Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

O! Tu jesteś!
Gdzie się chowasz!
czy mnie jeszcze kochasz?
Proszę przystań, zostań, kochaj,
proszę, proszę już nie szlochaj.
Chodź tam do parku,
nie łam mi karku.
Powiedz co ci leży na duszy,
twoje spojrzenie mnie zaraz utuczy.
Takie słodkie,
delikatne i wiotkie.
Skowronku prześliczny,
twój urok jest liczny.
Powiedz, powiedz czy mnie kochasz?
-Kocham cię w deszczu, w słońcu, w zimie, na wiosnę i w lecie,
w pełnym barw świecie na palacie.
-Ach! Dlaczego teraz mi to mówisz.
Czemu moje serce czasem smucisz...
Teraz ja CIĘ kocham,
kocham cię w wałkach i pidżamie,
bo oddaje serce tylko mojej damie.

Tak wyznawali sobie milość wierną,
czynną, piękną i nie bierną.
Wkrótce potem wzięli ślub.
Wódki nie było tylko mleko i miód.
Goście bardzo się cieszyli,
i oczami panną młodę mierzyli.
Tak też żyli wieków jeden,
później trafili do ogrodu Eden.
Śmiertlene ich ciało,
duszę żywą miało.
Cieszyło, kochało
i w nieskończoność trwało.
Aż do dziś...

Opublikowano

Witam

Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to:

"Powiedz co ci leży na duszy,
twoje spojrzenie mnie zaraz utuczy."

a ja bym dał tak:

Powiedz co ci leży na duszy,
twoje spojrzenie mnie zaraz skruszy.

Moim zdaniem rym bardziej precyzyjny, a sens pozostaje niezmiennie głęboki.
A tak na marginesie-gdyby ktos taki wiersz napisał specjalnie dla mnie to mógłbym powiedzieć że mam po co żyć :)
Świetnie pomyślany utwór, nieregularny rytm mam nadzieję, że zamierzony. (Podejrzewam że to pod wpływem zakochania:P)
Pozdrawiam

Opublikowano

Martyno i Wy - wszyscy:

hej, ludziska! Czy jak kto pisze o miłości
to już mu trzeba oblizywać znienacka
debiutancką spiętą dum latorođli
i zbierać owoce - błyskotliwe cacka?
Wiersz rymem dość miernym pisany, od tak,
nie wykorzystałaś Martynko jego - to fakt.

z ukłonikiem i pozdrówką MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Jacku, doszywam rymowane falbanki, czy tam koronki, jak kto woli - żeby były w moim guście :) @Jacek_Suchowicz

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No, to ja myślę, że jesteśmy dogadani - wiesz w jakiej sprawie?
    • wiersz oparty o anegdotę starą jak świat jeszcze dziadek to opowiadał  ale ujęty ładnie   nie wierz wszystkiemu co napisane  a co mówione dokładnie filtruj naucz się myśleć mieć własne zdanie a cię nie spodka już żadna przykrosć :)))
    • @Berenika97 Ojej, aż mi teraz trochę głupio za tę ‘głupawkę’. Ale może faktycznie coś między wersami tam zostało. Dzięki Ci ogromne! 
    • kap kap kapie deszczyk   fajnie uroczo na wdzianku szeleści        za kołnierzem kolejna kropla więcej i więcej aż sucha nitka zupełnie zmokła      słoneczko trochę kuka biedne przez śliczne chmurki a gdzie tam ciemne     na drzewach liście naderwane tęsknią szybują na ziemię wolniutko lub prędko   a nawet przedziwnie   to słota jesień zaprasza ślicznie   szumią szeleszczą różnym kolorem że kiedyś powrócą te same lecz nowe     lecz jeden w ciemię z łoskotem mnie walnął moknę na deszczu a jednak warto     bo chociaż mam guza na przyrodę myśli nie wkurzam no może trochę gdy błota do izby niebawem naniosę   lecz póki co moknę chętnie i przemokniętą tańczę piosenkę    tak przeuroczo wokół szaro aż wirowania ciągle za mało wesoła żwawa plucha strumyczki tulą skarpetki w butach    no klawo muszę przyznać cud widoczkami wilgotnym rytmem umysł użyźniać    jesień słota złota    co za różnica   tańczę chłonę i się zachwycam
    • @Berenika97 Berenika masz niesamowitą umiejętność łączenia faktów historycznych z ludzkim doświadczeniem. Twoje pisanie nie jest suchą rekonstrukcją przeszłości, tylko głęboko emocjonalną, osobistą opowieścią, która pokazuje, jak historia rezonuje w ludziach dziś  i jak bardzo wciąż potrafi dzielić lub zbliżać.   Trzecia część opowiadania pogłębia emocjonalne napięcie między bohaterami, a zarazem podnosi stawkę całej historii. Tu już nie chodzi tylko o przypadkowe spotkanie Niemca i Polki, to zderzenie dwóch pamięci, dwóch rodzinnych ran i dwóch wersji historii. Z dużą empatią oddajesz rozdarcie Moniki - jej reakcja nie jest przesadzona, ale bardzo ludzka. Widać, że pamięć o przeszłości wciąż żyje w niej głęboko, być może nawet głębiej, niż wcześniej zdawała sobie sprawę. Z kolei Wolfgang - wyciszony, uważny, choć może nie do końca świadomy ciężaru, jaki jego historia niesie dla kogoś z Polski.  To świetnie prowadzony tekst - z wyczuciem historii, ale i dużą delikatnością wobec emocji. Jeśli będzie kolejna część, z przyjemnością przeczytam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...