Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiciakiller spokojniej łap ten drobiazg oddechów,
gnij się wdzięcznie a czynnie, po wódeczce najpewniej
kiedy wizje rozmyte z tuszem dotrzymują kroku
już tylko sobie, jak nigdy więcej Kicia, nigdy więcej
tej kociej muzyki, marszruty wytyczanej czkawkami,
co i raz i dwa a na trzy kurczy się przepona, trzymaj
pion, Kicia, mówię, baczność i przed siebie, chamami
nie zwracaj po chodnikach, może są latające. Pukaj
a będzie otwarte, szukaj kluczy, Kicia, w torebce,
kieszenie zostały w innym ubraniu. Teraz tylko cisza
może nam, Kicia, ocalić skórę. W tej twojej czkawce
nie ma za grosz fachowości, czkasz jak byle mysza
- nie kot.
Uwalniaj te lewe ręce i nogi lewe, prędzej, rusz się
już puszczają lody. Nie zegniesz się dziś do butów,
Kicia, przegrałaś ostatnie zawody, o medalik z drutu.

Opublikowano

Dzisiaj chyba tacy Sex Pistols i Blondie przygrywają owemu forum - taki smak, posmak przebija mi przez co ciekawsze teksty. Pani Kot, ta rozchybotana zabawa dystansem-dysonansem do siebie szumiącej jak fale średnie niebezpieczna na lodzie, ale - klient zadowolony jakoś, biorę aż po medalik i pozdrawiam :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


cieszę się, że ostatni wers mocny - trochę się obawiałam tego (drugiego) widocznego rymu, ale chyba niepotrzebnie.
pozdrawiam

a tutaj to się zarumienił kot normalnie ;]
pozdrawiam

proszę się nie krępować, autorce miło, gdy ktoś czyta jak siebie ;]
pozdrawiam

z tym lubieniem i nie - to wielka strata, po obu stronach ;]
dopracować? chciałabym poznać konkretniejsze zarzuty - łatwiej wtedy zdobyć się na ewentualne poprawki (chociaż nie widzę tutaj niedociągnięć ;] )
pozdrawiam

skrzypi nie w tym rytmie? hmmm
nie wiem, w którym "tym" ;]
pozdrawiam

Panie W.M. fajny komentarz, chociaż wspólnego z Sex Pistols i Blondie - nie mam nic. nic dodać nic ująć ;] biorę aż po pozdrawiam i pozdrawiam.

Ha! wiedziałam, że znajdzie się kobieta, która zrozumie w całości :)
pozdrawiam

ubawiłam się pisząc :)
pozdrawiam

szkoda, że zabrakło siły, ale rozumiem,
że akcja "Leon Zawodowiec" w toku - sama
chcę się w nią włączyć...a kieszenie
to ja mam w innym ubraniu ;]
pozdrawiam
***

Wszystkim komentującym wielkie dzięki :)
i przedświąteczne kocie pozdrowienia!
Opublikowano

bardzo na tak, ale na początku te oddechy i kicia mnie zraziły, ale ładnie trzymać napięcie, powolutku zaczynam się uśmiechać sama do siebei, później tobie mrugam;) - jest dobrze.

jeśli chodzi o jakieś bardziej subiektywne wrażenie i szczegóły to
Pukaj
a będzie otwarte, szukaj kluczy, Kicia, w torebce,
kieszenie zostały w innym ubraniu. Teraz tylko cisza
może nam, Kicia, ocalić skórę. W tej twojej czkawce
nie ma za grosz fachowości, czkasz jak byle mysza
- nie kot.
ten fragment mógłby być dla mnie całością bez tych chamów i paru innych zwrotów;)
pozdrawiam serdecznie plusowo. a jak.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Leszczym To, co opisujesz, to przecież podwójna pułapka: najpierw dwadzieścia lat walki z winą realną (lub uznawaną za realną), a potem kolejne dwadzieścia z winą... nieuzasadnioną? Wyimaginowaną? A może właśnie z tym, że zmarnowało się poprzednie dwadzieścia lat na zmaganie się z czymś, co "nie istniało"? Jest w tym coś z Kafki – człowiek skazany na proces, którego powody okazują się iluzoryczne, ale cierpienie jak najbardziej rzeczywiste. Bo przecież te czterdzieści lat życia, niezależnie od "obiektywnego" statusu plamy, zostały przeżyte w określony sposób, ukształtowały tożsamość, relacje, wybory. Masz rację, że to pojęcia, które "nakłaniają" – do autorefleksji, do pytań o to, co nas więzi, co uznajemy za swoje przewinienia i dlaczego.   A propos dużej plamy. Właśnie przeczytałam kryminał White Loreth Anne "Dziennik mojej siostry", w którym dwóch nastolatków wmówiło trzeciemu, iż dokonał zbrodni pod wpływem alkoholu i grzybków. A oni, jako dobrzy przyjaciele, pozbyli się zwłok. Oczywiście to nie była jego zbrodnia, ale przez 47 lat żył z tą plamą, żył w zawieszeniu, z alkoholem i wyrzutami sumienia. Ale gdy ktoś zasugerował, że został oszukany i zmarnował tyle lat życia -  popełnił samobójstwo (też był na haju) . Zastanawiałam się nad psychologicznym uzasadnieniem takiej reakcji. Pozdrawiam.   
    • Zdążaj! O, wiele i woja żądz!
    • @tie-break Ten wiersz jest tym ogrodem, o którym piszesz – pełnym światła, ruchu i kolorów. Sposób, w jaki łączysz obrazy natury z emocjami jest piękny - kwiaty rodzące blask, śmiałe krople, gorącokrwiste dorzecze – to język, który nie tylko opisuje piękno, ale je wytwarza.  
    • Anna gotuje flaki w wielkiej balii namacza jelita rozczłonkowane cielsko woła kruszeje w sieni cienkie gazy nasiąknięte brunatną mazią skutecznie odstraszają muchy metaliczny posmak krwi wabi zgłodniałe zwierzęta wielki łeb dynda na sztachecie dwa cięcia siekierą między oczy robactwo się złazi żołądek czyści nożem wygrzebując resztki nieprzeżutej trawy ogromny płat pokrojony w cienkie plastry niczym czerwia rozsypane na stole cierpnie na oknie lebiodką porusza wiatr zielone listki kołysze spokojnie w prawo w lewo niewymuszony taniec
    • @Migrena Ach, jakie to niezwykłe! Jakże piękna jest ta chwila, kiedy miłość przestaje być słowem, a staje się światłem. Wzruszyła mnie ta fraza - "Nie bój się, jestem" - to cała istota związku zmieszczona w trzech słowach. I ta świadomość, że szczęście ma swój oddech, swoją ciszę, swoje miejsce na dywanie. Piszesz o miłości tak, jakbyś odkrywał ją po raz pierwszy w historii ludzkości. I to jest piękne - bo w pewnym sensie każda prawdziwa miłość jest pierwszą miłością świata. Piękny wiersz!   Najpierw się wzruszyłam Twoim tekstem, a potem muzyką i słowami - miłość -   nadała sens mojemu pustemu światu, jakby nigdy nie było innej miłości, innego czasu. Weszła do mojego życia i uczyniła je pięknym. Wypełniła moje serce...   ale dlaczego .... koniec tej historii ... wiesz  Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...