Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Chrystus

Arkadiusz Nieśmiertelny
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Arkadiusz Nieśmiertelny

Arkadiusz Nieśmiertelny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Po pierwsze dziękuję za ogólnie cieplutkie reakcje.. przyjmnie mi się zrobiło :)

joaxii - jeśli jest poza granicami miłości, to znaczy, że je przekroczył, a nie że Go nie ma.

Izo - wiersz mógłby być jednocześnie do kobiety pisany, niejasny tytuł mógłby wprowadzać zamęt, mi nie chodziło o to, żeby kto chciał to odniósł wiersz do Boga, a kto chciał do kobiet.. napisałem do Niego i niech nikt inaczej nie myśli...

M. Krzywiak - nie bardzo rozumiem Twoich pytań. Po co one? Wiersz jest banalnie prosty.

Reginko - możesz...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Arkadiuszu - nie moze byc banalnie prosty, bo nie odpowiesz mi na te pytania. Używajac tak wielkich pojęc jak np. "miłośc" trzeba wziąsc pod uwage jego niezdefiniowalnośc. Bo ja nie wiem. a jak nie wiem, tym bardziej nalezy uważac na owe granice, i nie wiem, skąd to wskazanie, "Ty jestes za nimi". Dlatego nie zgadzam się z żadną powyższą opinią, bo wydaja mi się równie słowolotne( np. "powiedziałeś wszystko" - ho ho!). A pyta ten, kto nie wie, ma prawo... Powinien miec przynajmniej. Taka interpretacja, bo ja osobiście nie podjąłbym się... Właśnie z powodów wyżej wymienionych.
Pozdrawiam serdecznie i kłaniam się nisko.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Jeszcze raz przeszkodze, ale wydaje mi się że autor powinien miec świadomośc słów, których używa. dlatego zapytałem. I pisze to niezłośliwie zupełnie, tylko Pan jest dobrym poetą i szkoda zginąc wśród zbyt głośnych chwalb. ( a wiem, bo czytałem Pana juz nieraz).
Pozdrawiam serdecznie!!!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
kalina kowalska

kalina kowalska

Opublikowano
Opublikowano

tak joaxii jeśli jest Bogiem to jest również tam gdzie nas nie ma

Arkadiuszu - tytuł mnie przeraził (obawiam się twórców poezji religijnej) ale .....
twój wiersz jest kapitalny i w pełni broni tytułu,
powiem więcej:myślę, że pod takim tytułem tylko taki wiersz ma sens

pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Nie łatwo ozdobić szczyt poezji

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      niełatwo napisać wiersz który ozdobi szczyt poezji najpierw trzeba się nauczyć cierpliwości  pokory   one pomogą iść po bruku czyli twardym i śliskim pod wiatr i  z wiatrem czyli z czymś co niełatwe   trzeba  zobaczyć  przeżyć rzeczywistość która różne  obrazy maluje  nie tylko ładne  zrozumiałe   to co wyżej napisałem nie pachnie kłamstwem to próba zrozumienia jak trudno  jest upiększyć wspomniany  szczyt    
    • Corleone 11
      ( ... schody)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Natuskaa    Wygląda, że aby napisać "(... schody)" posłuchałaś >>'tum dum'<< serca, zjednoczonego z >>'tum dum'<< umysłu. "(...)  "(... No co (...)" napisać więcej, jak Brawo. Wspaniale, że tak zrobiłaś - i stąd wspaniały tekst

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      .     Pozdrowienia.
    • Arsis
      Ślad

      Przez Arsis · Opublikowano

      Ze ścian wystają kościste ręce. Zwisają bezwładnie. Martwe. Doskonale nieruchome artefakty jakiegoś dawnego życia. Między palcami pajęczyny. Wszędzie. Zlepione z tynkiem płótnami szarej pleśni. Skamieniałe tym trwaniem pełnym ciszy. Ćma okrąża wiszącą lampę w nikłym trzepocie skrzydeł. Szara jak twarz nieboszczyka, co tańczy na suficie ze swoim ostrym cieniem. W dusznej nocy lipcowej, parnej. Opieram się plecami o ścianę, olśniony blaskiem żarówki. Ręce zwisają uspokojone pod ciężarem niezliczonych wieków. Wyrosły jak korzenie. Jak gałęzie z prastarego drzewa. Lecz zamiast liści, jedynie płótna pajęczyn z uschniętymi truchłami much i motyli, które znalazły tutaj swoje przeznaczenie. Po moich bokach puste fotele. Wgniecione siedzenia. Puste fotele. Ojciec wydaje się coś do mnie mówić, rozparty wygodnie. Porusza ustami. I mówi. Mówi w kłębach papierosowego dymu. Podobnie matka. Lecz niedosłyszę. Niedowidzę… Zagłusza ich bowiem piskliwy szum gorączki. Ciężkie w skroniach pulsowanie...   Zaciskam powieki.   Otwieram.   Nie ma nikogo. To tylko imaginacja chorego umysłu. Wpatruję się w puste fotele. Wgniecione siedzenia. Pomiędzy nimi stylowy stolik z błyszczącym blatem i z brunatną plamą od tlącego się niegdyś niedopałka. W deszczu maleńkich, mżących pikseli. W okrywającym wszystko pyle zapomnienia. Stoję oparty plecami o ścianę. O zimną powierzchnię spękanego tynku, którego pęknięcia zdają się poszerzać i kurczyć w głębokich oddechach czasu. Zresztą wszystko tu oddycha, mimo że w milczeniu. W tym milczeniu głośnym aż do ogłuchnięcia. Gdzieś pomiędzy puste fotele. Wgniecione siedzenia. Na stoliku brunatna plama. I na stoliku tym, na zdobionej serwecie, stał kiedyś wazonik z kwiatami, szklana popielniczka ojca. I na stoliku tym brzęk talerzy, filiżanek z herbatą… Po bokach puste fotele…   Ćma przysiadła w kącie. Zmęczona. Albo zagłębiła się w fałdach zasłony. Tej albo innej. Tego albo tamtego okna. Przytulam się do forniru szafy, regału. I patrzę tak od dołu w górę jakimś takim psim spojrzeniem. Patrzę na te półki uginające się od książek, czasopism. Przytulam się do odłażącego miejscami forniru albo do okleiny w kolorze dębu, do pilśniowej płyty. Za mną puste fotele. Wspinam się powoli. Półka po półce. Wspinam się i chłonę kurz zatęchły przez lata. Przede mną litery tworzące tytuł: „Żyj i pamiętaj”. Więc żyję. Pamiętam. Choć pamięć wrasta powoli w kamień. Choć obrastają ją powoli mech i paprocie. Za mną puste fotele i ja, choć ten sam, to już przeraźliwie inny. Spójrz! Wyrosły mi właśnie skrzydła! Stałem się uskrzydlonym złudzeniem. Mówię w liczbie pojedynczej. Do kogo to mówię? Do nikogo. Tak jakby do samego siebie. I to, co mówię, spływa do wnętrza mojego unicestwienia. Do tego wiru, z którego nie ma już powrotu. Wydaje mi się, że widzę swoją matkę. Jej dłoń na stole w jakiś dzień lipcowy, o poranku. Na stole filiżanka z parującą jeszcze kawą, książka z zakładką liścia dębowego. I jej dłoń z obrączką, która być może została na jej palcu. Jakoś tak podobnie pisał Mieczysław Jastrun w: „Dla wiedzy większej od wspomnienia”. Tylko, że tam dłoń jego matki miała na palcu pierścień, który zalśnił w błysku otwieranego nagle okna. Tutaj przytłacza wszystko noc tysiącleciami gwiazd. Wiesz, istnieję jeszcze, choć tylko mgliście. Zaprzepaszczony w sobie i o konturze już całkiem nierealnym. Pełen niedopowiedzeń i tajemnic.   Zaciskam powieki.   Tam na ganku mojego dzieciństwa. W szumie łąk i drzew wysokich, sięgających nieba. Słyszałem wołanie matki na obiad. Skąd ta nagła reminiscencja? Pragnienie czułości. Cierpienie. Złamana gałązka… Fragmenty obrazów płynące wolno jak w fotoplastikonie. W ustach kwaśny smak owocu zerwanego z krzaka. I w słońcu, w białych obłokach. W światłocieniach na trawie, na piasku drogi…. Przez otwarte drzwi domu moich dziadków dobiega gwar zebranych wewnątrz gości. Wznoszone toasty, śmiechy… Choć ich nie widzę i nigdy nie zobaczę, są tam wszyscy ci, co umarli. W jakiejś takiej przytłumionej zieleni lata. W zagadkowej poświacie przedmiotów. Słyszę ich i czuję, kiedy tak patrzę na szeroką łąkę przez szpalery naparstnic, przez tarcze słoneczników. W ten bezkres nieokreślenia.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-07-02)    
    • Trzygracje_
      Mapa świata

      Przez Trzygracje_ · Opublikowano

      W jakim cię miejscu znajdę tym razem? Na czyjej świata mapie? Czy każesz zejść mi omdlałym krokiem W piekło złożone z pragnień? Czy muszę nagle oczy odwrócić? Moje łzą zacienione Proszę, pamiętaj, że są zielone Tyle ich mieszka w tobie Czy każesz czekać, wtopić się w nicość? Nigdzie mi się nie spieszy Mogę cię szukać w pustym mieszkaniu Mogę zasnąć na wieki
    • violetta
      Numerek

      Przez violetta · Opublikowano

      @Leszczym dobrze by było, że on sobie radził ten głuchy i ślepy:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...