardzo przypadł mi do gustu Twój tekst! Pozwolę sobie nie interpretować go, bo napisałeś go tak, że czytelnik może sam sobie dopisać swoją bestię. I nie jest ważne co spowodowało cierpienie autora, tutaj ważny jest opis jego przeżyć, wewnętrznego świata, myśli. A do tego napisane dobrze, płynnie, przyjemny dla oka kawałek literatury. Jeżeli mogę coś zasugerować. "Czuwa już chwili mojego pierwszego zawahania." Może lepiej "wyczekuje"?

Brakuje mi tutaj kontekstu. Sam tekst jest zgrabnie napisany, ale wygląda jak część czegoś. I chciałabym to coś zobaczyć więcej :) Na marginesie, nie powinno być "ludzie mądrzejsi ode mnie"?

Bestialstwem jest dać kawałek i nie dać reszty! Podpisano: oburzony czytelnik ;) Czy to część czegoś większego, które dopiero powstaje/powstało? Z chęcią przeczytałabym więcej. Jeżeli pozwolisz coś wytknąć paluchem (to nie błąd w zasadzie, ale oko mi się zawiesiło na tym fragmencie): "Z ulgą przyjął przyjście nowego roku" - wydaje mi się, że lepiej brzmiałoby "Z ulgą przyjął nadejście nowego roku". To połączenie "przyjął przyjście" jakoś mnie drażni. Czepiam się :)

Bardzo zgrabny fragment, doskonale napisany. Nie mam nic do dodania, przyjemnie się go czytało. Z chęcią przeczytałabym więcej :)

Tekst jest ciekawy i ma silny ładunek emocjonalny. Pierwszy akapit odczytuję jako próbę samobójczą, potem zmieniasz się w krwinkę i przemierzasz krwiobieg w poszukiwaniu większego sensu, pełna pytań egzystencjalnych. Oczywiście, nie wiem, czy to dokładnie masz na myśli, ale pozwalam sobie na własną interpretację. Jako czytelnik mam jednak problem - tekst jest trochę rwany, brakuje w nim rozwinięcia. Bo treść jest i intryguje, ale oprawa jest przykrótka. Pierwszy akapit jest w porządku. Ale np. w drugim: "Szukam tlenu, chcę i muszę sczepić się z nim w nierozerwalną jedność, żeby dalej, wspólnie, dotrzeć do pulsującego w równych odstępach czasu celu. Nim go odnajdę, rozerwie mnie na strzępy bieg pozostałych. Mnie odmówiono przywileju uczestnictwa; jestem zaledwie obserwatorką. Mnie nakazano jedynie chłonąć krajobrazy." Dotarcie do celu nie równa się uczestnictwu w czymś. Piszesz, że nie dotrzesz do celu, bo odmówiono Ci uczestnictwa. Ale w czym uczestnictwa? To zdanie jest urwane. Zdecydowanie fajniej byłoby je rozbudować. I rozbudować w ogóle, bo to niezłe pole do popisu. Chłoniesz krajobrazy - pokuś się o zdanie o nich, namaluj w wyobraźni czytelnika to, co widzisz płynąc :) "Strumień was, pozostałych, porywa mnie, rozszarpuje i zostawia za sobą." Najpierw opisujesz (w dalszej części również), a tutaj zwracasz się do "współkrwinek" ;) Zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby napisać po prostu "strumień pozostałych", albo wpleść więcej "was". Generalnie, Enchant, tekst fajny. Odczuwam niedosyt, bo chciałabym przeczytać coś więcej. Motyw krwinki przemierzającej żyły - bardzo ciekawy, chciałabym wiedzieć więcej: co widzi, co się z nią dzieje, co czuje, czy to przerażająca perspektywa "ropadnięcia" się na części, a może przeszła już tak wiele cykli, że jest całkowicie z tym pogodzona? :) Pozdrawiam i czekam na kolejne teksty. Pisz, pisz

Tekst jest bardzo nieczytelny. Zdecydowanie brakuje polskich znaków i przecinków/kropek. To trochę brak szacunku do czytającego, nie poświęcić chwili na korektę, żeby oczy nie bolały. Treść ginie. Jeżeli poprawisz i sprawisz, że tekst będzie czytelny, z chęcią odniosę się do treści

@Kolos94, tego nawet nie można nazwać miniaturą. Gdybym wrzucała każdą tego typu myśl, która zalęgnie mi się w głowie - zapewne forum kipiałoby nowymi tematami. Może to jakiś pomysł na rozruszanie tego forum? ;)

Irma zapewne też nie jest zachwycona ;) Chociaż już ją umieszczałam w różnych dziwnych miejscach i sytuacjach - nigdy sielankowych i zabawnych. Przeżyje i to.

Absolutnie. Przecież to "ta" rumianek - oczywiste :) Nie jest ważne ileś już dzieł prozatorskich popełnił. Najwyraźniej to nie poezja jest Twoim powołaniem. Pisz, pisz - będę czytać i komentować :)

Nawet łagodna :) Cyklop, to jest kawał dobrego pisactwa. Krótkie formy też są ciekawe.

Toż to miłość jest :) Ba! Miłość przez duże "M". zła bolesna dobra usłana różami przegniła niebieska czerwona piękna szczęśliwa tragiczna uzależniająca...

Irma drgnęła słysząc ciężkie kroki w przedpokoju. Wiedziała, że zaraz otworzą się drzwi i nawet miękki fotel przy oknie nie uchroni jej przed złością Mężczyzny. Skuliła się bardziej i, w napięciu, czekała. Minęła minuta. Dwie. Drzwi dalej pozostały zamknięte. Mogło to oznaczać jedynie, że Mężczyzna szykuje się ma cios bardziej dotkliwy niż zwykle. Irma siedziała skulona jak małe zwierzątko. Podsunęła pod brodę szczupłe kolana i nasłuchiwała. W myślach robiła szybki rachunek sumienia. Czym tym razem uraziła Mężczyznę? Czy chodzi o to krótkie zdanie, które wyrwało się jej ostatnio: "nie masz racji"? A może o ton głosu gdy je wypowiadała? Mina? Czy drgnęła jej powieka? Mógł odczytać owo drgnięcie jako drwinę, a tego by nie zniosła jego samcza duma. Nie zareagowałby od razu. Powolny mózg Mężczyzny przez wiele godzin analizowałby owo drgnięcie pod kątem zagrożenia dla własnego ego. Rozpatrywałby wszystkie konsekwencje i możliwe następstwa. Aż w końcu doszedłby do wniosku, że oznaka drwiny, jakże ewidentna, jest ostrzeżeniem, iż wypracowana przez lata uległość Irmy może zaraz zniknąć i należy zapobiec katastrofie. Postanowiłby ją ukarać. Minęła godzina a Mężczyzna dalej się nie pojawił. Irma płakała ze strachu. Kara była nieuchronna, wina oczywista, ale chciała już mieć to za sobą. Oczekiwanie było gorsze od bicia. Rany goiły się szybciej niż zszargane nerwy. Drżenie, które ogarnęło jej wątłe ciało, nie chciało ustąpić, a wręcz nasilało się. Gdy zdenerwowanie sięgnęło zenitu, Irma chwyciła nóż leżący na stoliku obok fotela. Przyłożyła go do nadgarstka i czekała. Robiła to już wcześniej, wiedziała, że wahanie ustąpi, gdy oczekiwanie stanie się zbyt dokuczliwe. Wiedziała, że wtedy Mężczyzna zapomni o karze i z przerażeniem będzie łapał wyciekającą krew. Nie mógł jej stracić, był uzależniony od władania nią, od karania. Ponadto najzwyklej w świecie ją kochał. Kochał równie mocno, jak bił. Irma też kochała Mężczyznę. Kochała równie mocno, jak mocno się go bała. Niekiedy Mężczyzna przychodził w nocy, tulił ją, głaskał po włosach i szeptał czułe słowa. Irma drżała ze strachu i szczęścia zarazem. Nie poruszała się by nie zdenerwować Mężczyzny i nie przerwać tej krótkiej chwili, o której myślała za każdym razem przyjmując ciosy. Jeżeli wytrzymam ten ból, to potem on przyjdzie do mnie i będzie mnie kochał tak mocno, jak nikt wcześniej. Atak odbył się błyskawicznie. Mężczyzna całym ciałem uderzył w drzwi, które ustąpiły z głośnym hukiem. Przerażona Irma upuściła trzymany w dłoni nóż. Jak tylko mogła skuliła się w fotelu. Miękkim, fioletowym fotelu, stojącym przy oknie, na którym Mężczyzna powiesił piękną zasłonę w jasnoniebieskie kwiatki. Irma widziała tylko te kwiatki. A później będzie mnie kochał...

Och, widzę, że się tu poetycko Państwo rozwijają (aczkolwiek nieźle ;) na forum, jakby nie patrzeć, prozatorskim...

Dziękuję, właśnie tak chciałam to przedstawić :)

Tak, to prawda. Ja również (dzisiaj właśnie) po 9 latach nieobecności, zaglądnęłam na forum. A ono jakby obumarło. Nikt już nie pisze, nikt nie komentuje... Szkoda, bo było to miejsce, gdzie naprawdę można było się czegoś nauczyć, dowiedzieć.

Bardzo przyjemne w czytaniu i jakże na czasie. Choć.. lato się kończy - trochę szkoda Koniec niebanalny, ciekawie odwraca perspektywę

Krótkie Zatrzymało mnie na chwilę Nie przepłynęłam - przedumałam

Monika_dudzik, przeczytaj na spokojnie, jeszcze raz, cały tekst. I szczerze odpowiedz na pytanie: czy gdyby opublikowałby to ktoś obcy, oceniłabyś go dobrze? Podstawowa kwestia - nie da się tego czytać. Ale (wbrew pozorom) nie dlatego, że jest złe. A dlatego, że jest niedbałe. Brak przecinków, kropek, wielkich liter, błędy w rodzaju "pozwoliłam Ci założyć maskę tym ginąć" - brakuje przecinka, kropki, czy coś się pomieszało? Gdy zamieszczasz tu tekst, musisz go dopracować. Przeczytać pięć razy i znaleźć wszystkie literówki, niedociągnięcia. Nie napisałabym Ci żadnego komentarza, gdyby nie fakt, że tekst byłby całkiem niezły, gdybyś usunęła błędy. Pisz dbale. Na forum powinnaś publikować zakończone, dopracowane testy, a nie kawałki zdań, jak wyjęte z notesu, byle jakie.

BlacSoul, ten fragment jest kapitalny. Jeżeli zamierzasz napisać kryminał, to będę Ci gorąco kibicować i czytać kolejne wprawki. Błędów nie dojrzałam, przeczytałam na jednym oddechu i przyznam - potrzebuję więcej, bo bardzo mnie zaciekawiła ta historia. Kim jest kobieta i dlaczego zabiła, z pozoru niewinnego, starszego mężczyznę? A na marginesie - ależ tak, bazyl_prost, literatura to swoisty śmietnik. Wyrzucamy z głowy, co nam w niej siedzi :) Koniec marginesu :)

Przeczytałam "co dalej". Przeczytałam też "co dalej 2". I pytam - co dalej?

Nie wiem, czy taki był zamysł Autora, ale szczerze się uśmiałam. Nawet udało mi się wyobrazić sobie owe zmagania mężczyzny z... nogą.

W połowie czytania już w głowie pisałam komentarz, w którym będę Cię namawiać do rozpisania tego bardziej. Ba! Toż to książka byłaby wspaniała. Po przeczytaniu zmieniłam zdanie - dobre jest takie właśnie. Zabawne z odrobiną dreszczyku. Końcówka zaskakująca, ciekawa. Napisałeś to tak, że podczas czytania mój wewnętrzny projektor wyświetlał mi kolejne sceny. Naprawdę świetne.

Dobrze napisane. Czytając płynęłam przez tekst. Połączenie wspomnienia z teraźniejszością (oczywiście, jeżeli dobrze interpretuję :) - mały chłopiec, dorosły mężczyzna, ale ciemność ta sama.

Ocena powinna zależeć od wieku Autorki. Tekst napisany jest odrobinę naiwnym językiem, raczej kojarzącym się z wypracowaniami szkolnymi. Używasz wielu zdrobnień, które mnie osobiście rażą w oczy (czytając niemalże robiłam dzióbek ;) Sam motyw koszyka - bardzo ciekawy. Plecie się w całej fabule, wiecznie obecny, spajający całość. Na końcu brat, który nadaje swoje znaczenie owemu koszykowi - dobre. To są drobnostki, z których składa się nasze życie. Małe "koszyczki", z których się składamy. Z bardziej technicznych sugestii: Może lepiej - zdekompletowanym zestawem? Brat nie powie "moim ojcem" do siostry - wywaliłabym "moim". Wystarczyłoby " ze swoim smutkiem i tęsknotą", to "pewnie" odrobinę drażni Podsumowując, za pomysł + Czekam na więcej i pozdrawiam